{συγγνώμη για την καθυστέρηση,απλά έχουν συμβεί τόσα πολλά τους τελευταίους δυο μήνες.Ελπιζω να σας αρέσει περιμένω την αγάπη και τα σχόλια σας.}

Thunder

Η Miranda στέκεται στην απέναντι πολυθρόνα από εμένα και πίνει μια γουλιά από το τσάι της.Ειμαι αρκετά αγχωμένος,καθώς είπε πως θέλει να μου μιλήσει για κάτι σημαντικό.Την ακούω που ξεροβήχει και επιτέλους αποφασίζει να με κοιτάξει.

«Σαν σήμερα,14 χρόνια πριν είχε κάνει την μεγαλύτερη κακοκαιρία στο Miami.»,ξεκινάει να εξιστορεί.
Σήμερα είναι τα γενέθλια μου,γίνομαι 14 όποτε υποθέτω πως θα μιλήσουμε για εκείνη την καταραμένη μέρα που γεννήθηκα.
Σηκώνομαι να φύγω,όμως με πιάνει από το μπράτσο και με βάζει να κάτσω πάλι απέναντι της.

«Thunder,αργά ή γρήγορα πρέπει να το συζητήσουμε.Για αυτό άφησε τους εγωισμούς και τα νευρα στην άκρη και φερσου σαν άντρας.»,με προστάζει και ξεφυσαω σταυρώνοντας τα χέρια μου.

«Πως ζητάς από έναν έφηβο να φερθεί σαν άντρας Miranda;Ειδικά όταν το ζήτημα αφορά τον θάνατο της μητέρας του.»,προσπαθώ να της εξηγήσω λογικά,όμως ο νευρικός τόνος δεν μπορεί να υποχωρήσει από τον λόγο μου.

«Όπως έλεγα,η μητέρα σου ήταν έγκυος.Εκεινο το βράδυ έσπασαν τα νερά της και θυμάμαι πως την εβαλα στο αυτοκίνητο μαζί με την βοήθεια ενός αλλου φίλου μας και προσπαθούσαμε να οδηγήσουμε όσο πιο γρήγορα γινόταν για το νοσοκομείο.»,συνεχίζει να εξιστορεί και αρχίζω να σφίγγω τις γροθιές μου,καθώς φτάνουμε στο σημείο.

«Μόλις η μαμά σου μπήκε στο δωμάτιο,παρακάλεσα τους γιατρούς να μπω μαζί της,τους εξήγησα πως είναι διαβητική και χρειάζεται ειδική μεταχείριση,όμως εκείνοι έμοιαζαν να ενδιαφέρονται μόνο για το σημάδι της και για το που είναι ο πατέρας σου.»,λέει και βλέπω τα μάτια της που αρχίζουν να σκοτεινιάζουν.
Παίρνει το τσάι της κάνοντας μια παύση και πίνει μια γουλιά.Βαζει μερικές τούφες μαλλιών πίσω από το αυτί της και καθεται σταυροπόδι.

«Τους εξήγησα πως δεν υπάρχει πατέρας.Εγιναν έξαλλοι το θεώρησαν παράνομο και πως η μητέρα σου έπρεπε να τιμωρηθεί.Προσπαθησα να τους πείσω πως όλα αυτά μπορούν να γίνουν και μετά την γεννα,πως τώρα δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή.Εκεινοι μου έκλεισαν την πόρτα και έμεινα από έξω να περιμένω να γεννηθείς.»

Όλες αυτές οι λεπτομέρειες ήταν κάτι καινούργιο για εμένα.Το μόνο που ήξερα ήταν απλά ο θάνατος της μητέρας μου όσο με γεννούσε,τίποτα άλλο.Ομως τώρα,η κατάσταση με το σημάδι είχε αρχίσει να με εκνευρίζει υπερβολικά πολύ.

«Λίγες ώρες μετά,βλέπω τους γιατρούς να βγαίνουν έξω και να μην με κοιτάζουν καν στα μάτια.Ηξερα πως κάτι είχε πάει στραβά.Μπαινω μέσα στο δωμάτιο και ακούω κλάματα ενός μωρού.Αρχικα,βλέπω εσένα στην αγκαλιά μιας μαίας,όμως προχωρώντας πιο μέσα,αντίκρισα το θέαμα που δεν ήθελα να δω ποτέ στην ζωή μου.Την μητέρα σου νεκρή.»,λέει και βλέπω μερικά δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια της,ενώ προσπαθώ με νύχια και δόντια να κρατήσω τα δικά μου.

«Η μαία με κοιτάζει και προσπαθεί να με παρηγορήσει.Σε πήρα στην αγκαλιά μου και υποσχέθηκα στον εαυτό μου,πως θα σε πρόσεχα σαν δικό μου παιδί.Ησουν ότι είχε απομείνει από την κολλητή μου και της το χρώσταγα.Μεχρι που έμαθα και το άλλο νέο.Επειδη η μαμά σου πέθανε λίγο πριν ολοκληρωθεί η γεννά,το σημάδι σου δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί.Κοιταξα στο μπούτι σου και είδα μερικές γραμμές ακανονιστες.Η επιτροπή για κάποιον άγνωστο λόγο το δέχτηκε και το καταχώρισε στο σύστημα ως την άκρη ενός βέλους.Ομως,δεν έχεις ολοκληρωμένο σημάδι Thunder.Εχεις αναρωτηθεί ποτέ από που προέκυψε το όνομα σου;»,με ρωτάει και σηκώνω ελάχιστα την φόρμα μου για να δω το σημάδι μου που ποτέ δεν του έδινα ιδιαίτερη σημασια.
Όντως οι γραμμές αυτές δεν βγάζουν κάποιο νόημα,ούτε μπορώ να καταλάβω σε τι θα μπορούσαν να εξελιχθούν.

Κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου και η Miranda χαμογελάει.

«Την ώρα που σε πήρα από το μαιευτήριο στον δρόμο για το σπίτι σκεφτόμουν πως δεν ήξερα πως να σε ονομάσω.Ετσι,ζήτησα από την μαμά σου να μου στείλει ένα σημάδι.Λιγα δευτερόλεπτα μετά ο ουρανός φωτίστηκε από έναν κεραυνό.Πες το σύμπτωση πες το όπως θες.»,μου εξηγεί και αισθάνομαι πολύ περίεργα μέσα μου.
Έχω ανατριχιάσει και ξεροκαταπίνω συνεχώς.

«Miranda;»,την ρωταω και εκείνη με κοιτάζει.
«Μπορώ να κάνω το σημάδι μου αστραπή;»,συμπληρώνω και μου χαμογελάει απαλά.

«Φυσικά και μπορείς.Αυτο είναι το δώρο των γενεθλίων σου και εκεί θέλω να καταλήξω.Εχω έναν φιλο στην Santa Monica που έχει τατουατζιδικο.Δεν θα εμπιστευόμουν κανέναν άλλον για κάτι τέτοιο.Και φυσικά πρέπει να ξέρεις κάτι,δεν θα πεις ποτέ σε κανέναν πως δεν έχεις ολοκληρωμένο σημάδι.»,επιμένει και γνέφω γρήγορα καταφατικά.

Πλέον όλα έβγαζαν νόημα.Αυτο όμως που θα με έκαιγε για το υπόλοιπο της ζωής μου ήταν ένα.

Τελικά με τι σημάδι θα είχα γεννηθεί;

Όσο περνούσαν τα χρόνια όμως,

Έπαψα να ασχολούμαι με τις πιθανότητες.Αποδεχτηκα το σημάδι μου και έγινα ο Thunder.Το όνομα μου ταίριαζε με το σημάδι μου.Επαψα να πιστεύω στο σύστημα,το οποίο σχεδόν σκότωσε την μητέρα μου και παραλίγο να σκοτώσει εμένα.Αποφασισα να αφήνομαι ελεύθερος στα συναισθήματα μου,μιας και στην πραγματικότητα ποτέ δεν θα μάθαινα ποιο θα ήταν τελικά το άλλο μου μισό.

Η Yvaine στέκεται μπροστά μου όσο της εξιστορώ όλα αυτά τα γεγονότα και έχει μείνει ακίνητη.Νομιζω για μερικά δευτερόλεπτα πως δεν αναπνέει καν και αγχώνομαι για λίγο.Εννοω ναι ειναι σοκαριστική ιστορία,αλλά όχι και τόσο.

«Κ-και δηλαδή δεν θα μάθεις ποτέ τι σημάδι έχεις;»,λέει επιτέλους και κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου,χαμογελώντας παρόλα αυτά.

«Δεν έχει σημασια Yvaine.Τελικα πρέπει να αφήνεσαι στα συναισθήματα σου και όχι σε ένα ηλιθιο σημάδι.»,της λέω και χαϊδεύω απαλά το μάγουλο της,καθώς βγάζω μια τούφα που είχε πέσει εκεί.

Εκείνη αυτομάτως κοκκινίζει και πιάνει το χέρι μου κρατώντας το σε εκείνο το σημείο.
Η στιγμή μοιάζει υπέροχη,όμως φυσικά πρέπει να χτυπήσει αυτό το αναθεματισμένο κινητό της,το οποίο θέλω να βάλω υπενθύμιση στον εαυτό μου την επόμενη φορά που θα βρεθούμε πριν κάνουμε το οτιδήποτε να το πετάξω στην θάλασσα.

«Μαμά;Όχι.Εξω.Θα γυρίσω τώρα.Απλα με έστειλε ο μπαμπάς να πάρω κάρβουνα.»,λέει ψέματα και χαμογελάω.
Κλείνει το τηλέφωνο και στριφογυρίζει τα μάτια της.

«Πες μου σε παρακαλώ πως έχεις κάπου κάρβουνα γιατί είμαι καταδικασμένη.»