Twee maanden eerder...

"Mam, waar is m'n oplader!" Roep ik naar m'n moeder.

"Lieverd, misschien als je alles eerlijk opbiecht en als je hen helpt met hun onderzoek laten ze je misschien verder met rust." Probeert ze me over te halen.

"Nee mam, verdorie. Daar komt dus niets van in! Ik geef m'n vrienden niet aan en ik heb verdomme niets verkeerds gedaan. Geef me die lader of wil je dat ze me oppakken?" Snauw ik. Ze verstijfd even alsof ik haar een klop gegeven heb. "Het spijt me mam maar je weet dat ze hier elk moment kunnen zijn. Ik moet hier weg. Ik kom terug van zodra ik kan." Zeg ik zachter zonder te stoppen met inpakken.

"Ik weet het meid, ik weet het." Zucht ze terwijl ze de kamer uitloopt, waarschijnlijk op zoek naar mijn lader. Ik ga verder met het supersnel inpakken van mijn spullen.

Er word op de deur geklopt. Verdomme, nu al? Ik doe snel m'n rugzak om en loop naar de gang. Mijn moeder komt me tegemoet gestormd en drukt de lader in mijn handen. Ze omhelst me snel en duwt me naar het balkon terwijl het gebonk op de deur doorgaat en steeds harder en luider word.

"Laat me iets weten maar pas wel op he." Fluistert ze.

"Natuurlijk mam." Ik wurm me door de raam en spring op het balkon aan m'n moeders kamer. Ik bereik de grond net op het moment dat ik hout hoor kraken. Wat?! Breken ze nu gewoon de deur open?! Jezus. Ik hoor zware voetstappen door het huis denderen.

"Miss Govers, we willen enkel praten." Roept een zware mannenstem door het hele huis. Tuurlijk. Vandaar dat ze met vijf man zijn. Hij herhaald zijn leugen meermaals maar ik geef hem geen reactie. Opeens hoor ik zijn stem recht boven me. Ik druk me tegen de muur en hoop dat hij zich niet voorover buigt, naar beneden kijkt en me ziet staan. Even denk ik dat mijn gebeden verhoord zijn. Hij draait zich om en ik denk dat hij doorloopt en ik eindelijk kan ontsnappen maar dan kijkt hij opzij en kijkt me recht en kijkt me recht in m'n ogen. Ik denk niet na en spring over de balustrade.