"Καλή" Πρωτοχρονιά...

Τι στο καλό εννοεί; Και γιατί να μου κρύψει κάτι ο Άρης; Από τις σκέψεις μου με βγάζει η άφιξη του στο τραπέζι, παρατηρώ τη στάση του Χρήστου, πως μέσα σε μία στιγμή άλλαξε όλο του το ύφος, φόρεσε ξανά το υπέροχο χαμόγελο του και "βυθίστηκε" πίσω στη καρέκλα του. 

Ά: Λοιπόν..τι συζητούσατε;

Λέει με το υπέροχο χαμόγελο του... Να, άλλο ένα κοινό.

Χ: Να εδώ με την Εύα συζητούσαμε για το πως γνωριστήκατε.

Ά: Ναι... αστεία ιστορία αλήθεια.

Ε: Αγάπη μου να πηγαίνουμε εμείς σιγά σιγά; Έχω να ετοιμάσω και ένα τραπέζι εγώ.

Ά: Ναι, φυσικά.

Ε: Εμ... Χρήστο χάρηκα πολύ που σε γνώρισα και σε περιμένω σπίτι μου, ο Άρης θα σου στείλει τη διεύθυνση εντάξει;

Χ: Θα είμαι εκεί. 

Μου απαντάει και μου κλείνει το μάτι, κάτι που μάλλον δεν πρόσεξε...

[...]

Πρωτοχρονιά...

Ε: Ιωάννααα που είναι η πιατέλα;!

Ι: Στο δεξιά ντουλάπι!

Ε: Και το κρασί;!

Ι: Ποιο κρασί;!

Σταματάμε να φωνάζουμε σαν παλαβές μέσα στο σπίτι και ταυτόχρονα γυρνάμε και κοιταζόμαστε και οι δυο με τρομοκρατιμένα μάτια..."Το κρασί!" φωνάζουμε και οι δυο την ίδια ώρα όταν συνειδητοποιηούμε πως έχουμε ξεχάσει να αγοράσουμε κρασί. "Πηγαίνω εγώ" φωνάζει η Ιωάννα και την ακούω να τρέχει με τα τακούνια της όταν ακούγεται ένας δυνατός θόρυβος και την ακούω να φωνάζει από το μέσα δωμάτιο  "Καλά είμαι!". Αρχίζουμε να γελάμε και οι δυο...

Σε δέκα λεπτά αλλάζει ο χρόνος και οι γονείς μου δεν είναι είναι εδώ. Λες να τους συνέβει κάτι; Καλώ στα κινητά τους ασταμάτητα, παρόλα αυτά κανένα από τα δύο δεν απαντάει... "Εύα...θέλω να σου μιλήσω..." μου λέει ο Άρης και του νεύω καταφατικά. Βγαίνουμε στο μπαλκόνι ενώ όλα τα αγαπημένα μας πρόσωπα είναι μέσα, ακόμα και ο Χρήστος. 

Ε: Όλα εντάξει αγάπη μου;

Ά: Είσαι πολύ όμορφη...

(Η αλήθεια είναι πως αυτό το χρυσό φόρεμα μου πήγαινε "γάντι" και σε συνδιασμό με τις μαύρες γόβες, το έντονο βάψιμο και τους μπούκλες στα μαλλιά, ήταν το τέλειο Πρωτοχρονιάτικο σύνολο...)

Τι στο καλό; Πώς μπορεί φαίνεται λυπημένος μια στιγμή σαν και αυτή; Και γενικά όλη την εβδομάδα είναι έτσι, ξέρω πως κάτι τον προβληματίζει, ωστόσο περίμενα τον ίδιο να μου πει...

Ά:  θυμάσε που σου είχα πει πως είχα κάνει αίτηση για δουλειά σε μια γνωστή δισκογραφική; Μου... μου προσέφεραν δουλειά σε ένα μπαρ... στη... Νέα Υόρκη.

Ε: Άρη μου αυτό είναι υπέροχο!

Ά: Φεύγω αύριο.

Τη τελευταία πρόταση την είπε κοφτά και ψιθυριστά σαν να μην ήθελε να την ακούσω. Το κεφάλι του ήταν διαρκώς σκυμμένο κάτω αποφεύγωντας να με κοιτάξει. Δεν μπορεί να μου είπε κάτι τέτοιο μόλις τώρα... Ονειρεύομαι, ναι! Αυτό είναι! Ονειρεύομαι...σε λίγο θα ξυπνήσω και ...και ...και...

Ά: Εύα... πες κάτι σε παρακαλώ, μην με κοιτάς έτσι.

Δάκρια τρέχουν απ΄τα μάτια μου και μου τα σκουπίζει με τον αντίχειρα του όταν του παραμερίζω το χέρι. 

Ά: Μην μου το κάνεις αυτό...σε παρακαλώ...

Εκείνη τη στιγμή το κινητό μου χτυπάει και βλέπω έναν άγνωστο αριθμό. Βιαστηκά το σηκώνω..."Παρακαλώ;" "Είστε η... Εύα;" "Ν..ναι" "Δεσποινίς Εύα, οι γονείς σας είχαν ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα... λυπάμαι πολύ..." Μία διαρκής παύση επικρατεί... Το κινητό μου πέφτει από το χέρι και τρέχοντας βγαίνω από το διαμέρισμα και από εκεί απο τη πολυκατοικία ακούγωντας πίσω τον Άρη να φωνάζει το όνομα μου.'Οταν βγαίνω στο δρόμο μπαίνω σε δίλλημα για το αν θα πάω δεξιά ή αριστερά, ωστόσο μετά υπνεθυμίζω στον εαυτό μου πως δεν έχει σημασία έτσι και αλλιώς.

Δάκρια κυλάνε στα μάτια μου ενώ τρέχω μέσα σε κάτι τελείως προτόγνωρα -για εμένα- στενά... Σκοντάφτω και πέφτω κάτω... Δεν κάνω το κόπο να σηκωθώ, δεν έχω τη δύναμη. Είναι ένας εφιάλτης, ένας ηλίθιος εφιάλτης από τον οποίο θα ξυπνήσω από στιγμή σε στιγμή... Επαναλαμβάνω ξανά και ξανά στον εαυτό μου, εκλιπαρόντας από μέσα μου πως ήμουν σωστή, πως κανείς δεν θα με διαψεύσει... "Έλα..σήκω..." Ακούω μία φωνή να με καλεί και αμέσως μετά δύο χέρια να με πιάνουν από τη μέση και να με βοηθούν να σταθεροποιθώ στα πόδια μου.

Τα δάκρια έχουν στεγνώσει στα μάγουλά μου και τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα όταν βλέπω ποιος είναι... "Χρήστο...εγώ..." προσπαθώ να μιλήσω, ωστόσο οι ελιγμοί κάνουν τα λόγια μου να ακούγονται σαν παραλογισμοί... "Ξέρω..." απαντάει κοφτά. 

Έχοντας τα χέρια του στις τσέπες του σκούρου παντελονιού του και το κεφάλι με τη πλάτη ίσια, με το βλέμμα καρφωμένο σε ένα νοητό σημείο στην ευθεία... Περπατάμε εδώ και πολύ ώρα, που πηγαίνουμε; πουθενά. Τι συζητάμε; τίποτα. Χρειάζεται; όχι... 

Συνεχίζω να περπατάω με τα τακούνια στο χέρι μιας και τα πόδια μου πονούσαν, το στήθος μου επίσης πονάει ίσως από τη στεναχώρια...είχα καιρό να το πάθω αυτό... Και το κεφάλι μου, νιώθω όλες μου τις σκέψεις σαν ένα ανεμοστρόβιλο μέσα στο μυαλό μου να στροβιλίζονται ασταμάτητα, κάνοντας τη κατάσταση μου ακόμα χειρότερη...

Σταματάω να περπατάω και μετά απο τρία-τέσσερα βήματα και αυτός. Γυρνάει αργά να με κοιτάξει με το ψυχρό του βλέμμα, κάτι στα γκρίζα μάτια του με φοβίζει, ίσως να είναι αυτός ο "έλεγχος" που έχει σε όλα, ίσως από την άλλη να έρχονται σε αντίθεση με αυτά του Άρη, που πάντοτε επικρατούσε μία ηρεμία, σε αυτόν έβλεπα ένταση, ένα είδος φλόγας που ήταν έτοιμη να εξελιχθεί σε πυρκαγιά από λεπτό σε λεπτό... Η όλη του στάση είναι πιο επιβλητική από εκείνη του Άρη. Ο τρόπος που στέκεται, ο τρόπος που ντύνεται, ο τρόπος που μιλάει αργά και πάντοτε σταθερά... ο τρόπος που σε κοιτάει... ο τρόπος που με κοιτάει... αυτήν ακριβώς τη στιγμή...

"Δεν θέλω να γυρίσω σπίτι...." ψελλίζω και με πλησιάζει, κοιτάζει για λίγο τον ουρανό σαν να σκέφτεται κάτι και μετά μουρμουρίζει κάτι που δεν πολυκατάλαβα ... "Θα κοιμηθείς σπίτι μου απόψε και το πρωί κάνε ότι θες". Για να πω την αλήθεια πιο πολύ σαν ανακοίνωση μου φάνηκε παρά σαν πρόταση, ως απάντηση απλώς έγνεψα "ναι" και τον ακολούθησα.

Ξάπλωσα στο κρεβάτι μιας και ο ίδιος προσφέρθηκε να κοιμηθεί στο καναπέ και δεν είχα δυνάμεις για να μαλώσω άρα απλά υποχώρησα. Λίγο πριν βγει ο ήλιος ο ύπνος με αγκάλιασε σφτιχτά και εγώ υπέκυψα... 

"Ηρέμησε, μαζί μου είναι... Ναι, της είπα να κοιμηθεί εδω...Όχι ρε... χαλάρωσε λέμε... Κοίτα Άρη, αυτό που της έκανες από μόνο του ήταν βαρύ, έγινε και μετά αυτό με τους γονείς της και ...ήρθε και έδεσε....Τι γιατί ρε μ****κα; Μπορούσες να της το πεις νωρίτερα, να την πρετοιμάσεις.. Ναι, θα της το πω....να προσέχεις" Η φωνή του με ξύπνησε... μιλούσε με τον Άρη στο τηλέφωνο...και τι δεν θα έδινα για να ακούσω τη φωνή του, αλλά όχι...δεν θα το κάνω... γιατί εάν τον ξανακούσω τότε είναι σίγουρο πως δεν θα τον αφήσω να φύγει και δεν θέλω κάτι τέτοιο...

*Ανατροπες λεμεεε! Απο εδω και περα ΟΛΑ αλλαζουν... (Κελλυ μην με σκοτωσεις)

Πως σας φανηκε???

Πικ, το φορεμα της Ευας.

Βιντεοκλιπ, μια κομματαρα πολυ απλα ;) 

Και....#37 ??? ❤❤❤

#Αγαπωσαςαπειρα