Accident

Johanson Treyton Vasquez

HAWAK ko ang aking dibdib habang nakasandal sa pader. Hindi ko alam pero para akong nakikipag-karera sa larong formula-1.

That was such a traumatic experience. Gusto kong sugurin ang taong 'yon dahil sa ginawa niya sa akin. Ngayon ko lang din naalala na isa pa pala siya sa kailangan kong problemahin.

I need to know who I am and now I need to know who that culprit is.

I really have 99 problems and not one of them has been solved. Ang dami ko nang po-problemahin at hindi ko na alam kung saan magsisimula.

Malakas na buntong hininga ang aking pinakawalan bago nagpatuloy sa pag-akyat sa aking k'warto.

I immediately threw myself on my bed after opening the door and felt its warmth.

I let myself rest and then I closed my eyes and darkness devoured me.

Nagising akong mabigat ang damdamin dahil sa dami kong iniisip.

Nagtungo na lang ako sa banyo para magbihis dahil bibisitahin ko na muna ang kambal sa kulungan dahil sinabi ko kahapon na tutulungan ko sila.

Matapos kong maligo ay nagsuot lang ako ng grey crew sweater, black jeans and white sneakers. Nagsuot na rin ako ng salamin for aesthetics.

Hindi na ako nagpaalam kay Mami. Nang marating ko ang presinto, laking gulat ko nang may mapansin akong taong iilang tao na pasimpleng kinukuhanan ako ng picture. Shit, I forgot!

Pero bahala na.

Nagtungo ako sa desk ng presinto. Pansin ko rin ang paninitig ng ilang kapulisan sa akin. Hindi ko alam pero ngayon lang ata nila na-realize na isa akong celebrity? Or am I just hallucinating?

"Excuse me, sir. P'wede po bang bisitahin 'yong kambal na babae?" Nahihiya kong tanong sa pulis dahilan para bagot niya akong tinapunan ng tingin.

"Sorry, sir, kare-release lang po nila kanina... kinuha na po sila ng mga magulang nila. Kaalis lang po talaga nila..."

Nanigas ako sa aking kinauupuan nang marinig ang sinabi ng pulis. Fuck! Umalis na sila?

Is this real? Wala na sila sa kulungan? I want to curse endlessly while trying to process everything.

There's a part of me that I want to get wild and throw the table in front of me.

Paano na ngayon 'to? Paano ko na malalaman kung sino si Jarvee? Si Jairus? Gosh, how can I find out the truth?

Nasapo ko na lang ang aking noo dahil sa nalaman.

I managed to say 'thank you' before I headed out of the police station.

Bagsak ang balikat kong sumakay ng kotse habang nakatingin sa malayo. Paano na ngayon 'to?

Isa sila sa mapagkukuhanan ko ng impormasyon tapos mawawala pa? Fuck naman, oh!

Nahampas ko pa ang manibela dahilan para maglikha ito ng malakas na ingay sa buong parking lot. I noticed that passersby glanced at my car, but I don't care about them.

So what now? Saan na ba ako magsisimula? Putangina! Parang pinipigilan ata ako ng tadhana na kilalanin ang totoo kong pamilya.

Siguro, I'll need to work muna para maayos ang lahat.

Siguro nga, unahin ko muna tapusin ang movie bago ako gumalaw...

***

"AND CUT!" the director's voice echoed on set. "It's a wrap!" Dagdag pa nito dahilan para magbunyi ang lahat.

I can hear endless 'yehey' and shouts from the staff.

I even saw smiles from my co-artists. We just finished filming all the scenes. We're here at San Matias, a heritage site.

Now I can finally do what I want. That's why I need to look for my brothers.

Pero bago ko gawin ang mga dapat kong gawin ay napagdesiyunan ng director namin na i-treat kaming lahat na mag-bar.

"Yohan, sama ka, ha? 'Pag ikaw hindi na naman sumama, ang party ang dadalhin namin sa bahay niyo," pagsalita ni Maggie nang magsimula na akong magligpit ng aking mga gamit.

Kanina ko pa 'to pinag-iisipan. Should I come? Or decline again? But I guess, hindi muna ako magpapaka-KJ.

"I'll go. Basta huwag mo akong iwan, ah."

"Sure. I'll go with you..." Huling saad nito bago ako tinalikuran.

The days passed, and I realized I had to enjoy life--while still searching for them.

At isa pa sa magandang nangyari ay hindi ko na nakikita ang pigurang 'yon. I really want a peaceful life pero sa ngayon ay hindi muna 'yon mangyayari dahil sobrang gulo ng sitwasyon ko.

As I was closing my bag, a staff member approached me with a huge bouquet of white and black roses.

While I was confused by the arrangement, I simply smiled at her.

"Sir Yohan, may nagpadala po ng rosas sa inyo..." Anito sabay abot sa akin nito.

"Thank you po," I replied, and she left me alone.

I looked at the bouquet. Hindi ko alam pero imbes na kiligin at makaramdam ng saya, mas kinilabutan ako dahil sa dalawang magkaibang kulay ng rosas.

I know rose colors have meanings. But damn! Nakakatakot ang boquet na 'to.

The paper is between the petals, and I was frozen for a moment when I read the letter inside.

To: Yohan

I love you

The three words made me giggle, but I felt fear.

Love words were written in red ink while the rest was written in black.

It's not easy to tell if it means affection, idolization or threat.

Maybe I'm just overthinking?

"Hey, are you okay?"

Nagitla ako nang biglang may nag-approach sa akin. Charles is one of my co-artists here. He got the role of Maggie's friend in this movie.

"Ah, yeah. I'm f-fine..." Tila nahihirapan kong tugon.

"Wow, you got a bouquet from your fan? What lovely flowers!" he said. I gave him a weak smile and he accepted it.

"Gusto mo sa'yo na? I'm not really a fan of flowers," I said. "I like roses, but not this one, which came from someone.

"Really? Sayang naman. Okay, thank you!"

Buti naman tinanggap niya. Agad ko namang nilamukot ang hawak na letter sabay tapon nito sa malapit na basurahan sa akin.

I hate roses at the moment. Hindi ko talaga masyadong nagustuhan ang ipinapahiwatig ng boquet na 'yon.

***

KAPAPASOK ko pa lang ng bar nang mahagilap ng mga mata ko sina Charles at Maggie na magkatabing nakaupo sa isang sofa kasama ang ibang artista at si direk.

Lagi na lang akong nakakalusot sa g'wardiya kahit minor pa ako. Gusto ko na lang matawa dahil hanggang ngayon akala pa rin ng direktor namin na disye-otso na ako.

Naupo na lang ako katabi ni Maggie dahil sa kanya ako pinaka-komportable.

One of my co-actors handed me a glass of whiskey. Smiling from ear-to-ear just to show how happy he was seeing me but still, he's a fake. Tinanggap ko na lang ang baso kahit labag sa loob ko. Then I smiled and drank the shot.

Gumuhit ang hapdi sa aking lalamunan hanggang sa naramdaman ko iyon sa aking ilong. Napailing na lang ako sa sobrang pait nito. Damn! I want pineapple juice!

Sobrang lakas ng music at panay ang paggalaw ng bawat isa sa kanilang mga upuan dahil sa pag-e-enjoy. Habang ako naman? Eto, lugmok na lugmok na parang gusto na lang din umuwi at simulan ang paghahanap sa nawawala kong kapatid.

Kasasabi ko lang kanina na i-enjoy ko ang aking life pero hindi sa ganitong paraan.

Iniikot ng isa sa mga kasamahan namin ang isang baso habang kami naman ay inom lang ng inom sa binibigay niya. Our director didn't even decline the shot. Kausap niya ngayon ang dalawang lead characters sa aming movie.

Ilang minuto lang nang maramdaman ko na ang panghihina ng aking katawan at hindi bumibigat na rin ang talukap ng aking mga mata.

Grabe, apat na baso pa lang ng whiskey ang nainom ko pero parang uuwi ata ako ng gumagapang sa sahig.

Dahil hindi ko na rin nakayanan ang bigat ng aking pantog, tumayo na ako sabay harap sa kanila.

"G-Guys, I need to p-pee..."

Hindi ko alam kung narinig nila ako pero tumango na lang ang iba kahit na ang director namin.

"Gusto mo ng kasama Yohan?" Tanong ni Charles.

"Nah, I'm fine. Juat enjoy, you should dance right now," sabay turo ko sa alon ng mga tao na sumasayaw.

Nagsimula pa lang ako sa paglalakad nang malapit na akong matisod dahil sa kalasingan. Rinig ko pa ang sigaw ng ilan sa mga kasamahan ko.

"Okay, I'll come with you!" Sigaw ni Charles.

Hinayaan ko na lamang siyang alalayan ako. Nang marating namin ang banyo, nagulat na lang ako nang makarinig ng ingay mula sa banyo ng mga babae.

Mga ungol ng babae na sarap na sarap habang binabanggit ang pangalan ng isang lalake.

"Magbabanyo ka ba? O gusto mo gawin din natin 'yon?" Dinig kong tanong ni Charles. Bigla akong kinalabutan sa sinabi niya.

"Charles, ah. Gusto mo masapak kita. Bakla ako pero kaya kong makipagbugbogan!" Pagpapaalala ko rito. Rinig ko ang pagak nitong pagtawa.

Pumasok na ako ng banyo at agad naghanap ng libreng cubicle dahil nakakatamad tumayo habang umiihi. Hinubad ko na ang suot kong shorts sabay upo sa toilet.

Hindi pa man ako tapos sa pag-ihi nang nakaranig na lang ako ng pagbukas ng pinto sabay sara nito. Pero ang mas ikinagulat ko ay nang marinig ko ang pag-click ng lock dahilan para mabilis kong tinapos ang pag-wiwi ko.

I lean my ears against the door. Ramdam ko ang sobrang bilis na tibok ng puso ko sa kaba. Wait---is this the one who kidnapped me?

Does it mean ay nandito na naman ako sa life and death situation?

Shit! How can I avoid this?!

Mas lalo kong pinakaramdaman ang paligid dahil baka bigla na lang siyang umatake nang walang pasabi.

Several minutes later, I was shaken by the sound of a loud thug from the first cubicle. I quickly managed to cover my mouth to avoid creating even a small sound.

Gosh, putangina! Bakit hindi ko man lang inexpect 'to?!

"Yohan..." Isang baritonong boses ang umalingawngaw sa buong banyo. If it's a different scenario, I might find his voice appealing, but this time, I find him creepy.

"Do you want to play with me?" His voice is not familiar. I must say, baka gusto niya akong kidnapin at hingan ng ransom. "Labas ka na, oh. Ako pala ang number one fan mo! Pakita ka na, please!"

Fan? Well, he's a creepy fan!

My sweat keeps dripping down my face and my hands are trembling. I want to call my co-artist but I'm not sure. Baka may dalang baril or any deadly weapon ang gagong 'to!

"Gusto lang naman kita makita't mayakap Yohan ko..."

Isa pa! Para na siyang sa mga horror movies ang bosesan ng gagong 'to.

"Yohan, I love you," dito na ako nanlamig at hindi makagalaw. So it means ay siya 'yong taong nagpadala ng boquet of roses kanina? What the hell?

Ayokong tingnan sa baba dahil baka nakasilip din siya roon. When I saw his face, I noticed something was amiss. I opened the door slightly to look for him. As his eyes met mine, he was filled with lust and eagerness.

Dito na ako kinabahan nang masilayan ang kanyang nakakatakot na ngiti habang nakatingin sa direksyon ko.

Fuck! He got me! I quickly locked the door and stood over the toilet cover.

"Help! Tulong!" I kept shouting names and unending help.

Nakita ko ang pagsilip ng kanyang ulo sa ibabang parte ng pintuan na siyang lalong nagpakaba sa akin.

This guy is a psycho!

Despite his hand slowly reaching my foot, I kept banging on the door and screaming for help.

As I was about to climb onto the next cubicle, I heard a loud noise on the door. I saw some heads moving in my direction.

"Yohan!" I heard Charles voice!

Kita kong may humila sa lalake. Dali-dali akong bumaba ng banyo at nang buksan ko ito ay nakita ko na lang na nakaposas na ang lalake na hawak ng police.

Hindi ko alam pero bigla na lang akong naluha sa sobrang kaba. Nanghihina pa rin ang aking mga tuhod at nanunuyot na rin ang aking kalamnan.

Kagagaling ko lang sa isang sitwasyon na malapit na akong mamatay tapos dumagdag pa 'to.

"Buti na lang at hindi kayo sinaktan, Sir Yohan." Saad ng isang police.

"Gail Fellasco, isang taong obssess sa inyo, sir. We heard from his neighbor that Gail had pinned pictures of you on his room when he discovered her. He's been following you around and taking pictures of you, sir," paliwanag ng police.

"And that's why I asked you a while ago about the roses. Na-notice namin dati na may nagpapadala sa'yo ng bulaklak. I was surprised na namin 'yon inaabot sa'yo, since those roses are associated with death." Charles explained this to me, and my eyebrows fell.

"How did you know about this?" I asked confusingly.

It was my tita who taught me about the meaning of flowers, so I am not surprised when I receive some flowers na magkaiba ang kulay from someone. Traditionally, black roses have been associated with death, and dead white roses-the frail-looking ones that are dried and frozen-have been associated with death in other countries. Sorry, I'm playing detective and trying to capture him. I noticed him sa set dati pa lang. Nakipag-cooperate na ako sa mga pulis to catch him," sagot nito na siyang naging dahilan ng paghaplos ng puso ko.

I hugged Charles for taking care of me. I felt his love for me. I know Charles is a quiet type of person. He doesn't always tell you what he wants. But the effort he made for me deserves an unending 'thank you'.

Natapos ang gabi na may luwag na sa aking damdamin. Everyone let me go home after the accident. Even our director didn't know Charles' plan. Para akong nabunutan ng tinik nang maalala na natanggalan na ako ng isang problema. Fortunately, I have nothing to worry about except finding my brother.

When I drove my car in the middle of the night, I didn't anticipate what would happen next.

I accidentally hit a man riding his motorcycle.