{γειαααα,επέστρεψα μετά από καιρό.Ελπιζω να σας αρέσει περιμένω την αγάπη σας είναι αρκετά μεγάλο κεφάλαιο για τα δικά μου δεδομένα.}

Yvaine

Ο Thunder καθεται στην θέση του συνοδηγού και προσπαθούμε εδώ και περίπου ένα τέταρτο να βρουμε έστω και ένα μαγαζί ανοιχτό που θα ήταν πιθανόν να βρίσκαμε κάρβουνα.
Φοράει ένα γκρι φούτερ και τα μαλλιά του έχουν σχεδόν στεγνώσει,ενώ το μαγιό του είναι ακόμη λίγο βρεγμένο και σκέφτομαι τις εξηγήσεις που θα πρέπει να δώσω μετά για τον λεκέ που θα αφήσει στο κάθισμα.

«Στριψε εδώ δεξιά,έχει ένα βενζινάδικο.»,λέει και δείχνει μια έξοδο πάνω στον κεντρικό δρόμο που διανύουμε με αρκετά μεγάλη ταχύτητα.
Γενικότερα δεν μου αρέσει να τρέχω.Ειδικοτερα,όταν η μητέρα μου με περιμένει σπίτι και δεν έχει ιδέα για τον πραγματικό λόγο που έλειψα από το σπίτι το πόδι μου πατάει στο γκάζι σαν να μην υπάρχει αύριο.

«Κόψε λίγο πριν στρίψεις.»,ειρωνεύεται ο Thunder και του ρίχνω ένα θανατηφόρο βλέμμα.

Αφού στρίβω βλέπω το βενζινάδικο ούτε πενήντα μέτρα μακριά μας και μπαίνω μέσα.Φαινεται κλειστό και η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει δυνατά,καθώς θα πρέπει να δίνω εξηγήσεις στην μαμά μου,αλλά ένας κύριος βγαίνει έξω και αμέσως ηρεμώ.Ο Thunder βγαίνει από το αυτοκίνητο και τον βλέπω που συνομιλεί μαζί του.Εκεινος κουνάει αρνητικά το κεφάλι του και εγώ ρίχνω το δικό μου πάνω στο τιμόνι,κορνάροντας καταλαθος με αποτέλεσμα να πεταχτώ.

Ο Thunder γυρνάει και με κοιτάει με απορία και στην συνέχεια γελάει.Το κινητό μου εκείνη την στιγμή χτυπάει και ψάχνω στην τσάντα μου να το βρω.Φυσικα και είναι ο Marcus,που πιθανόν να με ψάχνει επίσης,καθώς είμαι εξαφανισμένη από το μπάρμπεκιου ένα καλό δίωρο.

«Yvaine;Που στο καλό είσαι πάλι;Θα χάσεις τα πυροτεχνήματα.»,ρωτάει με έναν ανήσυχο τόνο και εκείνη την στιγμή μπαίνει και ο Thunder στο αυτοκίνητο.

«Δεν εχ-«,πάει να πει και του κλεινω το στόμα του με το χέρι μου,καθώς αν ακούσει ο Marcus την φωνή του θα αρχίσει τις ερωτήσεις και ειλικρινά δεν είμαι σε φάση αυτή την στιγμή να περάσω ανάκριση.

«Ερχομαι,ψάχνω κάρβουνα γιατί τελείωσαν.»,λέω γρήγορα και βάζω μπρος το αυτοκίνητο,αφού βγάζω το χέρι μου από το στόμα του Thunder.
Εκείνος μένει ήσυχος και βάζει την ζώνη του.

«Μα έχει κάρβουνα.Βλεπω πέντε σακούλες αυτή την στιγμή πίσω από το μπάρμπεκιου σας.»,η καχυποψία του έχει φτάσει σε επικίνδυνα επίπεδα και πλέον δεν ξέρω τι να απαντησω.

Σκατα,σκατα,σκατα.

«Αυτός ο πατέρας μου δεν παίζεται!»,λέω δήθεν νευριασμένα και ο Thunder δίπλα μου πνιγεί ένα γέλιο.
«Είμαι και ψάχνω πόση ώρα κάρβουνα και είχε ξεχάσει ότι τα έχει κρυμμένα.Ερχομαι Marcus,σε μισή ώρα θα είμαι πίσω.»,κλεινω βιαστικά το τηλέφωνο.

«Είσαι πολύ καλή στο θέατρο τελικά.»,με κοιτάει ο Thunder και ένα μισό χαμόγελο απλώνεται στο πρόσωπο μου.
Ο ήλιος έχει πέσει εδώ και ώρα και από μερικά σημεία της πόλης φαίνονται τα πυροτεχνήματα που έχουν αρχίσει να σκάνε στον ουρανό και να τον χρωματίζουν.

«Ξέρεις τι λένε.Καθε φορά που ρίχνουν πυροτεχνήματα αφήνουν το καλύτερο για το τέλος.»,σπάει την ησυχία που έχει δημιουργηθεί εδώ και ώρα ανάμεσα μας.

«Γιατί αυτό;»,τον ρωταω χωρίς να βγάζω τα μάτια μου από τον δρόμο.

Λύνει την ζώνη του και ξαφνιάζομαι,καθώς γυρνάω να τον κοιτάξω.Εχει γυρίσει όλο του το σώμα προς το μέρος μου και σιγά σιγά με πλησιάζει.Πρεπει να μείνω συγκεντρωμένη στην οδήγηση πράγμα αυτή την στιγμή αδύνατον.Η καρδιά μου διανύει χιλιόμετρα,ενώ στραβοκαταπινω.

«Γιατί..»,ξεκινάει να λέει και το χέρι του χαϊδεύει απαλά το μπράτσο μου.Μολις έχει πάρει την έγκριση πως πλέον η προσοχή μου είναι και σε εκείνον και στον δρόμο οι άκρες των χειλιών του ανασηκώνονται.
«Τα πρώτα συνήθως τα χάνεις.Ξερεις ακούς τον ήχο δεν ξέρεις από που έρχεται και μέχρι να βρεις,συνήθως πετυχαίνεις μόνο τα τελευταία.»,προσθέτει και γνέφω γρήγορα καταφατικά.

«Εσυ θα έρθεις μαζί μου τώρα;Ή θες να σε αφήσω σπίτι;»,αλλαζω γρήγορα θέμα και συνοφρυωνεται.

«Γιατί να πάω σπίτι;Νομίζεις πως η παρουσία του Marcus με ενοχλεί;»,ρωτάει και φαίνεται ξεκάθαρα σε όλο του το πρόσωπο πως τον ενοχλεί,καθώς μόνο που δεν έφτυσε όταν είπε το όνομα του.

«Όχι,όχι δεν ειπα κάτι τέτοιο.»,αρνούμαι και δεν εκφράζω τις σκέψεις μου,καθώς δεν θέλω να αρχίσει ένας τσακωμός μεταξύ μας.Ειδικα μετά από όσα μου είχε εκμυστηρευτεί.

Η αλήθεια είναι πως το στήθος μου έχει βαρύνει υπερβολικά μετά την εξομολόγηση του Thunder σχετικά με το γεγονός πως γεννήθηκε χωρίς σημάδι και ποτέ δεν θα μάθει ποιος είναι το άλλο του μισό.Κοιταω το σημάδι στο χέρι μου και εύχομαι να είχα γεννηθεί και εγώ χωρίς αυτό.

Ο Thunder με παρατηρεί και σηκωνει το μαγιό του με αποτέλεσμα να φανεί η ξεθωριασμένη του αστραπή.Την αγγίζει και εκείνος και στην συνέχεια αγγίζει το χέρι μου την στιγμή που πάω να αλλάξω ταχύτητες.
Στραβοκαταπινω και τα μάτια μου αρχίζουν να βουρκώνουν.Δεν ξέρω γιατί και πριν το καταλάβω έχω κάνει στην άκρη με το αυτοκίνητο και έχω ανάψει αλάρμ.Ριχνω το κεφάλι μου πάνω στο τιμόνι και αφήνω μερικά δάκρυα να πέσουν.

Ο Thunder με σηκωνει από την θέση του οδηγού και με σφίγγει στην αγκαλιά του.Αφηνει μερικά φιλια στο μάγουλο μου και στην συνέχεια πιάνει το πρόσωπο μου στα δυο του χέρια.Ενωνει τα μέτωπα μας και μου χαμογελάει.Ενα αυθόρμητο γέλιο μου ξεφεύγει και μετά πέφτει μια ησυχία.

«Είναι άδικο.»,ψιθυρίζω ίσα ίσα να με ακούσει εκείνος.
Γνέφει καταφατικά και ακουμπάει τα χείλη του πάνω στα δικά μου.Δεν φιλιόμαστε για αρκετή ώρα,απλά ανασαίνουμε ο ένας πάνω στον άλλον και τα δάκρυα μου βρέχουν τα χείλη μας.Παιρνω μια βαθιά ανάσα και βρίσκω το θάρρος να τον φιλήσω αφήνοντας ελεύθερα όσα συναισθήματα ένιωθα εκείνη την ώρα.Το φιλί μας δεν διαρκεί πολύ,πρέπει να γυρίσουμε πίσω.Μενω στην θέση του συνοδηγού και ο Thunder ξεκινάει να οδηγάει προς το σπίτι μου.

Φτάνουμε όντως μετά από λίγη ώρα.Πριν μπούμε μέσα ψάχνω στο αυτοκίνητο μήπως έχει αφήσει ο μπαμπάς μου ή ο Marcus κανένα φούτερ ή πουκάμισο να το δώσω στον Thunder.Πραγματι βρίσκω ένα λευκό πουκάμισο του μπαμπά μου και ο Thunder το φοράει.Φτιαχνει όσο μπορεί τα μαλλιά του στον καθρέφτη του αυτοκινήτου και μπαίνει πριν από εμένα στο σπίτι μου,ώστε να μην καταλάβουν πως ήρθαμε μαζί.

Το κινητό μου δονείται και θεωρώ πως θα είναι ο Thunder που θα μου λέω να μπω μέσα στο σπίτι.Χωρις να το κοιτάξω μπαίνω μέσα και χαμογελάω στους γνωστούς μας.Πλησιαζω τον Marcus και πάω να τον αγκαλιάσω,αλλά τινάζεται μακριά μου.

Τι στο καλό συμβαίνει;

«Yvaine με έχουν κουράσει τα ψέματα σου ειλικρινά.»,μου λέει και απομακρύνεται από εμένα.Τον βλέπω που μπαίνει μέσα στο σπίτι και τρέχω από πίσω του.
Κλασική Yvaine μια ζωή να κυνηγάει τον Marcus και τα ψυχολογικά του.

«Μπορείς να μου μιλήσεις σαν άνθρωπος;Έχουμε σχέση πρέπει να συζητάμε τα προβλήματα μας και όχι να τα αποφεύγουμε.»,φωνάζω μόλις έχει μπει στην κουζίνα και πλέον είμαστε οι δυο μας.

Πάω να πιάσω το μπράτσο του αλλά με τινάζει μακριά του με περισσότερη δύναμη αυτή την φορά με αποτέλεσμα να πέσω πάνω στον πάγκο της κουζίνας.

Εκείνη την στιγμή μπαίνει ο Thunder στην κουζίνα και βλέπει την σκηνή.Παει να τρέξει προς το μέρος μου και του κάνω νόημα να φύγει πριν τον δει ο Marcus που τόση ώρα ήταν πλάτη του.
Ξεκινάει να περπατάει πιο αργά και γυρνάει τελικά την πλάτη του προς την αντίθετη κατεύθυνση.

«Με έχεις απογοητεύσει τόσο πολύ Yvaine.Ποια είσαι πλέον;Μπορείς να μου δώσεις έναν λόγο που ο Thunder φοράει το πουκάμισο που έχω αφήσει στο αυτοκίνητο σου για περίπτωση ανάγκης;»,φωνάζει πλέον και συνειδητοποιώ την μέγιστη βλακεία που έχω κάνει.

Ο Thunder ακούει αυτό που συμβαίνει και κοπανάει το χέρι του πάνω στον πάγκο της κουζίνας με δύναμη κάνοντας τον Marcus να πεταχτεί και την καρδιά μου να ξεκινάει να χτυπάει δυνατά.

«Πρώτον,η Yvaine με βρήκε την ώρα που ερχόμουν και μου είπε πως δεν είμαι κατάλληλα ντυμένος.Συγγνωμη αν σε πείραξε τόσο πολύ που δανείστηκα το πουκάμισο σου Marcus.»,πλέον φωνάζει και εκείνος και έχει κοκκινίσει.Ξεκιναει να ξεκουμπωνει το πουκάμισο του με νεύρα.

«Thunder φίλε εγώ-«,πάει να πει ο Marcus.

«Δεν τελείωσα.Δεν είναι τρόπος αυτός να φέρεσαι στην κοπέλα σου.Να την κολλάς στην γωνία μια μέρα ιδιαίτερη για εκείνη και να της φωνάζεις;Και όχι,δεν είμαστε πια φίλοι αν δεν φτιάξεις την συμπεριφορά σου απέναντι στους γυρω σου.Σταματα αυτή την τοξική ζήλεια απέναντι μου Marcus,δικιά σου είναι η Yvaine.Εξαλλου έχετε το ίδιο σημάδι.»,κάνει μια παύση και έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό.

Σηκωνει το ένα του φρύδι και πιάνει με δύναμη το χέρι του Marcus.Κοιταει το αστέρι και χαμογελάει γεμάτος ειρωνεία.

«Έτσι δεν είναι Marcus;»