Na enige tijd (kuch) een eeuwigheid (kuch) te zijn weg geweest ben ik weer terug voor wie weet hoe lang... Want ja, hoe onbetrouwbaar heb ik mij getoond... Ik ga niet eens meer mijn excuses aanbieden, want hoogstwaarschijnlijk gebeurt het weer opnieuw...

Anyway, na een recordtijd op de wachtlijst te hebben gestaan was het de beurt aan luna_elysian

Ik was even vergeten dat ik hier nog een review voor zou schrijven, en na ik geloof 151 comments is het misschien al niet meer nodig... Want wie anders dan de schrijvers lezen dit eigenlijk? >.< Maar voor de goede orde jas ik hem er toch even doorheen!

Ik lees niet vaak een boek van begin tot eind (en dat zou ik echt vaker moeten doen) Maar dit boek boeide mij lang genoeg. De romantiek hield de happy spirit erin terwijl het duistere mysterie het verhaal in kroop. Er kwam een hoop forshadowing in voor dat mij erg nieuwschierig maakte, en vervolgens volgde ook meerdere plottwists. Het was wel een heel ingewikkeld plot met een hoop fantasy regeltjes, die wel echt gedemonstreerd werden in plaats van gewoon gezegd dat het nou eenmaal zo was, dus oke... Daar kom je dan mooi mee weg.

Het enige min punt aan dit verhaal vind ik dat er erg veel lost boys zijn en ik, op Jasper en Shawn na, ze niet goed genoeg leer kennen om echt om ze te geven. Ik denk dat ze een prominentere rol in het verhaal zouden mogen innemen om al die fantasy regeltjes nog net iets duidelijker te demonstreren. Dan heb ik het met name over de sterfte en bloei op het eiland na aankomst van Elizabeth, de zwarte spiegel en het radom huis in de middle of nowhere waar ze gedropt wordt.

Peter deed mij wel aan iemand denken, en hoewel zijn karakter wispelturig is vond ik hem zelden out of character (behalve zijn houding tegenover Hook aan het eind misschien) Elizabeth is soms misschien wat truttig voor een getraumatiseerde wees, maar ik denk dat je over 80% van de hoofdpersonen in boeken wel kan zeggen dat ze zich aardig goed herpakt hebben na wat hen is overkomen. Maar goed, als alle boeken over getraumatiseerde hoofdpersonages in psychiatrische klinieken ging, dan werd lezen wat eentonig...

Ik stap even af van alle titels en stickers of what the poep ik vroeger ook allemaal toebedeelde... Maar een Gifje mag toch niet ontbreken.

Dus bij deze een reactie van Peter Pan op je boek. Neem het niet te zwaar, hij is niet zo van het tonen van overweldigend enthousiasme...