Yvaine

H Maya προχωράει μερικά βήματα πιο μπροστά από εμένα,ενώ εγώ βρίσκομαι πίσω της και το μυαλό μου ταξιδεύει.

Πως γίνεται να μην είχα ξανασυναντήσει ποτέ τον Thunder;

Εννοώ σίγουρα η Santa Monica ήταν μεγάλη,αλλά και όχι τόσο σε όσους είμασταν στην ίδια ηλικία.Συνηθως,οι περισσότεροι της γενιάς μου μαζευομασταν κάθε βράδυ στην παραλία.
Όμως ποτέ δεν είχα δει τον Thunder.Δεν ήξερα καν ποιος ήταν ο κύκλος του,όμως φάνηκε να ήξερε τον Lucas από το τατουατζιδικο.

«Καλός ε;»,ρωτάει η Maya και γυρνάει προς το μέρος μου με ένα μισό χαμογελο,καθώς ήθελε να δει την αντίδραση μου.

«Μμ.»,απαντάω απλά αποφεύγοντας κάθε οπτική επαφή.
Η Maya με διάβαζε καλύτερα από ανοιχτό βιβλίο,όποτε δεν υπήρχε καμία περίπτωση να της κρυφτώ.

«Έλα τώρα,σε ειδα πως τον ζαχαρωνες.Επιτελους λίγο ασχολησου και με κάποιον εκτός από τον Marcus.»,λέει και ξεκινάει να κατεβαίνει τα σκαλιά που οδηγούσαν στην παραλία.

«Το λες,σαν να έχω άλλη επιλογή.Νομιζω πως είμαι εντάξει.»,απαντάω λίγο πιο απότομα και αμέσως το μετανιώνω.

«Εντάξει Yvaine,ηρέμησε δεν σε πίεσα για κάτι.»

Την ακολουθώ στριφογυριζοντας τα μάτια μου.Δεν ήταν πως είχα την δυνατότητα να κοιτάξω κάποιον άλλο και δεν το έκανα.Ημουν δεσμευμένη με κάθε δυνατό τρόπο και δεν μπορούσα να αποδρασω.
Πραγματικά ήμουν άτυχη,αλλά και ταυτόχρονα τυχερή.Δεν χρειάστηκε να ψάξω για να βρω το άλλο μου μισό.Απλα έτυχε να μένουμε στην ίδια πόλη.

Ήμουν το άκρως αντίθετο από τους γονείς μου.Ο πατέρας μου γύρισε όλο τον κόσμο για να βρει την μαμά μου.Τελικα,σε ένα ταξίδι του στην Ισπανία βρήκε την μαμά μου,με την οποία είχαν το ίδιο σημάδι,ένα μικρο φύλλο στο πίσω μέρος των χεριών τους.

Όταν οι γονείς μου έμαθαν πως είχα βρει το άλλο μου μισό,ενθουσιάστηκαν.Αυτο είχε γίνει πριν τρία χρόνια,στα 17 μου.Ο Marcus έμενε στα προάστια της Santa Monica και το σχολείο του έκλεισε για ανακαίνιση,με αποτέλεσμα όλοι οι μαθητές να μεταφερθούν σε διαφορά σχολεία του κέντρου της πόλης.Ο Marcus τυχαία κάθισε δίπλα μου και το μάτι του έπεσε πάνω στο τατουάζ του χεριού μου.
Μια μέρα μετά,είχαμε την πρώτη μας κουβεντα που μου φανέρωσε το δικό του ίδιο σημάδι,προκαλώντας μου ιδιαίτερα ανάμεικτα συναισθήματα.

Και αυτό γιατί;Καθώς ήξερα πως έπρεπε από εκείνη την μέρα να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου με έναν άνθρωπο που ήξερα μόλις μια μέρα.
Παρόλα αυτά τα συναισθήματα μου άλλαξαν,καθώς καθημερινά έβρισκα σημεία που μας ένωναν,με αποτέλεσμα τελικά να έρθω κοντά με εκείνον και να τον αγαπήσω.

«Yvaine,ξυπνά.»,με σκουνταει η Maya και κουνάω λίγο το κεφάλι μου συνειδητοποιώντας πως τόση ώρα είχα σταθεί απλά όρθια κοιτώντας τον ουρανό που είχε πάρει ροζ και πορτοκαλί χρώματα,εξαιτίας της δύσης του ηλίου.

Η Santa Monica είχε το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα που είχα δει ποτέ στην ζωή μου.Καθε απόγευμα όλοι μαζευόμασταν στην παραλια και κοιτούσαμε τον ουρανο,πίνοντας μπυρες ή κοκτέιλ από ένα μπαρ που βρισκόταν στο κέντρο της παραλίας.Συνήθως αναβαμε και μια φωτιά και καθόμασταν γύρω από αυτήν μιλώντας.

Τα πόδια μου ξεκίνησαν να κατευθύνονται προς το μέρος της Maya που εκείνη την στιγμή ρίχνει πάνω από τους ώμους της μια μάλλινη ζακετα,καθώς ο αέρας είχε γίνει πιο ψυχρός.
Από μέσα μου καταριέμαι τον εαυτό μου που ξέχασα να παρω ζακετα και προσεύχομαι να φοράει ο Marcus,μήπως ημου τυχερή και την φοραγα εγώ αργότερα.

Εκείνη κατευθύνεται προς την φωτιά που έχουν ήδη ανάψει στο κέντρο της παραλίας και αντικρίζω ένα πορτοκαλί βανάκι Volkswagen που δεν είχα ξαναδεί ποτέ παρκαρισμένο δίπλα στην φωτιά με μερικά φωτάκια κρεμασμένα μέσα και μερικούς να κάθονται εκεί.

«Ποιανού είναι αυτό;»,την ρωτάω καθώς βρισκόμαστε ακόμη μακριά.

«Δεν έχω ιδέα Yv,αλλά από ότι φαίνεται θα μάθουμε σύντομα.»,μου εξηγεί εκείνη και μόλις φτάνει κοντά στα παιδιά ξεκινάει να τους αγκαλιάζει έναν έναν.

Ο Marcus μολις με εντοπίζει,αφήνει την μπυρα που κρατούσε στο χέρι του στην άμμο και πλησιάζει προς το μέρος μου.Ενα χαμογελο απλώνεται στο πρόσωπο του και το ίδιο και στο δικό μου,καθώς με μικρά βήματα πλησιάζω προς εκείνον.
Φοράει ένα κόκκινο μαγιό,τα μαλλιά του είναι ανακατεμένα και γεμάτα αμμο,πράγμα που δείχνει πως μέχρι πριν λιγο έκανε σερφ.Απο πάνω του έχει βάλει ένα μαύρο φουτερ και τα πόδια του είναι ξυπόλητα.Αυτο σημαίνει πως δεν έχει ζακετα για εμένα σήμερα.

Μόλις έχουμε έρθει πλέον κοντά μου δίνει ένα φιλί και χαμογελάει πάνω στα χείλη μου.Με κοιτάζει για μερικά δευτερόλεπτα και το βλέμμα του πέφτει στο αυτί μου.

«Δεν κρατήθηκες τελικά;»,με ρωτάει συνοφρυωμένος.

«Γιατί;Δεν μου πάει;»,τον ρωτάω ελαφρά απογοητευμένη από την αντίδραση του.

Εκείνος με παίρνει στην αγκαλιά του και ξεκινάει να περπατάει προς το μέρος των άλλων.

«Σε προτιμώ χωρίς όλα αυτά τα piercing.»,μου ψιθυρίζει και με φιλάει στο μέτωπο και ταυτόχρονα αγγίζει και ένα piercing που είχα κάνει πριν ένα μήνα στον σβέρκο μου.

Χαμογελάω απογοητευμένα και τον ακολουθώ.Μολις φτανω στην παρέα διακρίνω και μερικά νέα πρόσωπα.

«Σήμερα ήρθαν και μερικοί από Venice,καθώς τους είχα υποσχεθεί εδώ και καιρό να αράξουμε ένα βράδυ.»,μου εξηγεί σιγανά ο Marcus,αφού βλέπει την απορία στο πρόσωπο μου.
Γνέφω καταφατικά και αφού χαιρετάω τους φίλους μου περιμενω τον Marcus να με συστήσει στους φίλους του.

«Από εδώ η Yvaine η κοπέλα μου.»,τους λέει και χαιρετάω με ένα ντροπαλό χαμογελο.
«Και από εδώ η Gabbie,o Noah,η Emma και..»,κάνει μια παύση και κοιτάζει γύρω του σαν να ψάχνει κάποιον άλλον.

Λίγα δευτερόλεπτα μετά μια σκιά εμφανίζεται από το πίσω μέρος του βαν προσπαθώντας να μεταφέρει μερικές μπυρες.Το κεφάλι του ήταν σκυμμένο,αλλά κατάλαβα αμέσως ποιος ήταν από το κόκκινο του πουκάμισο με τα λουλούδια.

«Α,και από εδώ ο Thunder.»,ολοκληρώνει ο Marcus και μόλις εκείνος με αντικρίζει όλες οι μπυρες που κρατούσε πέφτουν στο πάτωμα.