Η σκηνη επαναλαμβανεται...

"Που παμε; Λεγε ρε Αρη, κουραστικα, περπαταμε ποση ωρα..." Λεω με παραπονιαρικο υφος. Η αληθεια ειναι πως τωρα καταλαβαινω τι εννουσε Μην ντυθεις επισημα.... αλλα και παλι...

Σταματει να βηματιζει, και εγω που ειχα κολλησει το βλεμμα μου στο ρυθμο του βηματος του, αποτομα ξυπναω και σηκωνω τα ματια μου να αντικρισω εναν φραχτη, εναν φραχτη απο συρμα, λεπτο, που ηταν πολυ καιρο εκει τοποθετημενος, το καταλαβαινεις απο το σκουρο χρωμα που εχει παρει σε καποια σημεια και το πως εχει ξεφλουδισει σε κατι αλλα.

"Πηδαμε το φραχτη και φτασαμε", κουναω καταφατικα το κεφαλι και κανει κινηση να σκαρφαλωσει πρωτος. Με γρηγορες, αλλα ταυτοχρονα προσεκτικες κινησεις, περναει στην απεναντι πλευρα. Καθομαι να τον κοιταζω μεσα στα ματια απο την αλλη πλευρα, με το συρματενιο φραχτη να στεκεται εκει, σαν εμποδιο... Περνω μια βαθια ανασα και με πιο αργες κινησεις απο τις δικες του, καταφερνω να φτασω και εγω στη δικη του πλευρα.

"Ελα." Μου ειπε και εγω πιστα υπακουσα. Μπροστα μου βλεπω μια παλια φωτεινη επιγραφη "ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ". Λειτουργει ακομα...νομιζω. Εχει μερικα τρενα σε λειτουργια, ωστοσο τα περισσοτερα ειναι ακινητοποιημενα, τουλαχιστον αυτη την εντυπωση δινουν με τα γκραφιτι και το σκουριασμενο χρωμα που εχουν παρει με το καιρο.

Καθεται σε ενα παγκακι και μου κανει νοημα να κατσω διπλα του. Τον κοιταζω με περιεργεια...

Ε: Δεν καταλαβαινω...

Α: Τι;

Ε: Για ποιο λογο ηρθαμε εδω.

Α: Λες πως θες να ασχοληθεις τη μουσικη. Σωστα;

Ε: Ναι...

Α: Ωραια. Η μουσικη δεν ειναι εκει (λεει εννοωντας το Listen...) ειναι εδω...εξω.

Ε: Μα...ειμαστε μονοι μας.

Α: Κατσε. Και κλεισε τα ματια...

Προσπαθω να συγκρατησω το γελιο μου, αλλα βλεπωντας οτι μιλαει σοβαρα σηκωνω τα χερια μου στον αερα ως ενδειξη παραιτησης και καθομαι. Κλεινω τα ματια και χρειαζονται λιγα δευτερολεπτα πριν "βυθιστω" στους ηχους του σταθμου. Ακουγεται ενα τρενο να πλησιαζει απο μακρια, ο αερας που φυσαει και θροιζουν τα Φθινοπωρινα πορτοκαλια φυλλα, μια αντρικη φωνη φωναζει Παμε...Ελα... και ταυτοχρονα βηματα, πολλα ομως οχι συγχρονισμενα. Νιωθεις την ηρεμια που υπαρχει γυρω σου καθως επισης και τη ταραχη.

Ειναι οντως πολυ ομορφο συναισθημα. Νιωθεις, νιωθω, πως ειμαι εγω, ο Αρης, και οι ηχοι...μοναχα αυτο..."ξυπναω" οταν νιωθω ενα μικρο σκουντηγμα και βλεπω τον Αρη να σηκωνεται. "Παμε...μας περιμενουν" μου λεει με ενα γλυκο χαμογελο και ακολουθω.

Λιγη ωρα αργοτερα ημασταν στον Λευκο Πυργο. Η νυχτα ειναι πολυ σκοτεινη, λιγο παραπανω απο το συνηθισμενο. Λιγο πιο περα, μια παρεα παιδιων στην ηλικια μας εχουν βαλει ενα μεγαλο ηχειο και με τις δικες τους χορευτικες κινησεις, μαγευουν και υπνωτιζουν τον καθε περαστικο. Ο Αρης αφου τους αγκαλιαζει και τους χαιρεταει ολους εναν-εναν, με πιανει απο το χερι και με τραβαει..."Και τωρα, ηρθε η ωρα για λιγη αληθινη μουσικη". Λεει και με τραβαει απο το χερι οταν το footloose αρχιζει να παιζει. Για πολλη ωρα χορευαμε, χοροπηδουσαμε και τραγουδουσαμε οτι κομματι και αν επαιζε...

Μεχρι που αρχισε να βρεχει...Γρηγορα τα πραγματα αλλαξαν, και ολοι πασχιζαν να μαζεψουν οσο δυνατον γινεται πιο γρηγορα τον εξοπλισμο. Πηγα να τραβηχτω απο την λαβη του, οταν με εσφηξε ακομα περισσοτερο κοντα του. Χαμογελασα σαν να διαβασα τη σκεψη του και το ιδιο εκανε και αυτος.

Η σκηνη επαναλαμβανεται. Οι δυο μας. Σε εναν χωρο διχως μουσικη, ή μαλλον...λαθος, η βροχη μας προσεφερε οτι χρειαζομασταν και τα βλεμματα μας τα ελεγαν ολα. Ισως αυτο να ειναι που ψαχνει ο καθε ανθρωπος...και εγω...εγω το ζουσα...!

*Χελλοο αγαπες! Πως ειστε?? Λοιπον, νεο κεφαλαιο και ...περιμενω σχολια ;)

^Ζητω συγνωμη που αργησα ωστοσο... +2.000 προβολες! Σας ευχαριστω πολυ πολυ πολυ!!!

~Βιντεοκλιπ, το κομματι που χορευαν, footloose (Ναι ξερω, λιγο παλιομοδιτικο ;) )

'Πικ, the..."dancing" moment

Love yaa