10
Terasa ada jari yang menyentuh-nyentuh bahu aku. Dah tahu dah siapa. Sayang sangat suara dia nak panggil aku tu.
"Kenapa? Shahmi nak apa-apa ke?".
"Jom naik. Ibu panggil".
"Malas. Saya nak ambil angin. Kalau awak nak naik, naik la dulu. Lagipun, dekat atas tu banyak sangat orang. Saya malas nak hadap manusia buat masa sekarang. Buat sakit hati je". Mulut lantas berceloteh, tangan sibuk mencubit sedikit demi sedikit kek gulung berperisa coklat yang ada di tangan.
Belum sempat aku cubit cubitan yang ke-4, dia dah rampas dulu kek tu daripada aku.
"Shahmi! Tu saya punya la. Kalau awak nak, awak pergi la beli sendiri". Geram!
"Tak elok makan ni. Naik. Ibu ajak makan".
"Bagi la balik, Shahmi...". Aku buat muka comel walaupun dah tahu MEMANG TAKKAN JALAN. Tula, siapa suruh kahwin dengan doktor.
"No, Sofeah. Naik. Makan".
"Bagi dulu kek gulung saya tu". Aku menadah tangan tapi hampeh dia buat dekk je sambil geleng-geleng kepala.
"Kalau awak tak kasi, saya taknak kawan dengan awak. Saya merajuk. Saya makan maggi".
"Nak ni?". Dia angkat kek gulung itu separas bahunya.
Aku angguk laju.
Tapi tindakan yang seterusnya sangatlah tidak boleh dijangka...
DIA SUMBAT SEMUA BAKI KEK GULUNG TU DALAM MULUT DIA.
"Habis". Dengan muka takde perasaan dia tu.
"Okay, Shahmi. Okay". Aku turun daripada pangkin lepastu pakai selipar aku.
"Sofeah... Saya bukan taknak bagi awak makan, tapi nanti gigi rosak macam mana?".
"Tapi... Tu kan kek saya. Kenapa awak makan? Awak bukan suka benda manis pun. Lagi satu, saya ni bukan kanak-kanak lagi, nanti saya berus la gigi".
"Maaf, Sofeah. Kita naik makan? Jom?". Dia hulur tangan dia untuk aku pegang.
"Maaf diterima. Petang ni kita balik kan?". Haah. Tak jadi nak balik semalam sebab mak cakap, 'duduk la sehari lagi Ayesha'.
Shahmi angguk.
"Jom dating?".
"Whatever will make you happy, Sofeah".
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top