{a/n:αν φτάσουμε τα 40 σχόλια θα ανεβάσω αύριο το μεσημέρι.Και πιστέψτε με,μόλις φτάσετε στο τέλος του κεφαλαίου θα θέλετε το επόμενο όσο πιο σύντομα γίνεται!}

Τα δευτερόλεπτα που βρίσκομαι στον αέρα με τον Thunder αισθάνομαι την απόλυτη ελευθερία,σαν να πετάω.Καθ'ολη την διάρκεια πριν πέσουμε στο νερό εκείνος κρατάει το χέρι μου και δεν με αφήνει μέχρι να αισθανθώ τα σώματα μας να βουλιάζουν στα κρύα νερά της λίμνης Tahoe.

Το βάρος του Thunder με τραβάει ελαφρά πιο κάτω από όσο θα βούλιαζα αν έπεφτα μόνη μου.Προσπαθω να ανοίξω τα μάτια μου κάτω από το νερό,στην αρχή βλέπω μόνο φυσαλίδες.Πριν αρχίσω να κολυμπάω προς την επιφάνεια η όψη του Thunder εμφανίζεται μπροστά μου,αν και θολά.Για μια στιγμή αγχωνομαι μήπως έχει φύγει το μαγιό μου από την θέση του,ηρεμώ όμως αμέσως μόλις συνειδητοποιώ πως είναι εντάξει.

Λίγα δευτερόλεπτα μετά βγαίνω στην επιφάνεια και ακούω τους πάντες που ζητωκραυγάζουν.Ενα μεγάλο χαμογελο εμφανίζεται στο πρόσωπο μου,μόλις αντιλαμβάνομαι πως κατάφερα να ξεπεράσω έναν από τους μεγαλύτερους μου φόβους,το ύψος.Και αυτό το χρωστάω ξεκαθαρα στον Thunder.Γυρναω να τον κοιτάξω· ένα μισό χαμογελο έχει εμφανιστεί στο πρόσωπο του και κατι ελαφρες ρυτίδες γέλιου,άκρως γοητευτικές,κάνουν την εμφάνιση τους.Σηκωνει τον αντίχειρα του σαν επιβράβευση και στην συνέχεια τινάζει το νερό από τα μαύρα του μαλλιά.

Η βουτιά μου με τον Thunder ήταν άκρως αναζωογονητική αν και πιάνω ένα μικρο μέρος του εαυτού μου να ευχοταν τον Marcus,έστω να με περίμενε να πηδήξω.
Ο Marcus.

Που ήταν;

Κοιτάζω γύρω μου και ξεκιναω να τον ψάχνω μόνο για να τον βρω να έχει απομακρυνθεί από όλους και να κολυμπάει μόνος του προς την στεριά.Σμιγω προβληματισμένη τα φρύδια μου και ξεκιναω να κολυμπάω προς το μέρος του.

«Marcus;»,φωνάζω όμως παρά το γεγονός πως με ακούει αποφασίζει να με αγνοήσει.
Ξεφυσαω και βγαίνω έξω μαζί του,λίγα λεπτά αφού είχε ήδη καθίσει στην στεριά.Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι ένας τσακωμός μου μαζί του να μας χαλάσει το ταξίδι.Περναγαμε τόσο ωραία μέχρι στιγμής.

Η αλήθεια είναι πως από την ώρα που γνώρισα τον Thunder,ο Marcus βγάζει έναν διαφορετικό εαυτό.

«Τι συμβαίνει;»,τον ρωτάω και κάθομαι δίπλα του με τα νερά να στάζουν από το σώμα μου και ειδικά από τις άκρες των μαλλιών μου.

Το παιχνιδάκι "ας ψυχολογησουμε τον Marcus" δεν μου αρέσει καθόλου.Αντιθετως μου την δίνει στα νεύρα.

«Δεν ξέρω.Γιατι δεν ρωτάς τον Thunder;Αφού σου δίνει λύση σε όλα σου τα προβλήματα.»,απανταει ξερά και ειρωνικά,ενώ αποφεύγει κάθε είδους οπτική επαφή.

Αυτό και αν ήταν κάτι καινούργιο.Ο Marcus ποτέ δεν μου έκανε σκηνες ζήλιας,επομένως μου φαινοταν υπερβολικό να ζηλευει ένα άτομο ήξερα μόλις μια μέρα.
Δεν διαφωνώ στο γεγονός πως είχαμε αποκτήσει μια έντονη επαφή,όμως δεν θα μπορούσα ποτέ να απατησω τον Marcus.
Και δεν ήθελα και δεν μπορούσα εξαιτίας του σημαδιου μας.

«Δεν νομίζω να ξέρει ο Thunder τον λόγο που μου φέρεσαι έτσι.»,απαντάω και προσπαθώ να τον κάνω να με κοιτάξει.

«Ναι Yvaine,θα ξέρει.Σας ειδα πως ήσασταν πάνω σε περίπτωση που πιστεύεις πως είστε αόρατοι αυτές τις δυο μέρες.»,μου εξηγεί με τον τόνο της φωνής του ακόμη απότομο.

Αφήνω μια ανάσα ενοχής και κοιτάζω χαμηλά.Για μερικά δευτερόλεπτα αισθάνομαι άσχημα που αφησα τον εαυτό μου να παρασυρθεί σε μια έντονη στιγμή με τον Thunder.
Όμως η έλξη που ένιωσα απέναντι του ήταν ανεξήγητη.Δεν μπορούσα να την δικαιολογήσω,επομένως έπρεπε να φερθώ σαν να μην υπάρχει καμία σπίθα.Ειδικα στον Marcus.

«Ποτέ δεν μας θεώρησα αόρατους,αλλά δεν υπάρχει κάτι μεταξύ μας που να σε κάνει να ανησυχεις.Ειναι απλά φιλικός μαζί μου,όπως και εγώ με εκείνον.»,εξηγώ και δαγκώνω το κάτω χείλος μου γεμάτη ανασφάλεια.

Ο Marcus παίρνει μια βαθιά ανάσα και επιτέλους τα ανοιχτόχρωμα μάτια του συναντούν τα δικά μου.Αισθανομαι αμέσως μια γαλήνη,όμως τίποτα δεν συγκρίνεται πλέον με το έντονο και σκοτεινό βλέμμα του Thunder.
Ξεκολλά Yvaine,πρέπει.

«Απλώς δεν θέλω να σε χάσω Yvaine.Εισαι ο,τι καλύτερο συνέβη στην ζωή μου.»,εξηγεί θλιμμένα και οι τύψεις με πνίγουν τόσο πολύ που πλέον δεν μπορώ να παρω ανάσα.

Πως γίνεται να αισθάνομαι τύψεις απλά επειδή νιώθω;Οι ώρες που γνωριζόμαστε βέβαια δεν ειναι ούτε 48,επομένως μπορώ να πνίξω ότι διαφορετικό μπορεί να ένιωσα με τον Thunder και απλά να το αφησω στην άκρη.Εξαλλου ήταν απλά μερικές μικρές σπίθες,όχι ολόκληρη πυρκαγιά.

«Και δεν θα με χάσεις Marcus.Ειμαστε μαζί,είμαστε ένα.»,τον διαβεβαιώνω και αισθάνομαι σιγουριά για αυτό.

Μπορεί ο Thunder να άναψε κάτι μέσα μου,όμως ο Marcus κρατούσε την καρδιά μου.
Εκείνος έρχεται κοντά μου και τραβάει το πρόσωπο μου κοντά στο δικό του.Μου δίνει ένα ζεστό φιλί και στην συνέχεια ενώνει τα μέτωπα μας.

[...]

«Εμείς λέμε να πάμε μέχρι το μίνι μάρκετ να πάρουμε μερικές μπύρες.»,ακούω την Maya να λέει και σηκώνεται με τον Noah.

Την κοιτάζω με ένα πονηρό χαμογελο όλο νόημα.Εκεινη στριφογυρίζει τα μάτια της.

«Θέλει να έρθει κανείς μαζί;»,ρωτάει μόνο για να μου αποδείξει πως δεν θα γίνει αυτό που φαντάζομαι και την κοιτάζω απογοητευμένα.

«Θα έρθω εγώ.Yvaine θα μείνεις;»,με ρωτάει ο Marcus μόλις σηκώνεται.
Γνέφω καταφατικά και κάθομαι καλύτερα στα ξύλα που βρίσκονταν γύρω από την φωτιά που είχαμε ανάψει.

Εκείνος αποχωρεί μαζί με τους άλλους δυο και τον Josh,τον φίλο του Noah που είχε και το αυτοκίνητο.Μενουμε πλέον εγώ,η Gabbie,η Emma και φυσικα ο Thunder.

Έπειτα από τον μικρο μας καυγά με τον Marcus προσπαθούσα να αποφύγω κάθε επαφή με τον Thunder και είχα την αίσθηση πως το είχε καταλάβει.

«Βραδινή βουτιά για όσους αντέχουν.»,φωνάζει η Gabbie και ξεκινάει να βγάζει τα ρούχα της και να τρέχει προς την λίμνη,ενώ η Emma την ακολουθεί.

Και τώρα συνεβη αυτό που προσπαθούσα να αποφύγω όλο το βράδυ.

Μένω μόνη με τον Thunder.