Πονάω.

Πονάω ολόκληρη.

Πονάω καθώς αναπνέω.

Πονάω ,και όμως δεν μπορώ να φύγω.

Το σώμα μου κρέμεται σε έναν τοίχο. Τα χέρια μου δεμένα με ένα ζευγάρι χειροπέδες πάνω από το κεφάλι μου. Τα πόδια μου και αυτά δεμένα με τον ίδιο τρόπο να κρέμονται χωρίς να ακουμπάνε το έδαφος. Τα μάτια μου καλυμμένα με ένα μαύρο πανί χωρίς να αφήνει περιθώρια να δω τίποτα.

Παντού επικρατεί ησυχία. Υπάρχω μόνο εγώ στο δωμάτιο ή έτσι μου λένε οι αισθήσεις μου. Δεν ξέρω πόσο καιρό βρίσκομαι εδώ ή πόσο ακόμα θα συνεχίσω να βρίσκομαι εδώ. Δεν ξέρω πόσο ακόμα θα είμαι ζωντανή. Δεν ξέρω πόσο ακόμα θα κρατάω το στόμα μου κλειστό. Ο πόνος που νιώθω είναι αβάσταχτος πλέον. Μελανιές, ουλές, πληγές, αίμα. Πονάω. Πονάω τόσο πολύ. Δεν μπορώ ούτε να αναπνεύσω πλέον χωρίς να πονέσει όλο μου το στήθος. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα! Απλά περιμένω για την σωτηρία ή το τέλος μου.

Ξαφνικά ο ήχος μιας πόρτας ακούστηκε να ανοίγει και κάποιοι μπήκαν στο δωμάτιο που βρισκόμουν. Ένας διακόπτης ακούστηκε να ανοίγει και ύστερα ο ήχος από κλειδιά ακολούθησε. Άκουσα δύο ζευγάρια πόδια να με πλησιάζουν και λίγο αργότερα δύο ζευγάρια γεροδεμένα χέρια ξεκλείδωσαν τις χειροπέδες στα χέρια και τα πόδια μου. Ύστερα με έσυραν και με έβαλαν να κάτσω σε μια καρέκλα, όπου και με έδεσαν πάλι.

Όλη αυτή την ώρα δάγκωνα τα χείλη μου σε μια προσπάθεια να πνίξω τον πόνο μου. Κάθε άγγιγμα τους ένιωθε λες και μου έκοβαν την σάρκα με ένα μαχαίρι. Ένιωθα ότι με σκότωναν αργά και σταθερά. Με βασάνιζαν. Αν και αυτός είναι ο σκοπός τους από την στιγμή που με έπιασαν και με έφεραν εδώ. Ψάχνουν απαντήσεις τις οποίες κατέχω, όμως δεν πρόκειται να δώσω με τίποτα.

-"Βγάλτε το μαντίλι." διέταξε μια βαριά φωνή.

Ένα χέρι έπιασε το μαντίλι και το έβγαλε από το κεφάλι μου με μια κίνηση. Αμέσως έκλεισα τα μάτια μου καθώς το ξαφνικό και δυνατό φως της λάμπας με τύφλωσε. Όταν η όραση μου συνήθισε στο φως άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα τον χώρο γύρο μου. Μπροστά μου στεκόταν ένας ψηλός άντρας γύρο στα 30 με καστανά μακρυά μαλλιά, ο οποίος φορούσε ένα μαύρο κουστούμι και με κοιτούσε σοβαρός. Στα δεξιά του υπήρχε ένας νεότερος άντρας με άσπρα κοντά μαλλιά, ο οποίος φορούσε ένα άσπρο κουστούμι και είχε ένα υποτιμητικό βλέμμα καθώς με κοιτούσε. Τέσσερις μαυροντυμενοι άντρες βρίσκονταν γύρο μας σε ετοιμότητα, καθώς δύο από αυτούς ήταν κοντά σε έναν πάγκο γεμάτο με εργαλεία που είχαν χρησιμοποιηθεί πάνω μου τις προηγούμενες μέρες για να με βασανίσουν και να με κάνουν να απαντήσω στα ερωτήματα τους.

-"Yumiko, νομίζω ήρθε η ώρα να μιλήσεις." είπε ο άντρας με το μαύρο κουστούμι που στεκόταν μπροστά μου.

Εγώ τον κοίταξα κενά χωρίς να μιλήσω ή να κάνω κάτι. Εκείνος συνέχισε να με κοιτάει στα μάτια περιμένοντας μια απάντηση ή έστω μια κίνηση που να φανερώνει ότι τον φοβάμαι. Όμως όσο και να περίμενε δεν έκανα τίποτα. Ο φόβος είναι για τους δειλούς. Έτσι μου έμαθε το αφεντικό μου και έτσι είναι. Μέση λύση δεν υπάρχει. Ή πεθαίνεις σαν ήρωας ή σαν δειλός.

-Μιλά επιτέλους! Όσο και να κρατάς το στόμα σου κλειστό θα μάθουμε αυτό που θέλουμε!" μου φώναξε ο άντρας με τα άσπρα μαλλιά θυμωμένος.

Ένα μικρό γέλιο ξέφυγε από τα χείλη, καθώς προσπάθησα να μην δείξω ότι πονάω. Το βλέμμα μου πήγε πάνω στον άντρα που μίλησε έχοντας ένα βλέμμα απόλαυσης.

-"Tobirama... Πότε έγινες τόσο απαιτητικός;" τον ρώτησα με ένα πλάγιο χαμόγελο.

-"Από τότε που κάνεις την δουλειά μου δύσκολη." είπε μέσα από τα δόντια του θυμωμένος.

-"Όσο και να τον αγαπάς εκείνος δεν το κάνει." είπε ο άλλος άντρας, καθώς με κοιτούσε.

Χαμογέλασα λυπημένα σε αυτό, ενώ τα μάτια έκλεισαν αφήνοντας τις αναμνήσεις να τρέξουν στο μυαλό μου. Ίσως είναι ένας από τους πιο επικίνδυνους άντρες στον κόσμο, όμως αυτό δεν με σταμάτησε από το να δουλέψω για αυτόν. Ίσως είναι κρύος και απόμακρος, όμως αυτό δεν έκρυψε τον αληθινό του εαυτό. Ίσως είναι το αφεντικό μου, όμως αυτό δεν με σταμάτησε από τον να τον αγαπήσω.

-"Μην ανησυχείς. Το γνωρίζω ήδη αυτό." απάντησα ύστερα από λίγο με ένα πικρό χαμόγελο.
-"Αλλά προτιμώ να πάρω την αγάπη μου και τα μυστικά του στον τάφο μου πάρα να τα πω σε εσάς."

Έπαιζα με την υπομονή τους και το ήξερα καλά. Δεν έχει νόημα, όμως, πλέον να κερδίζω χρόνο. Ένα βλέμμα τους ήταν αρκετό για να καταλάβω ότι σήμερα ήταν η τελευταία ευκαιρία που μου έδιναν. Ήταν η τελευταία φορά που θα μπορούσα να μιλήσω. Η τελευταία φορά που θα χαμογελούσα σε όλες τις αναμνήσεις μου.

Ο Hashirama είχε περάσει τα όρια του θυμού και της υπομονής. Φαινόταν στο βλέμμα του. Με κοιτούσε με τόσο μίσος, με τόση απογοήτευση. Ήθελε να μάθει κάποια πράγματα και από την στιγμή που δεν μιλούσα έπρεπε να πάρει πιο δικαστικά μέτρα. Δεν περίμενε καν κάποιον από τους άντρες μπροστά από τον μπάγκο με τα εργαλεία βασανισμου να ξεκινήσει πρώτος όπως κάθε άλλη φορά. Σήμερα έδρασε πιο γρήγορα.

-"Είσαι εδώ μία εβδομάδα χωρίς να μας δίνεις καμία πληροφορία!" φώναξε ο Hashirama καθώς είχε σημαδέψει το όπλο του στο κεφάλι μου.
-"Μιλα!"

Τον κοιτούσα στα μάτια έχοντας ένα ήρεμο βλέμμα. Ήμουν ήρεμη. Πολύ ήρεμη. Αυτός όμως έβραζε από τον θυμό του. Ήξερε καλά ότι του πήγαινα κόντρα επίτηδες. Ήξερε ότι το ήθελα αυτό. Ήξερε ότι δεν πρόκειται να μιλήσω.

-"Ξέρεις Hashirama, η αγάπη είναι ένα όμορφο και πολύτιμο πράγμα." είπα έχοντας ένα απαλό χαμόγελο.

-"Μιλα!"

-"Το να αγαπάς σημαίνει ότι έχεις καρδιά. Σημαίνει ότι έδωσες την ευκαιρία σε κάποιον να κλέψει όλη την χαρά που νιώθεις και να την κάνει ότι θέλει. Σημαίνει ότι άφησες κάποιον να σε εκμεταλλευτει."

-"Μιλά επιτέλους!!"

-"Αγάπησα τον λάθος άνθρωπο και όμως δεν μετανιώνω για τίποτα. Ήταν το πιο υπέροχο λάθος που έκανα ποτέ στην ζωή μου. Ήταν ένα γλυκό φαρμάκι που έδωσα στον εαυτό μου."

-"Μην παίζεις με την υπομονή μου Yumiko!"

-"Στην ζωή μου έχω παίξει πολλά παιχνίδια. Τα μόνα που δεν νίκησα είναι η αγάπη και ο θάνατος."

Ο Hashirama είχε πλέον χάσει σχεδόν όλη του την υπομονή. Μου έδωσε ένα τελευταίο βλέμμα περιμένοντας με να αλλάξω γνώμη και να πω οτιδήποτε που θα μπορέσει να με κρατήσει στην ζωή. Περίμενε να μιλήσω και να προδώσω τον άνθρωπο που αγαπώ. Όμως αυτό δεν θα γινόταν ούτε τώρα ούτε ποτέ.

-"Ζήσε Hashirama. Ζήσε πριν καταλήξεις στην θέση μου."

Αυτά ήταν τα τελευταία μου λόγια πριν μια σφαίρα καρφωθεί στο κεφάλι μου. Ένα απαλό χαμόγελο στα χείλη μου, καθώς τα μάτια μου είχαν ένα γλυκό βλέμμα. Έτσι ήθελα να πεθάνω. Χαρούμενη. Χαρούμενη στην σκέψη ότι αυτός που αγαπώ είναι ασφαλής και μακρυά από τον κίνδυνο.

Ήταν ασφαλής.

Τα κατάφερα Madara Uchiha.

🖤🖤 Comment and Vote 🖤🖤