30 Δεκεμβρίου

"Ρε Αρη τελειωνε, θα αργησουμε!", "Καλα βρε μωρο μου ηρεμησε τωρα φευγουμε"... Μπαινουμε στο αμαξι και κουναω νευρικα το ποδι μου, σταματω οταν τον ακουω να γελαει, αποτομα τον ρωταω Τι;  και αυτος το μονο που κανει ειναι να με πλησιασει και να με φιλησει στο μαγουλο. "Εισαι πολυ ομορφη οταν νευριαζεις"  "Το ξερω." Απανταω ξερα και υπεροπτικα και αρχιζουμε να χασκογελαμε και οι δυο.

Σημερα ειναι σημαντικη μερα, πλησιαζει η Πρωτοχρονια και με την Ιωαννα συμφωνησαμε να κανουμε το τραπεζι στις οικογενειες μας στο νεο μας σπιτι και να "αλλαξουμε" εκει ολοι μαζι το χρονο. Ζητησα και απο τον Αρη να φερει την οικογενεια του αμετρητες φορες, ωστοσο καθε φορα καταληγουμε να μαλωνουμε, αφου ο ιδιος λεει πως δεν θελει να μας χαλασουν μια τοσο ομορφη και ιδιαιτερη στιγμη. Αλλες φορες λεει πως εχουν ηδη κανονισει ή πως τους εχει ρωτησει αλλα δεν θελουν. Την αληθεια; Δεν τον πιστευω. Παιρνω μια βαθια ανασα και αφου κανω το σταυρο μου πεντε-εξι φορες ξεκιναω...

Ευα: Αρουλη μου...

Αρης: Σου εχω πει να μην με λες ετσι.

Ευα: Μα γιατι βρε μωρο μου...αφου ...αφου ειναο γουτσου.

Αρης: Τι ειναι;!

Ευα: Γουτσου!

Αρης: Χμ..οτι πεις.

Ευα: Αρη...

Αρης: Ευα..πρεπει να μιλησουμε...

Ευα: Αργοτερα αργοτερα, πρωτα εγω.

Αρης: Αντε καλα. Πες μου.

Ευα: Γιατι δεν λες και τους δικους σου να ερθουν;

Αρης: Ευα, δεν θα ξανακανουμε την ιδια συζητηση. Ειπαμε οχι και τελος.

Ευα: Ναι μα...

Αρης: Δεν εχει μα. Τελος.

Ευα: Θα μου πεις για ποιο λογο ομως;

Αρης: Οχι.

Ευα: Αρη, λεγε αλλιως κατεβαινω απ'το αμαξι.

Αρης: Γιατι δεν θελω να μας το χαλασει ο αδερφος μου οκ;! Ικανοποιηθηκες τωρα;!

Μιας και το αυτοκινητο ηταν σταματημενο εδω και λιγη ωρα, ανοιγω τη πορτα και αρχιζω να απομακρυνομαι με γρηγορο βημα. Τον ακουω να φωναζει το ονομα μου παρολα αυτα δεν σταματαω. Δάκρυα κάνουν την εμφάνισή τους και αφήνω τον παγωμένο αέρα να τα στεγνώσει. Λίγο μετά ένα αυτοκίνητο σταματάει δίπλα μου, χαμηλώνει το παράθυρο και ελλατώνει ταχύτητα έτσι ώστε να συμβαδίζει με τη δικιά μου. "Ευα μπες μεσα τωρα!" Δεν του δίνω σημασία, όμως από τον τόνο στη φωνή του καταλαβαίνω πως είναι νευριασμένος. "Μπες μέσα τώρα γιατί δεν το έχω σε τίποτα να σε αφήσω εδώ". Ναι, ξερω, γνωριζόμαστε τόσο καιρό και παρόλα αυτά ακόμα κάνουμε σαν πεντάχρονα. Μιας και δε του δίνω καθόλου σημασία χτυπάει με δύναμη το τιμόνι και ξεφυσάει. 

Αρης: Συγνώμη..θα τους το πω εντάξει;

Εύα: Όχι Αρη. Έχεις πολλά να μου πεις.

Άρης: Όπως;

Εύα: Όπως γιατί με έστησες εκείνη τη μέρα.

Άρης: Εντάξει θα σου πω.

Εύα: Και... Και γιατί δεν ξέρω τίποτα για τους δικούς σου, αν και γνωριζόμαστε αρκετό καιρό.

Άρης: Μα..στα έχω πει όλα.

Ευα: Όχι Άρη... Δεν μου είχες πει ότι έχεις καν αδερφό...

Μια αμήχανη σιωπή απλώνεται μέχρι που παίρνει το λόγο " Αφού θες να ξέρεις θα στα πω. Πάμε όμως τώρα σπίτι μωρό μου". Νεύω καταφατικά και κάθομαι ξανά στη θέση μου.

Όταν φτάνουμε σπίτι του, κάθομαι στη γκρίζα πολυθρόνα που τόσο μου άρεσε, ενώ αυτός στον διπλανό καναπέ. "Λοιπόν... Την πρώτη φορά που βγήκαμε σε είχα αποχαιρετήσει αρκετά απότομα θυμασαι; Αυτό οφείλονταν σε ένα μήνυμα που έλαβα εκείνη τη στιγμή από τον αδερφό μου. Μου έγραφε πως σύντομα θα ερζόνταν να με επισκεφτεί... Η αλήθεια είναι πως δεν τα πάμε ιδιαίτερα καλά οι δυο μας. Είναι πολύ, εμ...αλαζόνας, εγωιστής, άτομο που δεν σκέφτεται τις συνέπειες των πράξεων του και τι αντίποινα θα έχουν στους άλλους. Έχει μαλώσει επίσης με τον πατέρα και δεν θέλει να έχει καμία σχέση μαζί του. Εκείνη λοιπόν τη μέρα που σε "έστησα" πήγα να τον παραλάβω από το αεροδρόμιο, γύριζε βλέπεις από Νέα Υόρκη και ήθελε να με δει γιατί λέει του έλλειψα. Ευα...δεν θέλω να έχεις καμία επαφή με αυτόν, μόνο καλό δεν θα σου κάνει η παρέα του, αδερφός του είμαι ξέρω τι λεω. Παρόλα αυτά...θα τον ειδοποιήσω για τη Πρωτοχρονιά οκ;"

Όταν τελείωσε αυτά που είχε να πει πήγα κοντά του και έκατσα μέσα στην αγκαλιά του.

Εύα: Θέλω να τον γνωρίσω.

Άρης: Ποιόν; Τον Χρήστο;!

Εύα: Χρήστο τον λένε; 

Άρης: Ναι...

Εύα: Ωραία λοιπόν, θέλω να τον γνωρίσω.

Άρης: Πες μου γιατί σε ανέχομαι;

Εύα: Γιατί...είμαι ένα γλυκό αξιολάτρευτο πλασματάκι που σε ανέχεται;

Άρης: Γκουχ γκουχ 

Εύα: Πνίξου! Βλακα...

Του λεω και παω να σηκωθώ όταν με τραβάει ξανά και αχίζουμε να χασκογελάμε. Τελικα συμφώνησε να συναντηθούμε εμείς οι δύο και ο Χρήστος σε μια καφετέρια στο κέντρο το ίδιο απόγευμα.

[...]

Η ώρα είναι ήδη επτά και στις οχτώ θα ερχόταν ο Άρης να με πάρει με το αυτοκίνητο. Ίσιωσα τα μαλλιά μου και φόρεσα ένα κολάν-παντελόνι μαύρο όπου σε κάποια σημεία είχε δερματίνι. Από πάνω έβαλα ένα μπεζ πουλόβερ και τα μαύρα με χρυσές λεπτομέρειες μποτάκια μου. Όταν το κουδούνι χτύπησε, άρπαξα το κόκκινο παλτό μου και το κινητό μου και βγήκα από το σπίτι. Αφού χαιρέτησα με ένα γλυκό φιλί στο μάγουλο τον Άρη κάθησα στη θέση του συνοδηγού. "Έχεις άγχως;" "Λίγο...". Η συζήτηση έληξε εκεί μέχρι που φτάσαμε. Κατεβήκαμε απ'το αμάξι και με έπιασε από το χέρι. Σχεδόν τα πάντα πάνω του έδειχναν το όποιο άγχως ή φόβο είχε.

"Άρη;" Γυρνάω να δω από που ακούστηκε η βαριά αυτή ανδρική φωνή και όταν το κάνω θα ορκιζόμουν πως είχα αλλάξει τουλάχιστον 17 χρώματα. Ο Άρης κάνει τις συστάσεις και εγώ τείνω το χέρι μου για χειραψία, αυτός ανταποδίδει και τότε τον παρατηρω καλύτερα. Φορούσε ενα σκούρο πουκάμισο και ένα μαύρο δερμάτινο, ένα μαύρο τζιν και... μαύρα σταράκια. Γέλασα στη σκέψη μιας και είχα ήδη βρει το πρώτο κοινό στοιχείο με τον Άρη, αυτό και...τα υπέροχα γκρίζα μάτια σε συνδιασμό με τα καστανόξανθα μαλλιά. Εάν ο Άρης είναι ωραίος...αυτός εδώ είναι απερίγραπτος.

Ε ρε μπελά που βρήκαμε... Χαιρετάω με ένα ψιθυριστό "Χάρηκα" τη στιγμή που φιλάει το χέρι μου αφού κάναμε χειραψία. Πιάνω με την άκρη του ματιού μου τον Άρη να τον κοιτάζει με ένα τόσο δολοφονικό ύφος που πραγματικά εύχομαι αυτή τη στιγμή να μπορούσα να τον τραβήξω σε βίντεο. 

Καθήσαμε σε ένα μικρό γωνιακό τραπέζι και αρχίσαμε να συζητάμε. Από ότι κατάλαβα, ο Χρήστος με τη μηχανή του ταξιδεύει διαρκώς, ωστόσο η δουλειά του βρίσκεται στη Νέα Υόρκη. Είναι αρχιτέκτονας, μα καλά αυτή η οικογένεια κάτι αλλο εκτός από καλλιτέχνες και μοντέλα βγάζει; Ακόμα και όταν μιλούσα με τον Άρη ένιωθα το βλέμμα του πάνω μου ακόμα και το χαμόγελο του να με "στοχεύουν". "Με συγχωρείτε πηγαίνω για λίγο στο μπάνιο" λέει ο Άρης και κοιτάζει τον Χρήτσο με βλέμμα Πρόσεχε εσύ. Μόλις βλέπει πως το παιδίο είναι καθαρό σκύβει μπροστά μου και σχεδόν μου ψιθυρίζει...

Χρήστος: Σου το είπε;

Εύα: Ποιο;

Χρήστος: (Γουρλώνει τα μάτια) Θα το αφήσει για τελευταία στιγμή (μουρμουρίζει σχέδον στον εαυτό του) Ε τον ηλίθιο....

*Γειαααααα Πως είστε?!?!?! Λοιπον οριστε το νεο κεφαλαιο! Τι πιστευετε κρυβει ο Αρης και...πως σας φανηκε η σταση του Χρηστου?

#Πικ, η αδυναμια μου και ο μελλοντικος μου συζηγος (Ναι καλα ακουσατε) Colton Haynes= Χρηστος

"Βιντεοκλιπ, απλα μια κομματαρα και πιστευω οι στιχοι ταιριαζουν απολυτα, δεν συμφωνειτε?

#Αγαπωσαςαπειρα

Love yaa