POV Kaylee

Ik slenter door het bos, opzoek naar het pad waar ik vandaan kwam. Vermoeid kijk ik naar de grond, de drassige modder loopt mijn schoenen elke weer opnieuw in. Mijn sokken eerst wit nu poep maar dan ook poepbruin.  

Ik slenter verder door de modder. Veel taken hangen over de moderige grond, weer duw ik een tak naar achter en het spetter nog na wanneer ik hem los laat gaan.  

Ik hoor een kreet, geen zachte maar een hele harde kreet, uit het niets. Of toch wel uit het iets, het is de duisternis dat het iets is. 

Ik kruip in een maar besluit om verder te lopen, verder op weg naar de uitgang van het bos. Ik geef mijn hoop niet op, wat met Aniek gebeurd, gebeurd mij niet en ik ga ervoor zorgen dat ik haar ook vind!

Ik slenter verder naar hoop ik de goede richting, geen idee wat noord, oost, zuid of west is.  Geen weg te bekennen in deze weer war. 

Ik kniel neer op de grond waar iets glinstert, een zilver hangertje. Ik veeg wat modder weg van het hangertje en al snel zie ik dat het een deel is van een vriendschapsketting. 'Wacht!' schreeuw ik uit in het niets, ik kijk nog eens goed naar welke  vorm.

Mijn hand baant zich een weg naar mijn hals en al snel voel ik de vriendschapsketting van Lisa, Aniek en mij. 3 delen, dit kettinkje hoort bij Aniek! Aniek is hier geweest.

Mijn hoop stapelt zich op en ik spring op. Tijd om haar te vinden! Ik loop vol energie verder, maar al na een half uur lopen is mijn energie ver te zoeken. Bek af zak ik neer op een stuk boomstronk. 

Turend vooruit door de bomen, geen zicht tot het einde. 'Kaylee? Aniek?' hoor ik een bekende stem schreeuwen.

De tranen prikken in mijn ooghoek en ik begin hard te huilen, mijn hart stroomt leeg. Alle illusies nog aan toe! 'STOP!' Krijs ik uit, uit naar het niets. 

Nou ja wat ik denk is het niets maar wat ik zeker weet is niks.

POV Jake

'Kaylee? Aniek?' schreeuwt Lisa door de wilde bomen van het bos, 'STOP!' horen wij uit de verte klinken. Meteen zijn onze hoofden naar elkaar toe gedraaid en knikken we tegelijkertijd, we zetten het op het rennen.

In de hoop dat Kaylee oké is, beter dan oké is zelfs super, en Aniek hoop ik ook. Ze is er toch wel bij.

De wolken trekken al over het bos heen maar wij blijven stug door rennen, zo'n eind kan het toch nooit zijn? Het was veel dichterbij.

'Jongens, we zijn niet op het juiste pad' zeg ik puffend terwijl ik voorover hang en probeer op adem te komen. 'Hoe weet Jake dat zo zeker' hoor ik een pieperige stem vlak bij mij.

'We horen haar toch niet meer, straks zijn we te laat.' Lisa knikt en staat weer naast mij op, Ze pakt het arm van Robin en pakt mijn pols vast en trekt ons mee over de modderige bospaden, op naar Kaylee.

POV Lisa

'Jongens, we zijn niet op het juiste pad' hoor ik een zelfverzekerde stem zeggen, ik kijk geschrokken op van het rennen en probeer zo koel mogelijk te reageren 'Hoe weet Jake dat zo zeker' probeer ik er uitdagend uit te krijgen maar in plaats daarvan word het een pieperige stem.

En volgens mij heeft Jake precies hetzelfde in mijn stem gehoord. 'Omdat we hun allang gevonden' zegt Jake op een duh toon. Ik zucht, 'loop dan maar weer terug.' 

We lopen met zijn allen terug naar waar wij vandaan kwamen.  Ongeveer op de helft krimpt Robin in een, 'Robin geen tijd voor grapjes' en Jake geeft Robin een vuile blik. 

Robin staart alleen maar naar zijn voet, en al snel zie ik wat er aan de hand is, een val voor ik denk een konijn zit nu om de voet van Robin heen.

Robin staat nog net niet met zijn hoofd vol tranen want ik weet wel zeker dat dit veel pijn doet, als ik de pijn bedenk die dat ding zou aanrichten, komt er een korte rilling over mij heen.

Er komt langzaam een straaltje bloed uit de wond van Robin, snel dekt hij de wond af.

POV Robin

Snel bind ik mijn handen om de wond heen, wat niet gaat want nu zit een stukje vel van mijn hand ook tussen de val, ik knars mijn tanden om de pijn niet te laten zien. Het donkere bos bracht mij de stuipen op het lijf om weg te gaan, maar nu dit, dit gaat te ver.

Ik kan het niet, maar kan niet ligt op het kerkhof en wil niet ligt er naast, dus dat word het ook niet.

Ik probeer de val los te krijgen van mijn voet, ik trek er hard aan waardoor er een nog grotere snee zich vormt, ik zie dat Lisa geschrokken naar de wond kijkt en snel haar blik afwent.

Het bloed uit de snee gutst er letterlijk uit, al het bloed omringt deze plek waar ik nu zit. Tranen vloeien over mijn wangen op weg naar de vrijheid. Mijn hoofd zakt neer, ik kan er niet meer tegen!  

Met die woorden val ik ademloos stil op de grond. Een steek door mijn hart en met die woorden val ik in het zwarte gat van de hel.