Samotna wierzba płacząca rośnie w polu
Nikt jej nie widzi, nie przeszkadza nikomu
Jest malutka, jeszcze nikt go nie dostrzega
Pośród pszenicy i żyta rośnie jej potęga
Latami dorasta, choć wśród krótkotrwałego otoczenia;
Prawdziwa miłość rośnie jak apetyt w miarę jedzenia

Nie dopuści do siebie wadliwych ludzi, kłamliwych
Gdyż żywot ich krótki - dla potęgi wręcz nieprawdziwy
Bowiem czy to możliwe, aby od życia wiecznego
Wybrać pokusę egzystencji pięknej od kłamstwa złego?