Voor dit verhaal neem ik jullie mee terug naar het jaar 1945. Het verhaal gaat over een vampier. Maar... geen normale vampier. Deze vampier, Michael, is een speciaal soort vampier. Dit is het verhaal.... over 'The Ripper of Tennessee.'

.-.-.-.-

Het was overvol in de populaire club waar ons verhaal begint. Mensen dansten, kletsten en zaten gezellig aan de bar. Één jongeman leek het alleen wat minder naar zijn zin te hebben. Hij draaide de tequila rondjes in zijn glas terwijl zijn ogen de club rondkeken. Zijn ogen bleven echter haken bij een meisje wat hem aankeek. Ze knipoogde en wenkte hem. Grijnzend sloeg hij het laatste beetje drank achterover en stond op. Hij liep naar haar toe. Ze stonden midden op de dansvloer.

"Wat doet zo'n mooie dame helemaal alleen?" Vroeg hij haar. Ze bloosde lichtjes en glimlachte.

"Ze is op zoek naar knappe jongens zoals jij." Knipoogde ze. Hij grinnikte.

"Wat is je naam?" Vroeg hij haar.

"Charlotte." Antwoordde ze. "En de jouwe?"

"Michael." Zei hij. "Laten we even naar een rustigere plek gaan, Charlotte." Zei hij.

Ze giechelde en knikte. Ze liepen de club uit. Eenmaal buiten duwde Michael haar tegen de muur aan. Snel checkte hij of niemand keek.

"Nou Charlotte... Het was leuk je gesproken te hebben." Grijnsde hij. Angst was af te lezen in haar ogen terwijl ze nog probeerde weg te rennen. Helaas had ze nog geen vier stappen gezet of Michael greep haar beet. Dit keer twijfelde hij geen moment of hij beet haar in haar nek. Vers bloed van de ader liep zijn mond in en zijn ogen kregen een rode kleur. Charlotte gilde het uit. Geïrriteerd haalde hij zijn tanden uit haar nek en draaide hij haar om. Charlotte keek hem angstig aan. Zijn blik was echter gevestigd op haar nek. Hij kon het voelen. Hij kon het bloed door haar aderen voelen stromen. Het dreunde door zijn hoofd en het koste hem ontzettend veel moeite om zijn blik van het bloed dat uit de ader bij haar nek was gestroomd af te wenden. Hij keek haar diep in haar ogen.

"Je stopt met schreeuwen en maakt geen enkel geluid meer." Zei hij. Terwijl hij die woorden uitsprak werden Charlotte's pupillen groter en kleiner. Hij wist dat de dwang gewerkt had en beet vol lust weer in haar nek. Dit keer was er niks dat hem kon storen. Het enige wat Charlotte kon doen was geluidloos huilen en wachten tot haar einde zou komen. Gulzig dronk hij weer van haar bloed en hij stopte niet tot hij elk en ieder druppeltje bloed uit haar lichaam had gehaald. Hij liet haar levenloze lichaam op de grond vallen en keek met een gestoorde blik over de straat. Er was niemand die keek. Hij pakte het lichaam op en sleepte het mee. Toen hij om de hoek was, legde hij haar neer. Hij kwam overeind en keek weer rond. Aan de overkant van de straat liep een vrouw. Ze had hem nog niet opgemerkt. Grijnzend vervolgde hij zijn weg achter haar aan.

Kate liep met snelle passen over straat. De gure wind blies langs haar heen en ze sloeg haar sjaal nog wat strakker om haar heen. Niets vermoedend liep ze steeds verder van de hoofdstraat. Michael achtervolgde haar. Hij hield net zo veel van de jacht als van het daadwerkelijke drinken van het bloed. Langzaam naderde de leeuw het hulpeloze lam. Met een schok keek Kate om. Ze dacht dat ze iets zag. Iets zwarts dat ergens een paar meter verderop een steegje in dook. Ze schudde haar hoofd en draaide zich weer om. Ze liep weer verder. Toen ze de hoek omging, keek ze nog even naar de weg die ze net af had gelegd. Weer zag ze een zwarte schaduw wegschieten. Een rilling liep over haar rug. Nu wist ze ze zeker dat ze ook wat hoorde. Voetstappen. Ze kon zweren dat er iemand achter haar aan liep, maar wanneer ze zich weer omdraaide, was er weer niks. Nu begon ze echt bang te worden. Ze was nu aan het rennen over de straat. Plotseling botste ze tegen iets op. Ze hapte geschokt naar adem en wankelde. Twee sterke handen grepen haar vast en zorgden ervoor dat ze niet op de grond viel. Ze werd weer op haar voeten gezet en ze keek wie er voor haar stond. Het was een man, niet veel ouder dan zij was. Hij glimlachte loef naar haar.

"Haast?" Vroeg hij.

"Nee, ik eeh.." Stamelde ze. Ze keek achterom. Er was niemand. "Ik dacht echt dat er iemand achter me aan liep..." Zei ze verbaasd. De man keek ook naar de richting waar ze vandaan was gekomen.

"Het ziet ernaar uit dat er niemand meer is. " Zei hij. "Zal ik met je mee naar huis lopen zodat je sowieso veilig bent?"

Kate glimlachte. "Ja, dat zou fijn zijn." De man knikte en samen liepen ze verder.

De man keek grijnzend om naar Michael die het tweetal kokend van woede nakeek. Op veilige afstand liep hij ze achterna. Uiteindelijk stopte het tweetal voor een huis.

"Bedankt voor het meelopen." Zei Kate.

"Geen probleem." Antwoordde de man. "Zeg... Hoe heet je?"

Kate keek hem raar aan. "Kate."

De man knikte en Kate draaide zich om om haar huis binnen te gaan.

"oh Kate... nog één ding..." Zei de man. Hij greep haar bij haar pols en in een soepele beweging trok hij haar zo naar zich toe dat ze tegenover elkaar stonden. Voor dat ze ook maar de tijd had om te reageren, kregen de ogen van de man een rode kleur. Hij beet haar in haar nek en ze hapte geschokt naar adem. Al gauw liet de man los.

"Oh Michael..." Zei hij grijnzend terwijl hij wat bloed van z'n mond afveegde aan zijn mouw. "Kijk een wat ik hier voor je heb?"

Twijfelend kwam Michael de hoek om gelopen. Zijn blik vestigde zich meteen op het bloed in de nek van Kate. Zijn ogen flikkerden van hun oorspronkelijke kleur, naar rood en weer terug.

"Kom maar dichterbij..."

"Je weet dat ik dan de controle verlies..."Mompelde Michael.

"Dat is wat ik wil...'The Ripper' van Tennessee in actie zien." Grijnsde hij.

Michael liep langzaam dichter naar Kate toe. Haar blik ging angstig van de man naar Michael en weer naar de man. Toen nam Michael de beslissing. In minder dan een seconde stond hij voor Kate en beet haar in haar nek. Hij gaf zich volledig over aan de bloedlust en kon niet meer stoppen. De man grinnikte en zette een stap achteruit. Hij liet Michael zijn gang gaan en uiteindelijk zakte het levenloze lichaam van Kate tegen de muur aan. Op haar gezicht was pijn af te lezen en haar ogen stonden wagen wijd open.

"Moest dat nou Connor?" Gromde Michael terwijl hij zich langzaam naar de man toe draaide.

"Is dat hoe je een oude vriend begroet?" Grijnsde Connor. Michael zuchtte.

"Kom je mee? Ik woon hier in de buurt."

Connor knikte en ze liepen weg, het lijk van Kate achterlatend. Na een paar minuten kwamen ze aan bij het huis van Michael.

"Maak het jezelf gemakkelijk." Zei Michael terwijl hij zelf een glas whiskey inschonk. Hij nam er een paar slokken van en zette hem toen op een tafel. Connor volgde zijn voorbeeld en schonk ook wat whiskey in. Michael was ondertussen naar een andere kamer gelopen. In de kamer stonden weinig meubels, maar toch leek iets er heel belangrijk te zijn want Michael keek bedenkelijk om zich heen. Nieuwsgierig zette Connor zijn whiskey weg en liep hij ook de kamer in.

"Nee...Dit zijn toch niet...?" Bracht hij verbaasd uit.

"Alle namen van mijn slachtoffers? Jawel." Mompelde Michael. Op de muren rond hen heen waren verschillende namen geschreven. Het waren er tientallen, waarschijnlijk zelfs honderden. Michael had een stift gepakt en Connor zag hem de namen Charlotte en Kate opschrijven.

"Ik weet niet wat ik triester vind... Het feit dat je zoveel mensen hebt vermoord of het feit dat je iedereen opschrijft." Zei Connor.

Michael haalde zijn schouders op en liep langs Connor de kamer weer uit. Connor grijnsde en ging hem achterna, de kamer met alle slachtoffers achterlatend.

.-.-.-.-