Revealed

Jarvee Marcelius Real

"MANANG Rosalie!" I almost cried as I saw her again. I hugged her tightly and let myself drown in her warm embrace. I really missed her very much. I couldn't help but hug her for a second.

Although she didn't hug me back, she never complained about how tightly I hugged her. It felt weird for me, and I'm not sure why my heart was racing and why I didn't like the atmosphere in my surroundings.

Something wasn't right... something was off.

"M-Manang? Are you okay?" I asked.

At tanging pag-iling lang ang kanyang isinagot.

Then later, her tears started to fall. Nagsimula na tin siyang humagulgol na parang bata. Kasunod nito ay ang baling ko ng tingin sa kambal. Pati sila ay naguguluhan na rin sa mga nangyayari. Hindi rin nila alam kung bakit ganito ang ikinikilos ni Manang Rosalie.

"V-Vee... sorry..." Those were her last words as snipers pointed red lights at Serenely and Anthonette. My eyes widen at sobrang lakas ng tibok ng puso ko. Para akong nawawalan ng hangin habang nakatitig sa kanilang dalawa na natataranta na rin sa nangyayari.

Naiiyak na si Serenely habang natutulala na lang si Anthonette sa gulat.

That's it! That's why I felt something was wrong with my surroundings.

Manang set this trap in order to capture me. And I really felt betrayed by this fucking shit!

When I was about to run towards them, someone just grabbed my shoulder and when I saw her face... my blood just boiled up. I clenched my fist while staring at her disgusting face.

"Oh, my gosh, Vee! What happened to your face?" May paawa pa akong naririnig sa kanyang boses pero kabaliktaran naman nito ang pinapakita ng kanyang mukha. She even tried to reach my hands pero ako na mismo ang dumistansya sa kanya.

"Let me remind you... that I never thought of you as my mother. You witch!" I shouted straight into her face. Instead of offending me with her nonsense words, she paused for a moment. She smiled awkwardly, raised her eyebrows, and remained calm.

"It's okay, Vee. But let me make sure you know that you have fled us. You broke the rules that we gave you. You... just... escape..." May diin sa ang huli niyang mga sinabi.

She's really the wretched one. Ni hindi man lang inalam ang kalagayan ko. I wish I was talking to my father right now.

Pupuntahan ko na sana sina Anthonette at Serene nang mariin niyang hinawakan ang braso ko.

"Come closer to them, or else you'll see them in a grave..." Pagbabanta niya.

Fuck! What's in her mind?! She just threatened me! Bullshit!

"What? Are you crazy?"

"Yeah. I am dead serious. One step closer to them or do you want to scatter blood here?"

"You're crazy, Mom. You're stupid crazy!" I said angrily. I restrained myself from doing some shit to her. I really wanted to punch her face. The person who was with me when I escaped from them is the one she uses to blackmail me.

"Arrest them!" She commanded at doon na ako napatingin kay Sere at Anthonette na katulad ko ay nagulat din.

No! Not them!

"Mom, no! Don't let them be in prison---"

"Hoy! Pakawalan mo sila!" Napatingin kami sa nagsasalita. At mas lalo kaming nagulat nang makita si Zach habang nakatutok ang baril sa ulo ng isang policeman. Nasa likuran lang niya si Renz na natatakot din sa mga mangyayari.

"What? You have a twin?" Nang lingunin ko si Mama ay gano'n na lang ang pagkagulat niya na parang nakakita ng multo.

"Why did you show yourself?" Tanong ko rito. This guy is really cool. It never occurred to me that he could accomplish such a feat. He's willing to risk everything for the sake of a stranger. A tough guy.

"Who is he?" My mom asked.

"So, it only means that I am adopted?" Balik kong tanong dito.

"Why do you say so?"

"Because you will know if I have a twin if you're really my mother. So all these years I have been just an adopted son. The Real blood isn't in me. Bullshit!" Buong lakas kong mura. Nagsimula na rin mangilid ang luha ko dahil sa katotohanang narinig ko.

Nahuli ko rin siya sa sarili niyang bibig. She just told the truth. And now I can do whatever I want because I am not their son.

Pupuntahan ko na sana sina Anthonette at Sere nang bigla na lang natumba sa kalupaan si Zach. Lalapitan ko na sana siya nang matumba rin ang kambal.

Nang mapatingin ako kay Mama ay gano'n na lang ang pagkagulat ko nang mapansin ang tatlong lalake na may tranquilizer gun na nasa kanyang likuran.

Nang lingunin ko sina uli ay doon na rin nagsimulang lumabo ang aking paningin. Umiikot ang mga bagay sa paligid ko. Sumasakit na rin ang ulo ko.

Then seconds later, I fell to the ground and everything turned black.

***

IMINULAT ko ang aking mga mata at nabungaran ang pamilyar na kisame. Amoy na amoy ko ang gamit-gamit kong perfume kahit nasa

Agad akong bumangon ngunit napahinto rin nang biglang sumakit ang ulo ko.

Damn! Why is this happening to me?

Ilang beses na ba akong napupuruhan? Ilang beses na nasangkot sa gulo?

Nang mawala ang sakit ng ulo ko ay dali-dali akong umalis sa aking kama na walang alinlangan.

At tama nga ang hinala ko na nasa bahay ulit ako ng mga Real. Ang bahay na kinalakihan at kinamulatan ko... at naging dahilan din ng pagkakulong ko sa loob ng halos dalawang dekada.

Hindi na ako nagpaligoy-ligoy pa at dali-dali akong bumaba. Gano'n pa rin ang hitsura ng bahay yun nga lang, mas lalong naging malungkot ang atmosphere sa loob kumpara noon.

Napapatingin ako sa mga parte sa loob at naalala ang masasayang araw na kasama ko ay si Manang at Papa imbes na ang ina kong wala nang tamang ginawa.

I still remember no'ng nagpadaosdos ako sa hawakan ng hagdan at malapit pa akong mahulog sa sahig no'ng nasa huling parte na ako. Mabuti na lang at nahawakan ni Manang Rosalie ang p'wetan ko dahilan para hindi matuloy ang pagkakahulog ko. Sa sala naman habang nanonood kami ng horrot movie ay biglang natapon ko ang popcorn sa sobrang gulat at kinabukasan ay nagising na lang ako sa aking k'warto. Kasama ko si Papa noon manood at isa 'yon sa hindi ko makakalimutan dahil galing pang-trabaho si Papa noon at wala siyang pake kung pagod siya. At higit sa lahat ay ang mahabang lamesa sa kusina kung saan ako naghalu-halo ng fruit salad at halos natapon lahat ng laman dahil sa kakalagay ko ng prutas. Ta's napapangiwi na lang sila Manang noon dahil sa sobrang tamis nito na p'wede nang maging dahilan ng diabetes.

Marami akong good memories sa loob ng bahay na kasama sina Manang at Papa at kabaliktaran naman nito kay Mama.

The only reason I want to stay in this house kasi naniniwala ako na isang araw ay ma-re-realize ni Mama na mali akong ikulong. But still it didn't happen. Dahil hanggang paglaki ko ay gano'n pa rin ang pagtrato niya sa akin habang mas lalong naging caring sina Manang at Papa.

Natigil ako sa pag-iisip nang mapansin ang pagkalanaing ng kubyertos sa kusina't ingay ng usapan ng dalawang tao.

Nang mapatingin ako ay nadatna si Mama at Papa na nag-uusap. Halatang naiinis si Papa habang wala namang paki si Mama na patuloy pa rin sa pag-aagahan.

"Patricia, alam mo bang ginawa mo? Bakit mo pinakulong ang kambal na Hilary? You're stupid!" Galit na saad ni Papa na halatang pinipigilan ang pagtaas ng boses sa harapan ng pagkain.

"That doesn't make sense. They kidnapped Vee. Wala ka man lang bang gagawin sa kidnappers? And by the way, magsama kayo ni Vee. Parehas kayong walang k'wentang kausap. Excuse me wala kang k'wentang kausap," maarteng saad tumayo't pero napatigil din nang makita akong nakatayo. "Eat your breakfast, Vee." She added before continuing to walk past me.

Napatingin ako kay Papa na halatang malungkot sa nangyayari. Makailang beses niyang tinatapik ang lamesa't hindi mapakali habang nakaupo. Lumapit na ako sa lamesa't umupo sa may unahan.

Magsasalita na sana ako nang nauna siyang magsalita.

"So, how are you, Vee? Wala bang may masakit sa'yo? Wala ka bang iniindang sakit?" He asked in his soft voice.

"Nah, I'm alright, dad. Walang maysakit sa akin..." I said and it was almost a whisper.

Napahawak si Papa sa kanyang sintido't napapahilot dito dahil sa sobrang stress niya sa mga nangyayari.

I honestly don't know what I'm going to do with your mom. She's getting crazy with you locking here... And she never bother on using tranquilizer just to catch you..." Litanya sabay lapag ng kanyang kamay sa lamesa.

"Same, dad. I can't believe that she's my mama. She's not the same as she was before. She's a different Patricia now," I lied. Never talaga siyang nagbago simula pa lang. And she was actually crazy from the start.

"And we got many problems when she did that crazy thing."

"Dad, how did Mom know that I'm gonna meet Manang Rosalie?"

"Aksidente niyang narinig ang pangalan mo no'ng tumawag ka sa Manang mo. Lumayo na nga no'n si Manang Rosalie para walang makarinig pero nahuli pa rin ng Mama mo. She even threaten her whole family na papatayin niya ito 'pag hindi niya sasabihin na nakikipagkita ka sa kanya..." My anger rise again. I clenched my fist and took a deep breath.

Fuck! She's really out of her mind. Dinadamay na niya ang mga taong walang kinalaman dito. Sumusobra na siya!

"Dad, where's Manang?" Pagpipigil ko sa aking galit.

"I let her go to her province. Ako na ang nagbigay ng guarantee na hindi na siya p'wedeng bumalik dito. Ayaw ko nang magkatagpo sila ni Patricia. Manang deserves more than anything. Binigyan ko na ng kabuhayan at pera para hindi na siya mamasukan," he explained.

That was a relief. Mabuti na lang at nandito si Papa na taga-balanse sa kademonyohan ng ina ko.

"Thanks, dad. It's a relief now. Manang deserves to rest..." Saad ko. Magsasalita pa sana ako nang mapansin ang pigura ng pamilyar na lalake. Nakakagulat lang na makita siya rito. Suot niya ang hoodie jacket at summer shorts ko.

"Hey, Vee..." Malamya na saad nito.

I really don't know why but I smiled seeing him. I ran towards him and hugged him tightly. Hindi ko alam pero gusto kong umiyak nang makita siya rito. Napakagaan sa loob na malamang walang nangyaring masama sa kanya.

"I thought you were separated from me. Geez, I thought I was gonna be lonely again..." Kumalas na ako sa pagkakayakap sa kanya. When I turned to my father, he smiled as he saw us. "Dad, can we let him stay here?" I asked.

"Son, I must say. He can't..." Dito na lumungkot ang atmospera ng paligid. That's really terrible for me. "...unless mapatunayan na kapatid mo talaga siya. And I welcome him to the family if ever that happens..." Napangiti na lang ako habang nakatingin kay Papa. I am very fortunate to have him as a father.

"Great. Thanks, Dad!"

"And I already did this. I sent DNA samples to two laboratories to verify the results..." Dito na ako sobrang natuwa. Hindi na masidlan ang tuwa ko. Mahigpit akong napayakap kay Papa dahil sa kanyang sinabi.

He is really an angel in disguise.

"Sir Hades, paano naman po sila Anthonette and Sere? Wala po bang nangyari sa kanila?" Pagsingit ni Zach na tanong.

"That's my problem. I can't find a way na maurong ang kaso sa kambal. I've been convincing Patricia with it pero ayaw niyang makinig----"

"Kung gusto mong makalaya ang dalawang 'yon. Just follow what I say boys... as easy as that..." Napatingin kami kay Patricia nang bigla na lang itong nagpakita. Kumulo muli ang dugo ko at nawala ang magandang atmosphere ng paligid.

And here she is again. Ruining the happy moment.

"And what do you want Mrs. Real?" Zach asked. There was a hint of doubt in his voice.

"Marry the Sandoval siblings..." She said seriously.