Triple Threat

Johanson Treyton Vasquez

KALOKA! 'Di ko keri ang nangyayari ngayon!

We've been running for minutes!

Nakasunod lang ako kina Vee at Dash na nauna nang tumakbo. Habang ako naman ay napapatingin sa aking likuran at nakita na malapit na nga kaming maabutan ng mga naka-men in black outfit.

I didn't know that running would be this significant habang papalapit na kami sa katotohanan. Nakailang beses na nagsisigaw si Dash na tumabi ang nasa unahan at iniiwasan naming makasira ng gamit dito sa palengke.

Nang sandaling makalabas kami ng palengke, "Do'n tayo sa eskinita!" Sigaw ni Dash sabay turo sa kumpol ng bilihan na natatabunan ng trapal.

Sumuong kami rito at sobrang laking tuwa ko nang mapansin nang wala pang masyadong gaanong mamimili na nasa daanan kaya mabilis kaming nakadaan sa mga daanan.

Pero bago pa man kami tuluyang makaalis dito ay may humarang sa amin na isang babaeng nakasuot ng itim na hijab.

"Are you okay, sir?"

"No! We really need to hide!" Sagot ni Vee.

Ramdam ko ang hingal na kanina ko pa gustong pigilan. Sobrang lakas ng pintig ng puso ko at namamawis na rin ang aking noo't likod sa sobrang pagtakbo.

"Here!" Turo niya sa kumpol ng sapatos na natatabunan ng kulay asul na trapal.

Nagkatinginan kaming tatlo at napagdesisyunan na magtiwala sa isang estrangherong Muslim. Agad kaming nagtago sa likuran ng mga sapatos at tinabunan naman niya kami ng trapal.

Amoy na amoy ko ang kemikal na inilalabas ng mga sapatos at samahan pa ng nag-mo-moist na trapal.

It really stinks but I must endure it since it's for our safety. Rinig na rinig ko ang hingal naming tatlo.

The screams of people and the heavy footsteps of people running are audible.

"Why did we trust that girl?" Vee whispered in a confused tone.

"'Di ba ikaw ang unang nakipag-usap sa kanya?" Angal kong tanong.

"Let's just trust, maybe all these things that are happening right now happen for a reason?"

"Whatever..." I rolled my eyes on them kahit alam kong hindi nila iyon nakikita.

"Miss, may nakita ka bang tatlong magkakamukhang tumatakbo rito?"

Nanlaki ang mga mata ko nang marinig ang boses na 'yon. That shit gives me chills. Overthink malala!

Baka sabihin ni ate kung saan kami nagtatago ngayon, naloko na!

"Ah, didto, sir! Nakita nako sila nga nidagan didto sa may pikas dalan!"

My eyebrows furrowed as I heard her answer. Did she just answer in Bisaya?

"Salamat kaayo, igsoon!"

Huli kong dinig at muli ko na namang narinig ang malalakas na yabag na paalis.

Inantay lang namin ang sunod na nangyari. Matapos lang ang ilang segundo nang may humawi ng trapal at bumungad sa amin ang babae kanina.

"Here, suotin niyo 'to," inabot niya sa amin ang tatlong buri hat at ekstrang damit na p'wedeng ipambalot sa ulo. "Hindi ko alam kung anong nangyayari pero madalas na may gulo rito sa amin. Sana maging maayos kayo," she said with a reassuring smile.

Don't know why but I really felt the safety in her words. My impression of her is that we've known her for too long and I think she's a trustworthy person.

"Thank you po," I said.

Hinayaan niya kaming magbihis. At nang matapos kami ay nagpatuloy kami sa paglalakad na parang mga magsasakang nagbebenta rito sa palengke.

We blend into our environment, looking like a normal citizen while being aware of our surroundings.

"Such a kind samaritan. But still, I felt odd about it," Vee whispered in the air.

"Ako rin. Parang may something sa babaeng 'yon. Pero 'eto tayo, nagtiwala na lang din dahil sa kagustuhan nating maging safe," pagsalita ni Dash na agad ko ring sinang-ayunan. 'Di ko alam, parehas pala kaming tatlo ng naramdaman sa babaeng 'yon.

"Hope that I'm not right with her," huling sabi ni Vee bago kami sumuong sa kumpol ng tao.

Hindi na ako nag-komento pa at nagpatuloy na lang kami sa paglalakad.

Good thing that the crowd was too loud to also create confusion sa mga humahabol sa amin. Nang makaalis kami sa siksikan ay agad kaming sumakay sa isang tricycle pauwi. Another positive thing is that I still have money to pay for the driver.

I really don't know what's happening right now. The only thing we want is to be with our real family, but fate challenges us. We're still fighting for our lives and yet nothing is happening. Nakuha lang namin si Vee and 'yon na 'yon! Nalagasan pa kami ng isa. And that's fucking disappointing. Hindi man lang kami na-kumpleto.

I wish we could be with them... with our parents.

Nang makauwi kami ng bahay ay agad kaming pumasok at nabungaran sina Ate Reshelle at Rashelle na halatang kinakabahan sa mga nangyayari.

"My god! Okay lang kayong tatlo?" Bungad na tanong ni Ate Rashelle.

"We're okay. Kayo po ba? Okay lang po kayo?" Tanong ko.

"We're good. Buti na lang nakaalis kami agad sa palengke kung hindi baka balikan nila kami. Ano bang nangyayari? Bakit may naghahabol sa inyo?" Tanong ni Ate Reshelle.

"That's the goons of Mr. Christopher March Sandoval. I married his daughter, we escaped and now they're chasing us. But I'm pretty sure that it's not just us who he wants..." I gulped as I heard Vee's words.

Para na kaming pumasok sa loob ng pelikula. Is it more like the action and mystery genres?

"Eh, sino? Huwag mo naman binibitin ang mga sasabihin mo," maktol ni Dash at napakamot pa ito sa likod ng kanyang tenga.

"He's after our parents. Mr. Sandoval has been telling me for quite a while now that he's looking for a couple. He also said that he'd send the pictures so that they can kill them instantly. Therefore, we are the bait to lure them out," Vee explained as he sat down in a nearby chair. I can sense na nangangatog ang kanyang mga tuhod sa kaba.

Kumabog din ng sobrang lakas ang aking puso sa sobrang kaba. That's bullshit! Hindi niya mahanap mga magulang namin kaya pero natunton niya kaming mga anak?

Or maybe it's just a game after all. Baka gusto muna niyang magdusa muna kami bago namin mahanap ang mga magulang namin?

Christopher March Sandoval is such a great jerk! Nagawa niya kaming hanapin pero hindi ang mga magulang namin. Isang paalala na sobrang tanga niya!

Naikuyom ko ang mga kamao ko dahil sa aking mga narinig. Iniisip ko pa lang at parang gusto ko nang gumawa ng krimen.

I've got rainbow blood, but I can't help but hold a gun when I see that man's face again.

"So, ano nang plano niyo?" Ate Rashelle asked.

"I guess we need to leave before they can track us. We'll stay in a hotel for now. Pack your things!" Vee suggested.

"Teka, anong i-pa-pack natin, eh, wala nga tayong dalang damit? Mas mabuti pang umalis na tayo!" Wika ni Dash.

Nagsitanguan kaming tatlo. Agad kong pinuntahan ang dala kong bag at isinukbit ito sa aking likod. Aligaga na rin ang dalawa sa kanilang sarili dahil ramdam kong natatakot na rin sila sa mga nangyayari.

Bakit ba kasi sa lahat ng tao at kami pa ang merong kamalasang 'to? Baka siguro kung hindi kami, sigurado akong masaya na kaming namumuhay ngayon kasama ang mga magulang namin. Makikita nila na kung sinong kinakalaban nila.

Napatigil ako sa aking pag-iisip nang isang tapik sa aking balikat mula kay Vee ang aking natanggap.

Ate Rashelle is already hugging me. Hugging her tightly, I smiled and gave her a big hug. Same also for Ate Reshelle.

"I'm gonna miss you po. Don't worry. We'll be back if everything works out well. Moreover, we'll bond together without any worries. I promise that!" Pangangako sa kambal pero imbes na ngiti ang matanggap ko ay muli ako nilang niyakap dalawa nang mahigpit at dito na sila nagsimulang humagulgol.

"Don't worry. Matutupad natin yang balak mo." Her words, "I'm planning to buy food for us," pricked my heart even before I heard them.

Ate Rashelle and Ate Reshelle are both fine women. They might be a jester, but they have the attitude of a virtuous and brave woman. It is my wish that they find their true love at the right time because they deserve it.

"Thank you, mga ate's. Ako nang bahala sa kantahan at maghahanda sa kakailangan!" Napatigil kaming lahat at gulat na napabaling ang tingin kay Vee na naguguluhan na rin sa aming paninitig sa kanya. "What? Isn't it awkward for me to speak Filipino?" He asked innocently.

Isang malakas na hampas ang nakuha niya kay Dash, "Gago! Nana-galog ka pala. Bakit ngayon mo lang ginawa?" Asar na tanong ni Dash dito. Napangisi na lang din kaming tatlo dahil sa kakulitan ng dalawa.

"What? I'm comfortable with my language. You don't have to force yourself to speak English. I can understand your dialect," pagtanggol ni Vee sa kanyang sarili.

"Ayaw ko sanang putulin ang pagkakasiyahan natin, 'no? Pero kailangan niyo nang umalis. Baka nandito na sila sa mga susunod na minuto. Be careful, guys!"

Hindi na kami umangal pa at agad na kaming lumabas sa bahay ng mga Amarillo.

Sumalubong sa amin ang malamig na hangin dahilan para mapayakap ako sa aking sarili. Bukod sa ganda ng kanilang taniman sa harap ng bahay, tanaw rin namin ang kulay berdeng bundok kung saan papalubog na ang araw.

Province would be the right place if you wanted to relax. Hope I can build a house here and live with my family. And that will be soon...

Natigil ako sa aking pag-iisip nang hilahin ni Dash ang aking palapulsuhan.

"Mamaya na ang pag-se-senti, kailangan na nating makatakas ngayon. Takbo tayo, ano?" Pang-aasar nito at mas diniinan pa ang pagkakahawak sa akin.

After leaving the Amarillo home, we headed out.

But our plans didn't work. Nanlaki ang mga mata ko nang mapansin ang magkasalubong na itim na van galing mula sa magkabilang direksyon.

Siniklaban ako nang kaba dahil parang sa mga napapanood kong movies. Kikidnapin na ang bidang karakter sa k'wento. And this is crazy because it's happening to us!

"Gago! Balik tayo sa dinaanan natin!" Sigaw ni Dash. Pero nang sandaling tumingin kami sa aming likuran ay bumungad sa amin ang tatlong malalaking mama na may hawak metal na patpat.

Bumukas ang pintuan ng isang van at inuluwa nito ang lalakeng kinasusuklaman ko.

I clenched my fist seeing the face of the 'uugod-ugod na matanda'. Fuck! I want to punch his face. Sarap gawing punching bag ng putanginang 'to. Nag-iinit talaga dugo ko sa hayop na 'yon.

"I guess we're going to be trapped in a maze, right?" Vee whispered in our ears in a baritone voice. It's obvious that he's losing hope that we'll be able to escape. There's nowhere to run.

"Do you really think you can run away from me? Huh? Craxe?"

Nangunot ang noo ko sa kanyang sinabi. Craxe? Wait, does that mean na ang apelyido namin ay Craxe? Or am I just hallucinating?

"What did you say?" Vee asked in confusion.

He said, "Let me say these words before you leave this earth. Your parents are both stupid. Nakapagtago sila pero hindi ata nila alam na nag-iwan sila ng trace ng identity nila. At 'yon ay kayo," nanggagalaiti sa galit nitong wika sa amin. Tinuro-turo niya pa kaming tatlo.

"Psh! Such a shame. You found us but not them! So whose stupid than the three of you---"

"Vee!" Sabay naming sigaw ni Dash nang walang ano-ano'y bigla na lang natumba ito sa kalupaan. Mas lalo lang nila akong ginagalit.

"Putangina mo!" Lutong na mura ni Dash at dinaluhan ang nahimatay na kapatid. "Vee, gising!"

"What do you want Mr. Sandoval? Bakit mo ba ginagawa 'to? Gusto mo bang maghiganti sa mga magulang namin at sa amin ka maghihiganti?!" Buong tapang kong sigaw. Ramdam kong parang mapuputol na ang litid sa leeg ko dahil sa pagsigaw kong 'yon.

"Yes! At hinding-hindi ako papayag na may kahit isang lahi niyo ang mananatili habang ang anak ko ay nawala dahil sa mga magulang niyo!" He shouted back.

But I didn't expect things. I felt a needle injected into my nape. Things become blurry and everything around me is spinning.

"Sleep well, Craxe. Dahil sa paggising niyo ay torture na ang mararanasan niyo sa kamay ng Sandoval..."

His laughter was like that of something evil that I heard before I lost consciousness.