Βαψιμο vol3...

Ανοιγει η πορτα και...

Μια γνωριμη φιγουρα στεκεται στο λευκο ξυλινο κατωφλι της πορτας μου, ριχνωντας το βαρος της πανω στο χερι που ειχε στηριξει στο πλαισιο της πορτας. Φορουσε ενα καρο κοκκινο-μαυρο πουκαμισο, που το ειχε μεσα απο ενα σκουρο τζιν (γνωστης πιθανον μαρκας), με μια μαυρη ζωνη και μαυρα all star. Το χερι οπου στηριζονταν κοσμουσε ενα ρολοι με δερματινο λουρακι και μαυρο καντραν. Το ντυσιμο συμπληρωνε ενα μαυρο ζευγαρι γυαλια Reyban με μοβ-μπλε καθρεφτες που ευχομουν απεγνωσμενα να βγαλει για να δω εκεινα τα "γκριζα συννεφα" που με μαγνητιζαν καθε φορα ολο και περισσοτερο. Αν και...δεν χρειαζονταν να τα βγαλει για να κατλαβω ποιος ηταν...

Αφου με σκαναρει απο πανω ως κατω για πολλαπλη φορα, λες και ακουσε τους ψιθυρους των σκεψεων μου, κατεβασε τα γυαλια ελαχιστα ισα ισα για να κανουν την εμφανιση τους τα "γκριζα συννεφα", ναι ετσι θα τον φωναζω, μ'αρεσει! Ξεροκαταπινω και για λιγη ωρα απλα κοιτιομαστε μεχρι που η φωνη του σπαει την αμηχανη σιωπη. "Να περασω?" ρωταει και του κανω νοημα ανοιγωντας λιγο ακομα τη πορτα.

Μπαινει μεσα και στεκοντας σε ενα σημειο, εχοντας παντα τα γυαλια του λιγο πιο χαμηλα απο το κανονικο, εξεταζει καθε γωνια του χωρου.

Αρης: Ωραιο το εκανες το τσαντηρι σου.

Ευα: Τσαντηρι ειναι το δικο σου! Αυτο ειναι το παλατακι μου!

Αρης: Αρα εγω ειμαι ο πριγκιπας?

(Ρωταει με σοβαρο υφος που καταληγει σε γελιο και των δυο μας.)

Ευα: Εμ..οχι.

Αρης: Καλα, καλα οτι πεις. Τι σου εχει μεινει?

Ευα: Να βαψω το σαλονι... (λεω και μου φευγει ενας αναστεναγμος καθος κατεβαζω τα μαλλια μου απο το κωτσο οπου τα ειχα μαζεμενα πρωτυτερα).

Τον βλεπω που αφηνει τα γυαλια του πανω στο παγκο της κουζινας και μαζευει τα μανικια του προσεκτικα και βιαστικα. Πλησιαζει τη σακουλα οπου ειχα τα τενεκεδακια με τις μπογιες και τα πινελα και αρχιζει να τα ετοιμαζει. Μολις ειναι ετοιμα, σηκωνει το βλεμμα του και με κοιταζει σκεπτικος, σηκωνεται και ανοιγει το ραδιοφωνο που ειχα στο χολ. Κατευθειαν μουσικη αρχιζει να περικλυει το χωρο. Βλεποντας πως χτυπαω το ποδι μου ρυθμικα στο ξυλινο εδαφος, ανεβαζει λιγο ακομα την ενταση.

Εκεινη την ωρα επαιζε το Summer-Calvin Harris, ο Αρης πηρε το πινελο και αρχισε να βαφει καθως κουνουσε το σωμα του στο ρυθμο της μουσικης και ανοιγοκλεινε τα χειλη του τραγουδωντας ταχα μου τους στοιχους τους οποιους οπως φαινεται δεν ξερει. Αρχισα να γελαω με το θεαμα και αυτος απλα γυρισε και με αγροιοκοιταξε σαν να μην μπορουσε να καταλαβει το λογο που χασκογελουσα.

Τελικα, αποφασιζω να αρχισω και εγω να βαφω και περνω ενα πινελο και πηγαινω στο τοιχο απεναντι απο αυτον που ηταν εκεινος, με αποτελεσμα να ειμαστε γυρισμενοι πλατη-πλατη. Καποια στιγμη ακουω βηματα να με πλησιαζουν, γυρναω και...με βαφει με το πινελο του στο μπρατσο μου, βγαζωντας ενα γελακι και σηκωνοντας το κεφαλι ως ενδιξη νικης. Και σαν ωριμη ενηλικας τον μιμουμαι και κανω το ιδιο πραγμα στο δικο του χερι. 

Τα ματια του περνουν παλι μια πιο σκουρη αποχρωση, που τη δεν θα εδινα τωρα για να τα φωτογραφησω, Ε! Ψιτ Ξυπνα! Τι σκεφτεσαι?  Ε...ναι καλα ειμαι. "Game is on babe". Λεει και με βαφει στο μαγουλο, τον βαφω στο λαιμο και παει λεγωντας σαν πενταχρονα...

Μετα απο λιγο αφου πλεον ειχαμε βαφτει και οι δυο απο πανω ως κατω, σηκωνει τα χερια του στον αερα ως ενδιξη παραιτησης και κατευθεινεται προς το τοιχο του για να συνεχισει. ¨Ανωριμε...¨ μουρμουριζω αλλα δεν πρεπει να με ακουσε. Εκεινη τη στιγμη μια γνωριμη μελωδια εισερχεται στα αυτια μου και αρχιζω να χοροπηδαω πανω κατω τραγουδωντας τους στιχους μιας και τους γνωριζα απ'εξω και ανακατωτα! Love runs out-One Republic...Γυρναω και βλεπω τον Αρη που με κοιταζει με υφος Α-παει-το-εχει-χασει-η-κοπελα και σταματω ξεροβηχωντας και γυρνωντας πισω σε αυτο που εκανα τον ακουω που λεει "Τωρα ποιος ειναι ο ανωριμος?" Ενα γελακι του ξεφευγει και συνεχιζουμε να βαφουμε διχως να δωσω παραπανω σημασια στο θεμα.

Και εκει που σχεδον εχω τελειωσει τον τοιχο μου. Ενας απαλος ρυθμος βγαινει απο το παλιομοδιτικο ραδιοφωνο μου και ασυναισθητα αρχιζω να σιγοτραγουδαω μιας και εχω αυτη τη τρελα να μαθαινω απ'εξω τους στιχους και το συγκεκριμενο κομματι με αγγιζει πολυ... Lay me down-Sam Smith... Δυο χερια νιωθω να με τυλιγουν πισω απο τη μεση και γυρναω αποτομα οπου βλεπω τον Αρη και αυτος μου κανει "Σσσσς..." πριν πω οτιδηποτε. Κατευθεινει τα χερια του και τα δικα μου σε σταση ετοιμοι για χορο. 

Αρχιζουμε και χορευουμε κυκλικα μεσα στο δωματιο. Μολις το τραγουδι τελειωνει ο Αρης κλεινει το ραδιοφωνο και μου κανει νοημα να συνεχισουμε να χορευουμε, ενω εγω τον κοιταω με σηκωμενο το φρυδι. Σαν να ακουσε για αλλη μια φορα τις σκεψεις μου, δυσανασχετει αρχικα, ωστοσο διχως να σταματησουμε να κρατιομαστε μου λεει... "Δεν χρειαζεσαι ενα παλιο πλαστικο ραδιο να σου δωσει ρυθμο για να χορεψεις. Ο ρυθμος ειναι παντου. Στο βημα σου οταν περπατας...Στις ανασες σου οταν κοιμασαι...Στον τροπο που η καρδια μου χτυπα οταν με κοιτας ετσι..." Κουναω καταφατικα το κεφαλι εχωντας κοκκινισει περισσοτερο και απο παπαρουνα την Ανοιξη...

Χορευουμε, δεν ξερω για ποση ωρα. Οι δυο μας. Σε ενα αδειο μισοβαμμενο δωματιο. Διχως μουσικη. Διχως κοινο. Διχως σκεψεις. Διχως προβληματα...Και ομως...αισθανομαι τοσο υπεροχα. Ωστοσο αυτο που με εκπλισει περισσοτερο απο ολα ειναι πως...ξερει να χορευει! Ναι, θα σας αποκαλυψω κατι, για επτα ολοκληρα χρονια πηγαινα χορο, βαλς, λατιν τετοια... Αρα μου ειναι ευκολο να αναγνωρισω ποτε καποιος ξερει να χορευει..και αυτος...ξερει!

Ακουμε των ηχων των κλειδιων στην εξωπορτα και ταυτοχρονα ξεροβηχουμε και απομακρυνομαστε ενα βημα ο ενας απο τον αλλο. Η Ιωαννα μπαινει μεσα με δυο καφεδες στο χερι και με ενα χαμογελο ως τα αυτια. "Ευακι γυρισ...." Σταματαει τη προταση της καθως βλεπει τον Αρη ο οποιος ειχε συνεχισει το βαψιμο, προσποιομενος προς την Ιωαννα πως τιποτα δεν ειχε συμβει πριν απο λιγα λεπτα...

Ευα: Εμ...Ιωαννα μου..ο Αρης...ηρθε να μας βοηθησει στο βαψιμο!

Ιωαννα: Αληθεια? (Λεει δυσπιστη)

Εκεινη την ωρα ο Αρης σηκωνεται και αφου ισιωνει λιγο το παντελονι του και κατεβαζει τα μανικια του, περναει ξιστα απο εμενα και με χαιρεταει με ενα μισο χαμογελο, απο εκεινα που λατρευω, Να το παλι...παλι το εκανες, ωωω σταματα και εσυ. Του ανταποδιδω ενα γλυκο χαμογελο και σχεδον ταυτοχρονα λεμε "τα λεμε" και γελαμε και οι δυο μιας και καταλαβαμε πως η κατασταση γινονταν λιγο...αμηχανη. 

Οταν κλεινει τη πορτα πισω του η Ιωαννα εχει μεινει να με κοιταζει με υφακι ξερνα-τα-ολα-κοπελια και εγω ξερφυσαω μιας και ξερω οτι επρεπε να της τα αφηγηθω ολα...

~Λοιπον λοιπον λοιπον...μας πιασαν τα μελια! Ποσο πιο ρομαντικο δηλαδη θελετε?! χαχαχα ελπιζω να σας αρεσει ;)

Για αλλη μια φορα ενα μεγαλο ευχαριστω στην αγαπη μου που με βοηθησε (ξανα) και την ευχαριστω απειρα για τη στηριξη της! {ξερει αυτη}

#Πικ, ladys and gentlemen meet Benji Mascolo ή αλλιως τον δικο μας Αρη!

*Βιντεοκλιπ, το κομματι που χορευαν η Ευα με τον Αρη,  Lay me down-Sam Smith (λατρευω!)

Spoiler alert!: Αρης pov'!