Αποκαλυψεις...

"Σςςς ηρεμησε.." . Λεει η τρομαχτικη βαθια φωνη και αποτομα πεταγομαι και καθομαι οκλαδον λαχανιασμενη...Αλλος ενας εφιαλτης, θα ελεγα οτι εχω αρχισει να το συνηθιζω. Ομως η αληθεια ειναι πως ποτε δεν θα μπορουσα. Τα ιδια συναισθηματα, οι ιδες σκεψεις, οι ιδιες φοβιες, το ιδιο αποτελεσμα. Εγω να ξυπναω αγχωμενη, καταιδρωμενη και λαχανιασμενη προσπαθωντας να "κοψω" τους υπερβολικα γρηγορους παλμους που κανει η καρδια μου. Παρολα αυτα οπως καθε πρωι ετσι και σημερα καταληγω να καθομαι οκλαδον στο κρεβατι, προσπαθωντας να θυμηθω τι ωρα, μερα, μηνα, ετος εχουμε. Γιαυτο εχω παντοτε το κινητο μου πανω στο κομοδινο ακριβως διπλα μου.

Κοιταζω την οθονη του κινητου μου και γραφει...Σαββατο 22 Σεπτεμβριου, 11:00. Σαββατο, μισω τα Σαββατα. Δεν εχω τι να κανω, θα μου πεις ναι οκ, νεαρη κοπελα ολο και κατι θα εχει να κανει...κι ομως. Παρολα αυτα περιμενα πως και πως να ξυμερωσει για να βαλω σε ''δραση'' το σχεδιο μου!

Σηκωθηκα λοιπον και και ετσι οπως ημουν, με ενα γκρι κοντο σορτσακι που το ειχα μονο για μεσα στο σπιτι, μια λευκη αμανικη μπλουζα και τα μακρια καστανα μου μαλλια ανακατεμενα απο τον υπνο σηκωθηκα με προορισμο τη κουζινα. Αχ, αυτη η ατελειωτη και ασυγκριτητη αγαπη μου για την πρωινη Nutella, σε συνδιασμο με ζεστο ψωμι και κρυο γαλα.

Ειχα κοιμηθει για αλλη μια φορα στο σπιτι της Ιωαννας, αλλα οπως φαινεται αυτη ειχε ηδη ξυπνησει και ειχε βγει. Ετσι ειχα ολο το σπιτι δικο μου. Πηδηξα με φορα πανω στον γκρι αναπαυτικο καναπε και πηρα το κινητο στα χερια μου. Πληκτρολογησα τον αριθμο του Αρη και περιμενα αρκετη ωρα στη γραμμη μεχρι που ακουστηκε μια βαθια αγουροξυπνημενη φωνη... "Ναι?..."

Ευα: Εμ...γεια, ειμαι η..

Αρης: Ευα! (λεει και σαν να αρχιζει να ξυπναει, καθαριζει τη φωνη του)

Ευα:Χαχα ναι.

Αρης: Η αληθεια ειναι πως δεν περιμενα ποτε τηλεφωνημα σου...Ωστοσο για αλλη μια φορα με εκπλησεις.

Ευα:Χαιρομαι που δεν σε κανω να πληττεις (λεω ειρωνικα και ακουγεται ενα γελακι)

Αρης:Λοιπον?

Ευα: Ναι...θελω τη βοηθεια σου σε κατι, σχετικα με το Listen...

Αρης: Φυσικα! Αν βεβαια περναει απο το χερι μου.

Ευα: Περναει, γιαυτο σε πηρα. Κοιτα θελω να βρεθουμε.

Αρης: Οκ. Θα φαω, θα ντυθω, αν και το τελευταιο το παραληπουμε αμα θες και σε μια ωρα τα λεμε εκει.

Ευα:(αναστεναζω και απο την αλλη ακρη του ακουστικου ακουγεται το υπεροπτικο του γελιο)

Αρης: Οκ οκ αντε τα λεμε στη σε μια ωρα στη γνωστη προβλητα.

Λεει και κλεινει το ακουστικο ενω εγω βιαστικα τρεχω να ετοιμαστω. Μιας και εξω ειχε τουλαχιστον 35 βαθμους, φοραω ενα σορτσακι τζιν λευκο, με μια αρπρομαυρη ριγε μπλουζα και απο κατω οπως παντα τα κοκκινα μου all star. Μερικα αξεσουαρ, ελαχιστο βαψιμο και μεσα σε 30' ημουν στην εισοδο της οικοδομης με κατευθυνση το κεντρο της πολης. Μετα απο 20' περιπου λεπτα ημουν στη προβλητα με τα ακουστικα στα αυτια και εκατσα στην ακρη της ανεβαζοντας λιγο ακομα την ενταση της μουσικης. Εκεινη τη στιγμη επαιζε το "Bring me back to life-Evanescence". Λατρευω αυτο το κομματι, νιωθεις τη μουσικη να διαπερνα ολο σου το σωμα απο τις πρωτες κι ολας νοτες. Αρχιζω και κουναω το κεφαλι μου στο ρυθμο που με παραλυει και σιγοτραγουδαω, πραγμα εξαιρετικα σπανιο, ενω χτυπαω τα ακροδαχτυλα μου στο ξυλινο εδαφος, οταν αισθανομαι το ξυλο να τριζει.

Σηκωνω το κεφαλι και κοιταζω τον Αρη με τα χερια στις τσεπες τα μαυρα με τη χρυση ριγα, οπως παντα, ακουστικα στα αυτια και μαυρα γυαλια. Φοραει μια σκουρη βερμουδα με μια λευκη με πολυχρωμα σχεδια αμανικη μπλουζα. Τα καστανοξανθα μαλλια του ειναι σε καρφακια και φαινονται καποιες ξανθες, απο τον ηλιο, τουφες να γυαλιζουν. 

Κατεβαζω τα ακουστικα στο λαιμο μου και φανηκε πως κοκκινισα, γιατι στο προσωπο του ειχε ζωγραφιστει ενα χαμογελο, μεχρι που λεει ...

Αρης: Τραγουδας. (πιο πολυ σαν δηλωση μου φανηκε παρα σαν ερωτηση)

Ευα:Τι? Οχι, φυσικα και οχι. (απανταω εγω ενοχλημενη)

Αρης:Ευα...ξερω τι ακουσα...

Ευα:Δεν με νοιαζει τι ακουσες. Εγω δεν τραγουδαω!

Αρης: Καλα καλα (λεει γελωντας και σηκωνει τα χερια του δειχνοντας οτι παραιτειται).

Ευα:Ωραια...παμε.

Λεω και περνω μια βαθια ανασα ενω του προτεινω να μπουμε στο μαγαζι. Οπως παντα ειναι αδειο με εξαιρεση τις καθαριστριες. Ανεβαινω στην σκηνη, εκει οπου ειναι η δικη του θεση και καρφωνοντας τους ηχοληπτικους πινακες με τα ματια μου του εξηγω. Αρχιζω να του λεω για το τι ειναι για εμενα η μουσικη, το παθος μου, η εμμονη μου, η χαρα μου, το ποσο μετανιωνω για τις αποφασεις μου και τις συμβουλες των φιλων που δεν ακουσα ποτε, το πως λατρευω τον χτυπο που υοθετει η καρδια μου οταν ακουει ενα ωραιο κομματι, πως "χανομαι" οταν φοραω τα ακουστικα και πως ξεχνιεμαι και αρχιζω να σιγοτραγουδαω... (με το τελευταιο κατεβασε το κεφαλι και γελασε).

Ευα:Τι?

Αρης:Τι τι?

Ευα:Γιατι γελας?

Αρης:Γιατι η αληθεια ειναι πως δεν σε ειχα για τετοιο ατομο.

Ευα:Α ναι ε? Και γιατι ατομο με ειχες? (λεω με τον ιδιο τονο προσπαθωντας να μυμηθω τη φωνη του)

Αρης:(αρχιζει και πλησιαζει προς το μερος μου με αργα βηματα, διχως να σηκωσει το κεφαλι του απο το εδαφος) Σε ειχα για τα κλασσικα χαζοκοριτσακια που ερχονται στα μπαρ για να βρουν "παρεα".

Ευα:Ε, λοιπον λυπαμαι που σε απογοητευω, ομως...δεν ειμαι τετοια.

Αρης: Το ξερω. Το καταλαβα απο τη πρωτη στιγμη που μπηκες στο Listen... Δεν κοιτουσες τα ποτα, δεν κοιτουσες τη παρεα σου, δεν κοιτουσες ουτε καν εμενα! (λεει δηθεν θιγμενος), κοιτουσες το πλατο, τα κουμπια, τα ηχεια...Αυτο με εξεπληξε.

Ευα:Ωωω χαιρομαι που δεν σας κανω να πλητεται κυριε...

Αρης:Σωστα, δεν εχουμε γνωριστει πληρως. (λεει και απλωνει το χερι του για χειραψια) Παπαπετρου.

Ευα:Παπαδοπουλου.

Αρης:Ουαου! Μα τι υπεροχο και εξαιρετικα σπανιο επιθετο θα μου επιτρεψετε να πω.

Λεει και γελαμε και οι δυο με το πανεπιστημιακο υφακι που το ελεγε. Καθησομαι για λιγη ωρα διχως να μιλαμε. Απλα ημασταν και οι δυο χαμενοι στις σκεψεις μας οταν, με κοιταζει και μου λεει. 

Αρης:Καθε Σαββατο, στις 9 το πρωι θα ερχομαστε εδω για να σου μαθω να τα χειριζεσαι. 

Ευα:Αληθεια?

Αρης:Ναι, αληθεια.

Ευα:Τα ...τα παντα?

Αρης:Τα παντα...

Τον αγκαλιαζω σφιχτα και αυτος γελαει με την αντιδραση μου, οταν τραβιεμαι πισω και με σηκωμενο το φρυδι τον ρωταω..

Ευα:Και ως ανταλαγμα? 

Αρης:Ενα ραντεβου.

Ευα:Ραντεβου?

Αρης:Ναι. Την Κυριακη σχολαω στις 1 (τα ξημερωματα εννοειται). Θα σε παω για φαγητο.

Ναι! ειπε τη μαγικη ελξη! Φαι! Μα καλα χαζη εισαι? Πες ναι!  Το υποσεινυδιτο μου φωναζε και εγω απλα κουνησα καταφατικα το κεφαλι. "Ωραια" λεει μοναχα αυτος και με ενα χαμογελο με αποχαιρεταει. Μενω να κοιταζω το αδειο μαγαζι, μεχρι που η κυρια που καθαριζε μου λεει "Να τον προσεχεις τον Αρη μας. Ειναι λιγο ανωριμος και..παρορμητικος και...πολλα αλλα, ωστοσο του τραβηξες το ενδιαφερον. Κοιτα να μην απογοητευτει"...Την αποχαιρεταω και βγαινω απο το μπαρ. 

Η πολη εχει γεμισει απο κοσμο. Περαστικοι, τουριστες, βιαστικοι, αργοπορυμενοι, ζευγαρακια, καποιοι που κανουν τη πρωινη-μεσημεριανη τους γυμναστικη...Και καποιοι, μεσα σε αυτους και εγω, που καθονται να κοιτουν υπνωτισμενοι τα κυματα της θαλασσας να αντανακλουν τις πρωινες χρυσες ακτινες του ηλιου..."Σαλονικη...εισαι τοσο ερωτευσιμη..." ψιθυριζω στον καυτο παραθαλασσιο αερα,φοραω τα γυαλια μου ξεκινωντας ταυτοχρονα να κατευθεινομαι στη κοντινοτερη σταση...

Χειι, σορρυ που αργησα να ανεβασω.

Ωραια, τελειωσαν και εξετασεις αρα...περισσοτερος χρονος για γραψιμο!!

Χαχαχα, ελπιζω να σας αρεσει. Το βιτεοκλιπ ειναι το τραγουδι που ακουγε η Ευα.

Και μην ξεχνατε Comment, Follow, Vote