Αλλαγή στάσης και ύποπτες συμπεριφορες

Το κεφάλι μου πονάει αφάνταστα και νομίζω πως θα κάνω εμετό...Ναι, θα κάνω. Τρέχω στο μπάνιο και περνόντας από το σαλόνι βλέπω τον Χρήστο να κάθεται στο καναπέ και να παρακολουθεί κάποια ταινία πιθανόν. Γύρισε ελάχιστα το κεφάλι του, τόσο ώστε να μην τον καταλάβω σχεδόν. Όταν βγαίνω από το μπάνιο, αποφασίζω να κάτσω να χαζέψω λίγη τηλεόραση και έτσι πέφτω στη δεξιά θέση του καναπέ. Περιέργος, ο Χρήστος δεν έκανε καμία κίνηση αγανάκτησης, δυσανασχέτισης ή...κάτι τέλος πάντων!

Προσπαθώντας να κάνω το κλήμα λίγο πιο "ανάλαφρο" σκέφτηκα να ανοίξω συζήτηση...κακή ιδέα. Έτσι φόρεσα ένα γλυκό πλατύ χαμόγελο και..."Λοιπόν, τι βλέπουμε;" Πέρνει το τηλεχειρηστήριο και κλείνει τη τηλεόραση. "Πλέον τίποτα" λέει με πολύ αυστηρό ύφος και κατευθείνεται προς τη κουζίνα. "Όκει..." απαντάω κάνοντας ένα μορφασμό και ξανακλείνομαι στο δωμάτιο μου...δηλαδή το δωμάτιο του Χρήστου...δηλαδή το πρώην δωμάτιο του Χρήστου...στο υπνοδωμάτιο τέλος πάντων!

Αποφασίζω να πάρω την Ιωάννα τηλέφωνο και να κανονίσουμε για κανα καφέ, εξάλλου έχουμε τόσο καιρό να μιλήσουμε και είμαι σίγουρη πως ανυσηχεί. Όταν τελείωνουμε το σχετικά γρήγορο τηλεφώνημα μα, κανονίσαμε να συναντηθούμε σε ένα καφέ στο κέντρο σε μία ώρα. Φόρεσα ένα γκρι στενό τζιν, με ένα σκούρο μπλε πουκάμισο και από μέσα ένα λευκό πουκάμισο από το οποίο φαίνονταν μόνο ο γιακάς. Σε συνδιασμό με τα μαύρα μποτάκια, το κόκκινο παλτό μου και τα μακριά σγουρά μαλλιά μου πιστεύω ολοκλήρωναν ένα πολύ ωραίο ντύσιμο.

[...]

Βρήκα την Ιωάννα να κάθεται σε ένα μικρό τραπεζάκι στο πίσω μέρος του μαγαζιού. Διάβαζε τον τιμοκατάλογο, πράγμα που πάντα έκανε όταν βγαίναμε έξω και το θεωρούσα ξεκαρδιστικό. Μόλις με βλέπει κουνάει το χέρι της για να τη προσέξω. Τρέχω κοντά της και την αγκαλιάζω σφιχτά, μου είχε λείψει πολύ η αγκαλιά ενός δικού μου, πραγματικά δικού μου ανθρώπου. Γιατί ο Χρήστος δεν είναι; Όχι, σίγουρα όχι...δηλαδή ...δεν ξέρω...

Ιωάννα: Που ταξιδεύει πάλι το μυαλό σου;

Εύα: Σε μέρη άπατα και αλησμόνητα!

Λέω με προφορά και γελάμε και οι δυο. Μετά από λίγο η συζήτηση πήρε πιο σοβαρή τροπή και τα συναισθήματα μαζί με τις σκέψεις ένιωθα πως με πνίγουν. Η Ιωάννα το κατάλαβε και άλλαξε συζήτηση αν και...ήταν πολλά αυτά που ήθελα ακόμα να της πω.

Ιωάννα: Και...για πες... Τι φρούτο είναι αυτός ο Χρήστος;

Εύα: Ξινός.

Ιωάννα: Αμάν βρε Εύα! Δεν μπορεί όλοι να είναι σαν τον Άρ...συγνώμη.

Εύα: Δεν, δεν πειράζει. Πρέπει να φύγω.

Ιωάννα: Γιατί;

Εύα: Γιατί υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως σήμερα θα καθάριζα λίγο το σπίτι.

Ιωάννα: Ποιο σπίτι;

Εύα: Το δικό του!

Ιωάννα: Ποιανού;

Εύα: Του Χρήστου!

Ιωάννα: Αααα.

Μετά από αυτήν την...γεμάτη νόημα συζήτηση την αποχαιρέτησα με μια ακόμα αγκαλιά και μια καληνύχτα. Όταν βγαίνω στο κεντρικό δρόμο βλέπω πως έχει βραδιάσει. Σφίγγω ακόμα περισσότερο το παλτό πάνω μου, μιας και ο παγωμένος αέρας με χτυπούσε αλύπητα. Σήκωσα το κεφάλι μου και το βλέμμα μου συνάντησε το φεγγάρι. Θυμήθηκα τον Άρη...τι μπορεί να κάνει τώρα; Ότι και να είναι αυτό δεν με νοιάζει, απάντησα αυστηρά στον εαυτό μου και έκανα σήμα στο πρώτο ταξί που είδα.

[...]

Συμάζεψα βιαστηκά λίγο το σπίτι, ως ευχαριστώ στον Χρήστο που με "συντήρησε" αυτές τις μέρες και τον περίμενα, τον περίμενα, τον περίμενα, μέχρι που με πήρε ο ύπνος μπροστά στη τηλεόραση.

Το επόμενο πρωί ξύπνησα στο κρεβάτι μου. Φαντάστηκα πως ο Χρήστος με κουβάλησε ως εδώ, πράγμα που δεν θυμάμαι πραγματικά καθόλου. Αλήθεια...τι ώρα γύρισε; Σηκώνομαι και κατευθείνομαι στη κουζίνα. Κάθεται σε ένα από ψηλά σκαμπό στο πάγκο της κουζίνας και πίνει καφέ. Πέρνω μια βαθιά ανάσα και με μια τόσο γλυκιά φωνή -που εξέπληψα ακόμα και τον εαυτό μου- ... "Για εμένα έχει;" Γυρνάει και με κοιτάει...αρκετά θυμωμένος θα έλεγα. Τα μάτια του έχουν μαύρους κύκλους και το χρώμα των ματιών του είναι σκούρο και...ψυχρό. "Ίσως, δεν ξέρω. Φεύγω, μην με περιμένεις." Μου απαντάει και σηκώνεται βιαστηκά, ώσπου κλείνει με θόρυβο τη πόρτα του υπνοδωματίου του (που τη τελευταία εβδομάδα, μπορεί και δυο, είχε γίνει δικό μου αλλά είχε ακόμα τα ρούχα του). Εγώ έχω μείνει άγαλμα από την αντίδραση του. Όση ώρα σκέφτομαι τα λόγια του αυτός έχει ήδη ετοιμαστεί και βγει από το διαμέρισμα δίχως κανι να με κοιτάξει ή να μου κάνει κα΄ποιο νεύμα.

Νιώθω πραγματικά το αίμα μου να βράζει και τη καρδιά μου να χτυπά επικίνδυνα γρήγορα. Για ποιο λόγο μου συμπεριφέρεται έτσι; Και...γιατί νοιάζομαι που μου συμπεριφέρεται έτσι; Απόφασίζω να πάω για τρέξιμο με την ελπίδα ότι η κούραση θα μου διώξουν τέτοιου είδους ηλίθιες σκέψεις.

Γύρισα σπίτι καταιδρωμένη και κουρασμένη όσο ποτέ. Δεν ξέρω για πόση ώρα έτρεχα. Έκανα ένα γρήγορο ντουζ και νευριασμένη όπως ακόμα ήμουν, πείσμωσα πως θα τον περιμένω μέχρι να γυρίσει. Ήμουν περίεργη για τη συμπεριφορά του τις τελευταίες μέρες και οι..."βραδινές έξοδοι" με έβαζαν σε ακόμα περισσότερες σκέψεις.

[...]

Ακούω τη πόρτα να ανοίγει και κοιτάζω την ώρα στο κινητό μου, 04:26. Μόλις με βλέπει αρχικά παραξενεύεται, ωστόσο μετά ξαναεπιστρέφει εκείνο το θυμωμένο και αγνώριστο ύφος που είχε υιοθετήσει τις τελευταίες μέρες. Έτσι με έναν άγριο τόνο, μα ταυτόχρονα σταθερό και δίχως να με κοιτάζει στα μάτια μέχρι που τελείωνε κάθε του πρόταση αποφάσισε να μιλήσει πρώτος...

Χρήστος: Τι κάνεις ακόμα ξύπνια;

Εύα: Σε περίμενα.

Χρήστος: Μάλιστα...Να μην ξαναγίνει. Τώρα πήγαινε στο δωμάτιο σου γιατί θέλω να κοιμηθώ, είμαι κου...

Εύα: Κουρασμένος; Από τι;! Όλη μέρα λείπεις από το σπίτι και...και με αποφεύγεις. Συνέχεια με αποφεύγεις. Θα μου πεις το λόγο;

Χρήστος: Όχι, θέλω να κοιμηθω. Πήγαινε...

Εύα: Δεν φεύγω μέχρι να...

Χρήστος: Πήγαινε γαμώτο!

Δάκρια απειλούσαν να κάνουν την εμφάνιση τους και δεν ήθελα να τα δει. Δεν ήθελα να δει πόσο τρομακτικός φαίνονταν εκείνη τη στιγμή στα μάτια μου. Δεν ήθελα να δει πόσο με πλήγωσαν τα λόγια του. Ποια λόγια του βασικά; Μονάχα το ύφος και η χριά της φωνής του αρκούσαν. Η φωνή του σταθερή και ψυχρή σαν το χρώμα των ματιών του. Πώς μπόρεσε να μου μιλήσει έτσι; Κλείνω τη πόρτα πίσω μου με όση δύναμη είχα και "γλίστρησα" με τη πλάτη μου ως το πάτωμα. Από εδώ και στο εξής θα φέρομαι όπως πρέπει, θα γίνω αυτή που πρέπει. Αν έτσι αντιμετωπίζεις την ευκολόπιστη Εύα, να δω τι θα κάνεις με το άλλο πρόσωπό της. Ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη μου, ένα χαμόγελο που παρόμοιο του δεν είχα ξανααισθανθεί. "Αν έτσι θέλεις να παίξεις, τότε θα χρειαστείς κάποιον...να σου δείξει τους κανόνες " είπα και σκουπίδια το τελευταίο δάκρυ απτό πρόσωπο μου.

~WE ARE BACK BITCHES!~
'Λοιπόν λοιπόν, νέο κεφάλαιο (λίγο...πολύ τραγικό για τα γούστα μου Χαχαχαχα)
°Η συμπεριφορά Χρήστου δενσας φαινεται λίγο...ύποπτη?
•Και ποια πιστεύεται θα είναι ή στάση της Εύας από εδώ και πέρα?
*Βιντεοκλίπ,ενα κομματι στο οποίο έχω κολλήσει τελευταία.:)
√Πικ, τα λόγια περιττα...! Colton Haynes :*

#Αγαπωσαςαπειρα
<3 <3 <3