Upiekłem waniliowe babeczki i zrobiłem mu ciepłą zupę z kurczaka, którą zapakowałem w termiczne pudełeczko.

Chyba powinno mu poprawić humor, tak myślę.

Mama wciąż patrzyła na mnie podejrzliwie, jakby nie wiem, o co mnie chciała osądzić.

Zapytała nawet, kim jest ta szczęściara.

Przemilczałem to, uśmiechając się lekko, co ona skwitowała: "Ah, rozumiem" i całe szczęście pozostawiła mnie w spokoju na resztę poranka, więc mogłem wszystko skończyć bez tego spojrzenia mówiącego: "Mama zawsze wie".

Tak więc skończyłem z torbą wypełnioną jedzeniem i sercem wypełnionym yoongim.

Myślę, że wyjdę z domu za jakieś pół godziny, żeby nie nachodzić go o jedenastej rano. Gdybym mógł, to pewnie jeszcze bym spał. Mimo to wierzę, że są rzeczy ważne i ważniejsze, jak to mówią.

Brakuje mi go, pamiętniczku, a naprawdę nie minęło dużo czasu.

Potrzebuję usłyszeć jego śmiech, potrzebuję go obok, nawet jeżeli ma leżeć w otoczeniu setek chusteczek i zawinięty w pościel.

Zapisze sobie ten obrazek.

Do napisania

Hoseok