{συγγνώμη για την καθυστέρηση,απλά κλασικά η ζωή μου έχει γίνει ένα χάος τον τελευταίο καιρό και δεν μπορούσα να γράψω όπως ήθελα.Οποτε προτίμησα να πάρω λίγο τον χρόνο μου για να βγει ένα αξιόλογο αποτέλεσμα.Ελπιζω να σας αρέσει περιμένω την αγάπη και τα σχόλια σας!}

Yvaine

Βάζω μπρος το αυτοκίνητο και με μεγάλη ταχύτητα βγαίνω στον κεντρικό δρόμο.Ευχομαι πραγματικά να μην έχει πολλή κίνηση,κάτι το οποίο φαίνεται πιθανον,καθώς οι περισσότεροι τέτοια ώρα είναι ήδη στις παραλίες ή στα σπίτια τους.Η εικόνα του Thunder να παθαίνει κάτι κακό δεν φεύγει από το μυαλό μου και αισθάνομαι πως πνίγομαι.

Έχω προσπαθήσει να τον πάρω τηλέφωνο άλλες δυο φορές από την ώρα που μιλήσαμε,όμως και τις δυο φορές με έστειλε κατευθείαν στον τηλεφωνητή του.

Μόλις φτάνω στην προβλήτα βλέπω τα τεράστια κύματα να σκάνε πάνω σε αυτήν και πουθενά την φιγούρα του Thunder.Αφηνω το αυτοκίνητο στο πρώτο σημείο που βρω και ανάβω τα αλάρμ ως ένδειξη πως θα γυρίσω σύντομα.
Βγαίνω έξω κρατώντας τα κλειδιά μου στα χέρια και προσπαθώ να τον εντοπίσω.Το μόνο που υπάρχει γύρω μου είναι γλάροι και παρατημένες σανίδες του σερφ.

Το βλέμμα μου πέφτει σε ένα ξαπλωμένο σώμα λίγο πιο έξω από την θάλασσα το οποίο χτυπάνε τα κύματα και το κουνούν από την θέση του.

«Thunder..»,ψιθυρίζω αρχικά στον εαυτό μου και ξεκινάω να προχωράω προς το μέρος του που μόλις επιβεβαιώνομαι πως είναι εκείνος από τα τατουάζ και τα σκούρα του μαλλιά αρχίζω να φωνάζω το όνομα του πιο δυνατά.

Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά στην ιδέα μόνον να έχει πάθει κάτι.Φαινεται αναίσθητος,καθώς εδώ και πόση ώρα δεν έχει απαντήσει που του φωνάζω και παράλληλα δεν αντιδρά στα χτυπήματα των κυμάτων.

Μόλις τον φτάνω επιτέλους,χαμηλώνω στο ύψος που βρίσκεται και πιάνω το χέρι του.Προσπαθω να τον συρω πιο έξω και μακριά από τα κύματα,με μερικά από αυτά να σκάνε πάνω μου και να με κάνουν μούσκεμα.

Αφού τα καταφέρνω ο Thunder είναι ακόμη αναίσθητος.Καπου τον Μάιο είχα πάει να παρακολουθήσω με την Maya κατι σεμινάρια πρώτων βοηθειών.Απο όσο θυμάμαι σε περίπτωση πνιγμού έπρεπε να κάνω τεχνητή αναπνοή το οποίο και προσπαθώ να εφαρμόσω.
Φυσάω δυο φορές στο στόμα του,αφού του έχω κλείσει την μύτη και έχω σηκώσει το πηγούνι του και στην συνέχεια ξεκινάω τις ωθήσεις στον θώρακα του.

Ο Thunder δεν μοιαζει να συνέρχεται,όμως δεν το βάζω τόσο εύκολα κάτω.Αφου έχει τελειώσει η πρώτος κύκλος ξεκινάω τον δεύτερο.Φυσαω ξανά στο στόμα του και μετά πάλι ξεκινάω με τις παλάμες μου να σπρώχνω γρήγορα το στήθος του.

Κάπου λίγο πριν τελειώσω και τον δεύτερο κύκλο ο Thunder φτύνει νερό από το στόμα του και παίρνει μια βαθιά ανάσα.Τον γυρνάω γρήγορα στο πλάι και βγάζει όσο νερό είχε μείνει μέσα του,ενώ η ανάσα του πλέον είναι ακανόνιστη.

«Yvaine;»,ρωτάει αρκετά σιγά και προσπαθεί να σηκώσει την πλάτη του από την άμμο.

Χωρίς να το σκεφτώ τυλίγω τα χέρια μου γύρω του και τον σφίγγω στην αγκαλιά μου.Εκεινος στην αρχή κοκαλώνει,όμως διστακτικά με αγκαλιάζει και εκείνος.Στην αρχή όχι τόσο δυνατά,όμως μερικά δευτερόλεπτα αισθάνομαι πως δεν μπορώ να πάρω ανάσα.

«Με αγχωσες τόσο πολύ Thunder.Τι σκεφτοσουν;»,τον ρωταω μόλις απομακρυνόμαστε και τον κρατάω από τους ώμους του,καθώς τον κοιτάζω.

«Δε-δεν ξέρω.Απλα ήθελα να δω τα πυροτεχνήματα.»,απαντάει σαν χαμένος,ενώ μπορώ να μυρισω με μεγάλη άνεση το αλκοόλ στο στόμα του.

«Υπάρχουν τόσα μέρη να τα δεις γιατί στην προβλητα;»,απορώ και έχω σίγουρα πάρει κάποιο ύφος απελπισίας,καθώς μετά από λίγη ώρα ξεφυσαω.

Εκείνος απλά ανασηκώνει τους ώμους του.

«Ήθελα να κάνω και σερφ.»,λέει και νιώθω την καρδιά μου να βουλιάζει.
Η σανίδα του δεν βρίσκεται πουθενά γύρω.

«Και που είναι η σανίδα σου Thunder;»,τον ρωταω αγχωμένη και κοιτάζω γύρω μου πανικόβλητη.

«Κάπου σπασμένη μέσα στην θάλασσα.»,απαντάει με άνεση και ρίχνω το κεφάλι μου πάνω στο στήθος του,καθώς προσπαθώ να ηρεμήσω τον εαυτό μου.

«Yvaine;»,με ρωτάει μετά από λίγη ώρα σιωπής.
Τον κοιτάζω και περιμένω να συνεχίσει.

«Ακόμη πιστεύεις πως έχεις βρει το άλλο σου μισό στον Marcus;»,με ρωτάει αρκετά σοβαρά από όσο μπορώ να διακρίνω.

«Γιατί επιμένεις τόσο πολύ σε αυτό το θέμα Thunder;»,απαντάω παρομοίως με ερώτηση και εκείνος ανασηκώνει τους ώμους του.

«Δεν ξέρω,απλά μερικές φορές κάποια πράγματα δεν βγάζουν νόημα.»,εξηγεί εκείνος και το βλέμμα μου πέφτει χαμηλά.

«Σαν τι πράγματα;»,απορώ και ξεκινάω να παίζω με την άμμο,κάνοντας σχέδια με μια πέτρα.

Το βλέμμα του Thunder φαίνεται να έχει χαθεί στα κύματα που σκάνε στην προβλήτα.Ο ήλιος σχεδόν έχει δύσει και ο ουρανός έχει πάρει εκείνο το όμορφο ροζ-πορτοκαλί χρωμα.Χανομαι λίγο στα χρώματα της δυσης μέχρι που ακούω τον Thunder να αναστενάζει.

«Πως γίνεται να νιώθουμε τόσο έντονη σύνδεση εμείς οι δυο;Αλλά να έχεις το ίδιο σημάδι με κάποιον άλλον;»,ξεστομίζει με μεγάλη άνεση και πετάει μια πέτρα η οποία εξαφανίζεται αμέσως στον αφρό της ακτής.

«Δε-δεν ξέρω.»,απαντάω γεμάτη αβεβαιότητα.
«Ξέρεις Thunder,ακόμη δεν ξέρω τι σημάδι έχεις.»,προσθέτω και ίσως η ευαισθησία που νιώθει αυτή την στιγμή τον κάνει πιο πρόθυμο να μου δείξει επιτέλους το σημάδι του.

Εκείνος σηκωνει το μαγιό του ελάχιστα και πάνω στο μπούτι του μπορώ να διακρίνω μια μικρή ξεθωριασμένη αστραπή.

«Λες και δεν το περίμενες.»,λέει και χαμογελάει μόλις το αγγίζω.

«Λόγω του ονόματος σου.Ηταν αναμενόμενο.»,απαντάω και τον κοιτάζω,ενώ ανταποδίδω το χαμόγελο.

Μερικά πυροτεχνήματα ξεκινάνε να σκάνε στον ουρανό.Γερνω το κεφάλι μου πάνω στον ώμο του Thunder και παίρνω μια βαθιά ανάσα,καθώς πρώτη φορά αισθάνομαι τόσο ολοκληρωμένη.Παρολο που σε λίγο αυτό θα τελειώσει απλά απολαμβάνω την στιγμή μας.

Σηκώνω ελάχιστα το κεφάλι μου και ο Thunder μου χαμογελάει με τις γραμμές γέλιου να κάνουν την εμφάνιση τους.Με πλησιάζει και μειωνει την απόσταση μεταξύ μας.Η στιγμή είναι τόσο τέλεια που απλά θέλω να κλάψω.
Ενώνει τα χείλη μας με τα πυροτεχνήματα στο παρασκήνιο να φωτίζουν τον σκοτεινό πλέον ουρανό και νομίζω πως αισθάνομαι ερωτευμένη.

«Απλά θέλω να ξέρεις κάτι.Στην πραγματικότητα γεννήθηκα χωρίς σημάδι.»,πετάει την βόμβα και απλά μένω να τον κοιτάζω δίχως να ξέρω τι να πω.