'Ik ben bang, papa.'

Ik omklem zijn warme hand stevig, maar hij neemt de mijne niet vast. Met angstige ogen staar ik hem aan als hij me neerzet.

'Het komt goed, Fay.'

'En als het niet goed komt?'

'Het komt goed.'

Hij glimlacht naar me en drukt een kus op mijn voorhoofd. Ik voel kort zijn stoppels tegen me aan voor zijn hoofd en zijn hand verder van me verwijderd raken.

'Maar wat als het niet goed komt?' Een traan valt naar beneden als ik weer naar zijn hand wil grijpen. Hij stopt ze weg in zijn zakken.

'Het komt goed, Fay.'

Maar dat is niet wat ik wil horen. Ik wil bij hem zijn, bij hem blijven.

'Papa,' mompel ik als hij niet meer reageert. Tranen branden in zijn ogen, maar hij laat ze niet vallen. Hij kijkt me bijna boos aan alsof hij me weg wil hebben.

Onbekende handen raken mijn schouders aan en in het korte moment dat ik afgeleid raak, hoor ik de deuren dicht gaan. Mijn hoofd richt zich gespannen naar de weg glijdende deur. Ik schiet overeind, grijp met mijn handen naar de deur en wil weggaan.

'Papa!' schreeuw ik als ik harder huil. 'Papa!' roep ik verward, niet begrijpend waarom hij niet mee gaat. Waarom hij mij achterlaat.

De man achter mij houdt mij stevig vast, wees er zeker van dat ik binnen blijf tot de deuren sluiten. Achter het raam zie ik hem nog staan met zijn stoppels. Zijn eerste traan valt naar beneden en een sorry vormt zijn mond.

En dan draait hij zich om.

En zien we elkaar nooit meer terug.