Met een bonzend hart loop ik de kamer in. Ik vrees voor het ergste. Ik hou mijn gezicht in de plooi en kijk naar de Wachters die mijn kamer uitkammen op zoek naar papieren die ze niet zullen vinden. Ik hoor zware voetstappen achter me.
"Is er iets, miss Govers?" Klinkt de stem van de hoofdWachter.
"Natuurlijk niet, ik wilde er gewoon zeker van zijn dat ze mijn posters niet aan stukken scheurden." Antwoord ik zo nuchter mogelijk. Ik kijk hem minachtend aan. Hopelijk bijt hij in het aas. Hij kijkt me bedenkelijk aan en bijt.
"Controleer achter de posters maar hou ze heel." Hij kijkt me aan met een blik die zegt, je hebt jezelf veraden meisie. Haha niet dus. Toch kijk ik half paniekerig van mijn moeder naar de desbetreffende plek waar ze mijn prachtige 'I love Neverland' poster voorzichtig los pulken. Het onthuld een zwart klein kluisje dat ik verstopte in de muur. Met gemak halen ze het eruit.
"Verdomme." Mompel ik. "Nou bedankt om mijn verstopplek te ruïneren. Waar moet ik nu mijn snoep in godsnaam gaan verstoppen?" Ik kijk hen kwaad aan en zucht.
"Maak open." Beveelt het hoofd.
"Er zit toch niets in. Nou ja, niets dat jullie kunnen gebruiken."
"Wat houd je dan tegen?"
"Privacyrechten?"
"Doe open!" Hij verheft zijn stem waardoor ik vloekend op het ding afstap.
"Euh." Ik steek mijn geboeide handen naar de Wachters uit.
"Het lukt je wel." Zegt een van de twee. Zuchtend tik ik 02052000, mijn geboortedatum, in op het schermpje. Geluidloos klakt het kastje open en onthuld mijn geheimen. Alles wat ik voor m'n moeder verborgen houdt. Nog voordat ik mijn handen in het zwarte gat kan steken, draaien de twee mannen het kluisje met de opening naar beneden waardoor de inhoud de grond op klettert.
"He, kan het wat voorzichtiger alsjeblieft!" Snauw ik terwijl ik de inhoud bij elkaar schraap. Mijn oude dagboek ligt met geknakte rug open op de vloer. Mijn gefakte dagboek dat ik speciaal voor dit doel gemaakt had. Daar staat alles in van mijn ikbendebestetienerdochterdieiemandzichkanwensenomdatiknooitnietsuitspookeneenengeltjeeersteklasbenleventje. De enige 'geheimen' die daarin staan zijn mijn verzwegen slechte punten en mijn zogenaamde relatieproblemen. Haha wat een mop dat dat mijn leven is. De Commandant duwt me opzij en gaat op en hurken zitten terwijl hij alles uiteen veegt. Mijn zakje kauwgomballen is gescheurd en de gekleurde balletjes vliegen alle kanten op tot ver onder mijn bed.
"Fijn." Hij negeert me en gaat verder met alles uiteen vegen.
"Waar is het?" Hij kijkt me doordringend aan.
"Ik zei het je toch, ik heb ze niet. Komop je hebt verdomme m'n hele kluis leeggehaald. Waar denk je in godsnaam dat je ze gaat vinden?" Roep ik gefrustreerd uit. Hij kijkt mijn kamer nog een laatste keer rond en knikt dan. Dan maak ik de grootste fout van mijn leven...