Yvaine

«Καλά Χριστούγεννα!»,η φωνή του Thunder,καθώς μπαίνει μέσα στο σπίτι μου με κάνει να γυρίσω να τον κοιτάξω και ένα χαμόγελο να αποτυπωθεί στο πρόσωπο μου.

Τον πλησιαζω και δεν μπορώ να μην σκεφτώ ποσό γλυκός δείχνει στο χριστουγεννιάτικο πουλόβερ του,το οποίο είναι κόκκινο με ένα ανάγλυφο δέντρο στην μέση.Τα χέρια μου τυλίγονται γύρω από τον λαιμό του και τον πλησιαζω για ένα γλυκό φιλί στα χείλη.

«Καλά Χριστούγεννα και σε εσένα Thunder.Ελα μέσα σε περιμέναμε για να φάμε.»,λέω και τον πιάνω από το χέρι,καθώς τον καθοδηγώ στην τραπεζαρία που ήδη κάθονται οι γονείς μου.

«Thunder,επιτέλους αγόρι μου!Τι σου πήρε τόση ώρα;»,σχολιάζει η μαμά μου και τον παίρνει μια σφικτη αγκαλιά.

«Ααα,τα ξέρετε τώρα έπρεπε να πάω την Miranda μέχρι το αεροδρόμιο για να πάει στους δικούς της.»,απαντάει εκείνος και κάνει στην συνέχεια μια χειραψία με τον μπαμπά μου.
Τους παρατηρώ από την γωνία του τραπεζιού,καθώς κάθονται στο τραπέζι και με περιμένουν να κάτσω και εγώ με την σειρά μου.
Η πόρτα ανοίγει ξανά διάπλατα και αυτή την φορά μπαίνει στο σπίτι ο Marcus.Μένω για λίγο απορημένη να τον κοιτάζω.

«Καλά Χριστούγεννα Yvaine.Έφερα μερικούς φίλους ελπίζω να μην σε πειράζει.»,λέει με ένα ειρωνικό χαμόγελο στο πρόσωπο του και σηκώνω το ένα μου φρύδι.
Στο σπίτι ξεκινούν να μπαίνουν μαύροντυμενοι άντρες και αμέσως καταλαβαίνω πως είναι ο έλεγχος.

«Ει,ξυπνά έχεις γεμίσει με σάλια το βιβλίο.»,ένα χέρι χαϊδεύει απαλά την πλάτη μου και πετάγομαι αμέσως για να συνειδητοποιήσω πως τόση ώρα βλέπω έναν άσχημο εφιάλτη.

Πόση ώρα κοιμάμαι;Για να έφτασα στο στάδιο να βλέπω όνειρο σίγουρα έχουν περάσει σαράντα λεπτά.Τα βρεγμένα μου μαλλιά έχουν βρέξει το τραπέζι που είχα μπροστά το βιβλίο και βλέπω και λίγη μάσκαρα να έχει τρέξει στην σελίδα που ήμουν.Ελπίζω να μην το παρατηρήσει κάποιος που θα δανειστεί αυτό το βιβλίο.

«Πόση ώρα κοιμάμαι;»,ρωταω τον Thunder που στέκεται όρθιος,καθώς κρατάει στα χέρια του ένα βιβλίο και το ξεφυλλίζει.

«Αρκετή,αλλά φαινόσουν κουρασμένη όποτε αποφάσισα να μην σε ενοχλήσω για λίγο,ώστε να ξυπνήσεις με ενέργεια.Δεν έχω βρει τίποτα προς το παρόν.»,εξηγεί και με πλησιάζει,καθώς πλέον σηκώνομαι και εγώ όρθια και χασμουριέμαι.
Οι αντίχειρες του καθαρίζουν τα μάτια μου από την μάσκαρα που έχει τρέξει και αφήνει ένα φιλί στο μέτωπο μου.Ποσό χάλια πρέπει να έδειχνα;

«Σε ευχαριστώ για αυτό,εγώ πάντως δεν θυμάμαι τι διάβαζα τόση ώρα.»,σχολιάζω με τύψεις,καθώς πραγματικά δεν έχω ιδέα με τόσα βιβλία που έχουμε ξεφυλλίσει τις τελευταίες ώρες.
Ο Thunder ξεφυσάει και κλείνει το βιβλίο που είχα μπροστά μου μόνο για να δει το εξώφυλλο και να αρχίσει να γελάει.

«Λοιπόν δεν έχω ιδέα πως η αρχιτεκτονική του δεκάτου έβδομου αιώνα θα μας βοηθούσε σε ότι είναι αυτό που ψάχνουμε τέλος πάντων.»,λέει εκείνος και γελάω και εγώ με την σειρά μου,καθώς παιρνω το βιβλίο από τα χέρια του και αποφασίσω να πάω να το αφήσω πίσω στην θέση του.
Πλησιαζω τον διάδρομο που το είχα βρει,όμως τελευταία στιγμή αποφασίζω πως θα ήταν καλύτερη ιδέα να το κρύψω κάπου αλλου,μιας και το έχω φθείρει ελάχιστα.Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω έναν διάδρομο ελάχιστα φωτισμένο με μια ταμπέλα από πάνω να λέει «Διαφορα 1956».

Ποιος θα αναζητούσε κάτι άκυρο από το 1956;Κανείς.Επομένως μου φαίνεται τέλεια ιδέα να κρύψω κάπου εκεί το βιβλίο.Παίρνω ένα σκαμπό από το τραπέζι που καθόμουν τόση ώρα και αποφασίζω να το βάλω στο ψηλότερο ράφι.Ο Thunder πλέον καθεται πάνω στο τραπέζι και σηκωνει για μερικά δευτερόλεπτα τα μάτια του από το βιβλίο που διάβαζε για να παρατηρήσει τις κινήσεις μου.Αφού βεβαιώνεται πως δεν κάνω κάτι το αξιοσημείωτο ή ενδιαφέρον το βλέμμα του πέφτει ξανά πάνω στο βιβλίο που διάβαζε.Πλέον έχω στηρίξει το βιβλίο κάτω από την μασχάλη μου και με τα χέρια μου κρατάω το μικρό σκαμπό που θα μου δώσει αυτή την ώθηση που χρειάζομαι.Βρίσκω το πιο απόμερο ράφι και τοποθετώ το σκαμπό ακριβώς μπροστά.

Πατάω πρώτα με το ένα πόδι για να βεβαιωθώ πως δεν θα πέσω κάτω και αφού μου φαίνεται αρκετά σταθερό ανεβαίνω και με τα δυο πόδια.Κοιτάζω τα βιβλία που υπάρχουν στο ράφι αυτό και μου φαίνονται όλα αδιάφορα.Κάνω χώρο ανάμεσα σε δυο βιβλία και αποφασίζω να το βάλω κάπου εκεί ανάμεσα.Αυτό που μου τραβάει την προσοχή όμως τελικά,είναι ένα βιβλίο που μιλάει για συχνά εγκαύματα την περίοδο του 1956.Προσπαθώ να το τραβήξω,όμως φαίνεται να έχει σφηνώσει,έτσι όπως τοποθέτησα το βιβλίο της αρχιτεκτονικής και θέλει περισσότερη δύναμη για να το βγάλω.Ξεφυσάω και προσπαθώ να το τραβήξω μια ακόμη φορά,όμως το σκαμπό φαίνεται πλέον καθόλου σταθερό και βρίσκομαι στο πάτωμα με το βιβλίο να πέφτει πάνω στο κεφάλι μου.

«Yvaine όλα καλά;»,ακούω την ανήσυχη φωνή του Thunder και τα βήματα του,καθώς έχει αρχίσει να με πλησιάζει.
Μόλις βρίσκεται μπροστά μου,τείνει το χέρι του προς το μέρος μου για να με βοηθήσει να σηκωθώ.Το πιάνω και στηρίζομαι ελαφρά πάνω του.

«Χτυπησες κάπου;»,ρωτάει και τον βλέπω που με επεξεργάζεται,τα μαύρα του μάτια ανήσυχα και τα χέρια του να χαϊδεύουν το πρόσωπο μου,συγκεκριμένα το σημείο που έπεσε το βιβλίο.

«Όχι,είμαι εντάξει.Βρήκα αυτό.»,του δείχνω το βιβλίο και εκείνος με κοιτάζει με απορία.

«Και πως ακριβώς θα μας βοηθήσει ένα βιβλίο για εγκαύματα;»,με ρωτάει και σταυρώνει τα χέρια του μπροστά από το στήθος του.

Ανασηκώνω τους ώμους μου και τον προσπερνάω,καθώς πάω προς το τραπέζι που καθόμασταν πριν.Ο Thunder με ακολουθεί και πλέον βρίσκεται πάνω από εμένα όρθιος και περιμένει να ανοίξω το βιβλίο.

«Απλά είχα ένα προαίσθημα δεν ξέρω.»,εξηγώ και γυρνάω το κεφάλι μου να τον κοιτάξω.
Εκείνος με πλησιάζει τα χείλη του ακουμπούν τα δικά μου με ένα χαμόγελο να αποτυπώνεται στο πρόσωπο του στο τέλος που κάνει το στομάχι μου να δένεται κόμπος.

«Σε εμπιστεύομαι τότε.Εμπρός.»,λέει και γυρνάει μια καρέκλα ανάποδα,ώστε τα χέρια του να κρέμονται από την πλάτη της.

Βάζω μερικές τούφες βρεγμένων μαλλιών πίσω από τα αυτιά μου και ανοίγω το βιβλίο στα περιεχόμενα.

«Εγκαύματα πρώτου βαθμού,δεύτερου βαθμού,τρίτου βαθμού..»,διαβάζω δυνατά καθώς το δάχτυλο μου γλιστράει κάτω από τις προτάσεις.
Κοιτάω με απογοήτευση τον Thunder,καθώς το προαίσθημα μου έπεσε πολύ έξω,ξανά,και εκείνος μου κάνει νόημα να συνεχίσω,χωρίς να χάνει την ελπίδα του.

«Θεραπεία με βότανα,θεραπεία με κρέμες..»,συνεχίζω και ο Thunder με παρατηρεί,αλλά πλέον βλέπω πως και εκείνος καταλαβαίνει πως δεν υπάρχει τίποτα σε αυτό το βιβλίο που θα μας βοηθήσει.

«Δεν έχει νόημα αυτό.»,λέω και σπρώχνω το βιβλίο από μπροστά μου.

Ο Thunder σηκώνεται από την θέση του με σηκωνει από την καρέκλα.Με βάζει να κάτσω πάνω στο τραπέζι και στέκεται ανάμεσα από τα πόδια μου.Τα δάχτυλα του χαράζουν διαδρομές στα χέρια μου,καθώς προσπαθεί να με καθησυχάσει.Ρίχνει το βάρος του πάνω μου,εγώ να στηρίζομαι πάνω στα χέρια μου με αποτέλεσμα να σπρώξω το βιβλίο και να καταλήξει ανάποδα στο πάτωμα.

«Ούτε εμείς έχουμε νόημα.Τι κάνουμε όμως για αυτό;»,με ρωτάει και ενώνει το μέτωπο του με το δικό μου.

Στραβοκαταπινω καθώς παίρνω το θάρρος να τον φιλήσω και να τυλίξω τα χέρια μου γύρω από τον σβέρκο του.Ο Thunder αμέσως ανταποδίδει,τα χέρια του κρατάνε το πρόσωπο μου με στοργή.Μόλις απομακρυνόμαστε από αυτό το φιλί πάει προς το σημείο που είχε πέσει το βιβλίο και το σηκωνει για να το βάλει πίσω στην θέση του.Σηκώνω το κινητό μου και παρατηρώ πως η ώρα έχει περάσει και δεν έχω πει σε κανέναν από τους γονείς μου που έχω πάει.

«Θες να έρθουμε αύριο πάλι,θα με ψάχνουν και οι δικ-«

Ο Thunder σηκωνει το χέρι του και μου κάνει νόημα να ησυχάσω,καθώς διαβάζει κάτι με μεγάλη προσοχή και έχει σμίξει τα φρύδια του.
Σηκώνομαι από το τραπέζι και τον πλησιαζω.Παρατηρώ μέσα στο βιβλίο πως μερικές σελίδες είναι σκισμένες,όμως μια από αυτές είναι μισή.Στην μισή αυτή σελίδα είναι μια φωτογραφία από έναν αστράγαλο που φαίνεται ξεκάθαρα ένα σημείο σαν να έχει καεί.Η λεζάντα της φωτογραφίας είναι όμως αυτό που με εκπλήσσει ακόμη περισσότερο.

«Μέθοδος του 1956:Οι πρώτοι που εναντιώθηκαν στο σύστημα,ακουμπούσαν καυτό σίδερο πάνω στο σημάδι τους για να το εξαφανίσουν.»

Και τότε αρχίζω να τρέμω ολόκληρη.Ο Thunder το παρατηρεί αμέσως και είμαι σίγουρη πως έχω καταλάβει γιατί.Έχει δει και εκείνος τον Marcus με μαγιό.

«Έχεις παρατηρήσει και εσυ;»,με ρωτάει και γνέφω καταφατικά.

Στο μυαλό μου εκείνη την στιγμή κυριαρχεί μια εικόνα η οποία μοιαζει υπερβολικά πολύ με αυτή του βιβλίου.
Και φυσικά δεν είναι άλλη από το κάψιμο που έχει ο Marcus χαμηλά στην πλάτη του.