Lisa huilt nog steeds tegen mijn  shirt aan. Ik sta beduusd, omdat ik dit niet kan geloven. Waarom gebeurt dit zo plotseling. We zijn zo lang in dit bos geweest en nu eindelijk VRIJ!

POV Aniek

Handen op mijn rug, schouder, rug,  hoofd, schouder, been, voet, arm en een hand in mijn hand. Zo voel ik mij, betast. Er staan verschillende mensen om mij heen, de voeten wijzen richting mij.

Mijn vieze haren hangen voor mijn gezicht, tranen vloeien over mijn gezicht en mijn gedachtes slaan nog steeds op hol. 

De langzame pijn die gekomen was doemt nog verder op, steken gaan door mijn hart. Het is te laat! 

Ik ben verloren, het enige waar ik aan kan denken is mijn grote schuldgevoel tegenover mijn vader. Mijn toekomstige moeder boeit mij  niet.

Al deze tranen komen door mijn vader, en opnieuw voel ik overal handen. Handen voor steun, om mij uit deze put te trekken. Ik laat mij vallen,  steeds dieper in de put, geen hand komt in mijn brein!

Mijn hoofd tolt, zwaardere oogleden, tranen die opwellen in mijn ogen, nieuwe tranen die over mijn gezicht heen dwarrelen. 

Dit vervolgt zich nu al minstens 30 minuten. Zonder er bij stil te staan....

De handen volgen opnieuw opnieuw en opnieuw. Alles tolt. Mijn blikken zien op de kop, mijn brein draait overuren en de tranen branden langzaam in mijn huid. 

Tot ik een doekje voel, een doekje dat alles veranderde wat er in deze minuten is gebeurt.  Ik was stil... Misschien te stil, ik kon niks meer doen, zeggen of bewegen. Totaal verlamd.

Mijn laatste blik op het kleine gaatje, daglicht. Bespeeld op de dag vrij in de nacht. Precies wat hij zei, het gebeurt weer. Ik wil geen marionetten meer zijn.

'Alstublieft.. Ik smeek u' komt er als enige zachte stem uit, ik vervloek de bibber die in mijn stem is en al snel volgt een klap tegen mijn gezicht.

Touwen volgen om mijn armen. Mijn benen worden los gemaakt en als snel word ik aan mijn handen omhoog getrokken. De touwen snijden in mijn huid en na die ene minuut zijn er al schrammen zichtbaar op  mijn huid.

Hij trekt mij met groot geweld mee naar de deur. Daar maakt hij het los, trekt mij mee naar boven. 'Buitenlucht! 15 minuten niet meer!' Schreeuwt hij mij na. 

Hij duwt mij naar de schoolingang en trekt 1 ijzeren deur open wat geknars oplevert door de grond. Hij duwt mij op de grond buiten, trekt de touwen los waardoor voor de zoveelste keer vandaag tranen over mijn gezicht vloeien. Voordat ik het weet vallen er ook nog regendruppels uit de lucht op mijn hoofd.

'Hoe kom ik hier weg?' Vraag ik zachtjes in mijzelf... Geen antwoord, natuurlijk niet. Niemand zal hier ooit komen. Wacht!

Een plotseling idee springt in mij op, een soort gloeilamp hangt boven mijn hoofd. Ik pak een sterke tak met een scherpe punt vooraan. Ik loop naar een boom die nat is en probeer HELP op de boomschors te krassen.

Met een soort trots resultaat kijk ik er naar. De worden staan als gegoten. Plots hoor ik voetstappen. Het komt niet van achter mij. 

Ik kijk met vluchtige ogen langs het pad dat voor mijn voeten ligt. 1 jongen en 1 meisje rennen langs het pad. 'STOP!' Roep ik zo hard als ik kan. De twee mensen stoppen en voor dat ik het weet zie ik de betraande ogen van Lisa en de geschrokken ogen van Robin.

'W-wie ben jij?' vraagt Lisa. 'Zijn jullie mij vergeten?' Krijg ik er schamper uit. 

De blik in Lisa haar ogen weet het, maar haar hart staat het niet toe  'A-aniek? Ben jij het?' En voor ik het weet heeft ze mij in een omhelzing getrokken. 

Dan hoor ik de schampere ijzeren knars van de deur, mijn blik focust zich op de deur die op een kier staat. De man  staat er weer, zijn touwen in zijn handen.

Ik  laat voorzichtig Lisa haar hand los en loop terug, een soort trans overspoelt mij. Leef ik nog wel in mijzelf?