Αγάπη.

Εχω ακούσει πολλές φορές αυτή την λέξη στην ζωή μου. Την έχω νιώσει. Την έχω θαυμάσει. Αναρωτιέμαι πως γίνεται σε μια τόσο μικρή λέξη να χωράνε τόσα πολλά συναισθήματα. Αναρωτιέμαι πως γίνεται αυτή η λέξη να δημιουργεί τόσο μεγάλο πανικό. Αναρωτιέμαι τόσα πολλά και όμως ποτέ δεν βρήκα μια ολοκληρωμένη απάντηση. Ποτέ δεν έμαθα τον πραγματικό λόγο για όλα τα αυτά.

Κάθομαι στο γραφείο μου πλημμυριζοντας το μυαλό μου με αναμνήσεις. Κάθομαι και σκέφτομαι μέσα στην ησυχία. Σκέφτομαι καθώς πνίγω τον εαυτό μου με κόκκινο κρασί ή ότι άλλο αλκοολούχο ποτό πέσει στα χέρια μου.

Είμαι αξιολύπητος.

-"Madara σου έφερα τα χαρτιά που ζήτησες."

Πετάχτηκα αμέσως από την θέση μου καθώς το βλέμμα μου άρχισε να ψάχνει τον χώρο για την πηγή της φωνής. Όμως δεν υπήρχε κανένας εκεί. Ήμουν μόνος. Υπήρχα μόνο εγώ και το τρελό μυαλό μου να παίζει παιχνίδια μαζί μου. Το μισώ αυτό. Μισώ το γεγονός ότι ψάχνω και δεν βρίσκω, ότι αναζητώ και γυρνάω με άδεια χέρια.

Το μισώ τόσο πολύ.

Έκατσα πάλι στην καρέκλα του γραφείου μου και χωρίς δεύτερη σκέψη κατέβασα μια μεγάλη γουλιά από το μπουκάλι αλκοόλ που κρατούσα. Ήθελα να ξεχάσω. Το ήθελα τόσο πολύ. Ήθελα να αδειάσω το μυαλό μου, να γυρίσω τον χρόνο πίσω. Ήθελα να επιστρέψω στην εποχή όπου δεν την γνώρισα ποτέ.

"Θα χαρώ πολύ να δουλέψω για σένα Madara."

Ένα γλυκό χαμόγελο και ένα βλέμμα φωτιά. Ήξερε πως να εκμεταλλευεται τους ανθρώπους. Το ήξερε καλά, όμως ποτέ δεν το έκανε σε εμένα. Ποτέ δεν με χρησιμοποίησε. Ποτέ δεν θέλησε να με κάνει ό,τι ήθελε. Πάντα ήταν ευγενική, γλυκιά, ένα στήριγμα για να πνίγω τον πόνο μου και να δημιουργώ καινούριο. Ήταν εδώ όταν την ήθελα. Ήταν δίπλα μου. Ήταν εδώ γιατί ποτέ δεν σκέφτηκε να με πληγώσει.

Εγώ όμως δεν έκανα το ίδιο.

Την εκμεταλλευομουν. Το έκανα κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή που την έβλεπα. Ήταν άλλο ένα "παιχνίδι" μου. Ήταν κάτι για να περνάω την ώρα μου. Την ήθελα για τόσα πολλά απαίσια πράγματα, κάτι που με εμπόδιζε να δω τον πραγματικό λόγο που την χρειαζόμουν δίπλα μου. Έτσι, τώρα την έχασα. Την έχασα γιατί δεν την εκτίμησα όταν την είχα.

"Μην ανησυχείς Madara. Δεν πρόκειται να σε προδώσω ποτέ. Εξάλλου σε αγαπώ τόσο πολύ για να το κάνω."

Μισώ τον εαυτό μου. Τον μισώ τόσο πολύ που άφησε ένα άτομο σαν αυτήν να φύγει. Μισώ τόσο πολύ το γεγονός ότι δεν μπορώ να την έχω, ότι κάθομαι και αναζητώ στοιχεία για να την βρω χωρίς αποτέλεσμα. Είναι άδικη τελικά η ζωή. Δεν εκτιμάς κάτι όταν το έχεις και όταν ξαφνικά εξαφανιστεί το θες πίσω όσο τίποτα στον κόσμο.

-"Madara;"

Ακούστηκε η φωνή του Izuna πίσω από την πόρτα του γραφείου μου. Του έδωσαν άδεια να μπει, καθώς προσπάθησα να συγκεντρώσω το βλέμμα μου πάνω του. Ήμουν αρκετά μεθυσμένος για να κρατήσω κι άλλο τα μάτια μου ανοιχτά. Όμως και να ήθελα να κοιμηθώ δεν μπορώ. Δεν μπορώ χωρίς να ξέρω που είναι και τι κάνει. Δεν θα ησυχάσω εάν δεν την έχω πίσω.

-"Τι έγινε; Έμαθες που είναι;" τον ρώτησα καθώς ήταν φανερό ότι πονούσα.

Στεκόταν μερικά βήματα μακρυά από το γραφείο του. Το βλέμμα του ήταν λυπημένο, καθώς προσπαθούσε να μιλήσει. Δεν με κοιτούσε στα μάτια. Απέφευγε το βλέμμα μου όσο πιο πολύ γινόταν. Δεν ήθελε να μάθω την αλήθεια, όμως δεν είχε άλλη επιλογή.

-"Την βρήκαμε, αλλά..." απάντησε ύστερα από λίγα λεπτά ησυχίας.

-"Συνέχισε." τον παρακάλεσα χωρίς να πάρω τα μάτια μου από πάνω του.

-"Η Yumiko είναι νεκρή. Βρήκαμε το πτώμα της στην θάλασσα. Δεν πέθανε από πνιγμό αλλά από έναν πυροβολισμό στο κεφάλι."

Χωρίς να το καταλάβω πέταξα το μπουκάλι αλκοόλ που κρατούσα στον τοίχο με αποτέλεσμα να σπάσει. Έγινε θρύψαλα, όπως και η καρδιά μου. O Izuna με κοιτούσε έκπληκτος καθώς ήταν η πρώτη φορά που ήμουν τόσο θυμωμένος, τόσο πληγωμένος.

-"Madara-"

-"Φύγε!" φώναξα διακόπτοντας τον.
-"Μην αφήσεις κανέναν να με ενοχλήσει!"

Εκείνος έκανε αμέσως ότι του είπα μην θέλοντας να καταλήξει θύμα του θυμού μου. Μόλις έκλεισε η πόρτα έπεσα στα γόνατα μου αδύναμος να κρατήσω το σώμα μου πάνω και άρχισα να κλαίω. Άρχισα να βγάζω από μέσα μου τον πόνο που ένιωθα. Άρχισα να θυμάμαι τα πάντα. Όλες τις στιγμές που πέρασα μαζί της.

Θυμόμουν τον άγγελο μου. Μπορεί να μην είχε φτερά, όμως η αύρα και η χαρά που σου μετέδιδε ήταν αρκετό για να νομίζεις ότι είναι ένας άγγελος. Δεν το πρόσεξα ποτέ αυτό, ή μάλλον το πρόσεξα. Το πρόσεξα πολύ καλά. Αλλά αντί να το αποδεκτών όμως προσπάθησα να την διώξω μακρυά μου. Και τώρα τα κατάφερα. Δεν μπορώ να την φέρω πίσω πλέον. Δεν μπορώ να την έχω δίπλα μου πλέον. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα!

Την έχασα. Έχασα το μόνο άτομο που με κρατούσε ζωντανό και ήρεμο. Ήταν η μόνη που με έλεγχε. Ήταν η μόνη που έλεγχε τον δαίμονα μέσα μου. Η μόνη που μπορούσε να σταματήσει αυτή την δίψα για αίμα και καταστροφή που μου αρέσει να δημιουργώ. Ήταν η μόνη που μπορούσε να κάνει το ακατόρθωτο και τώρα δεν έχω κανέναν να με σταματήσει. Τώρα δεν έχω κάποιον να με κρατήσει πίσω. Δεν έχω κάποιον να πάρει το όπλο από τα χέρια μου και να κλειδώσει την πόρτα του γραφείου μου.

Θέλω να ηρεμήσω. Θέλω να σταματήσω να σκέφτομαι. Θέλω να ξεχάσω τα πάντα. Το μόνο που ζητάω είναι να την βγάλω από το μυαλό μου. Να σταματήσω να θυμάμαι όσα πέρασα μαζί της. Και υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να το καταφέρω αυτό.

Σηκώθηκα από το πάτωμα και πήρα το όπλο μου από το συρτάρι μαζί με όσα πακέτα σφαίρες είχα. Προχώρησα προς την πόρτα και βγήκα αμέσως με κατεύθυνση το αμάξι μου που είναι στο πάρκινγκ του κτηρίου. Μπήκα μέσα και άρχισα να οδηγώ. Έτρεχα όμως δεν με ένοιαζε. Δεν με έμοιαζε γιατί σε λίγο θα έχω αυτό που θέλω. Θα δημιουργήσω τον πανικό που αναζητώ. Πριν το καταλάβω είχα φτάσει κοντά σε ένα διάσημο μπαρ της περιοχής. Πάρκαρα όπου βρήκα και βγήκα από το αμάξι έχοντας πάντα το όπλο στο χέρι μου. Το βλέμμα μου σκληρό και κρύο, καθώς κοιτούσα τους πελάτες μέσα στο μαγαζί.

"Ζήσε Madara. Ζήσε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία σου. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα πεθάνεις."

-"Θα ζήσω Yumiko. Θα ζήσω για να σπείρω τον θάνατο, για να κυνηγώ αυτόν που σε σκότωσε."

Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που είπα πριν αρχίσω να πυροβολω όποιον πελάτη έβρισκα ή ήτανε στον δρόμο μου. Ουρλιαχτά ήταν το μόνο που άκουγες και αίμα το μόνο που έβλεπες. Αυτό μου άρεσε. Αυτό ήταν που με ευχαριστούσε όσο τίποτα στον κόσμο. Ο πανικός και η καταστροφή.

{Έξω από το μαγαζί η ταμπέλα του μαγαζιού αναβοσβήνε. Πάνω έγραφε το όνομα του μαγαζιού και από κάτω με αρκετά μεγάλα γράμματα το όνομα του ιδιοκτήτη, "Senju Hashirama".}

Μόλις είχε αρχίσει η καταστροφή όλων.

....

Ευχαριστώ που διαβάσατε την ιστορία μου. Ελπίζω να σας άρεσε. Μην ξεχάσετε να ψηφίσετε. 😁

🖤🖤 Comment and Vote 🖤🖤