Yvaine

Η ψυχολογία μου την τελευταία μια ώρα έχει πέσει στο πάτωμα.Η αγένεια του Thunder σε συνδυασμό με το γεγονός πως προσπάθησε να με βγαλει τρελή και πως φανταζόμουν όλο αυτό μεταξύ μας με έριξε και απλά θέλω να γυρίσω σπίτι μου.

Να μην σχολιάσω φυσικα το ωμο friendzone στο οποίο μπήκα.
Δεν διαφωνώ πως δεν έχω κάποια άλλη επιλογή μαζί του,εξαιτίας του Marcus όμως η απόρριψη επηρεάζει τον καθενα και ειδικά στις περιπτώσεις που θεωρούσες πως δεν θα κατέληγε έτσι.

«Ναι εγώ είμαι μέσα!»,ακούω την Maya να φωνάζει γεμάτη χαρά και να σηκώνει τα χέρια της ενθουσιασμένη στον αέρα.

Τι έχασα;
Πρέπει να σταματησω να χάνομαι στις σκέψεις μου,κάτι το οποίο έχω αρχίσει να κάνω πολύ τις τελευταίες μέρες.

«Έλα τώρα Maya.Ειναι πολύ παιδικό.»,σχολιάζει ξενερωμενος ο Marcus.

Τους κοιτάζω με ένα βλέμμα απορίας και ταυτόχρονα προσπαθώ να δείξω πως έχω ακούσει τι σκοπεύουν να κάνουν.Ριχνω μια κόφτη μάτια προς το μέρος του Thunder απλώς να δω την αντίδραση του.

Ένα μεγάλο χαμογελο έχει απλωθεί στο πρόσωπο του,καθώς κοιτάζει προς το μέρος της Maya και στην συνέχεια προς τα εμένα που φυσικα αμέσως γυρνάω το βλέμμα μου προς την άλλη πλευρά.Πλεον έχω πεισμώσει τόσο πολύ που το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να νομίζει πως τον γουστάρω.

«Εγώ είμαι μέσα.Απλως να ορίσουμε έναν χώρο μην σκορπιστούμε πολύ και χαθούμε.»,εξηγεί ο Thunder με ένα τεράστιο χαμογελο απλωμένο στο πρόσωπο του.

Ο Marcus στριφογυρίζει τα μάτια του και σηκώνεται από την θέση του.Ξεφυσαει και βάζει τα χέρια του στο στήθος του.

«Ωραία,αλλά το κάνω μόνο και μόνο επειδή ο Thunder επέμενε πως είναι ο καλύτερος στο κρυφτό.»,εξηγεί και στριφογυριζω τα μάτια μου.

Αλήθεια τώρα;Θα παίξουμε κρυφτό στην μέση ενός δάσους;
Σε όσες ταινίες έχω δει ποτέ δεν καταλήγει καλά μια τέτοια ιδέα.Βεβαια στην περίπτωση μου ο δολοφόνος θα είμαι εγώ και το θύμα ο Thunder και η υπεροπτική συμπεριφορά του.

«Φυλάω εγώ.Εχετε ένα λεπτό να κρυφτείτε.Οριζουμε ως χώρο από εδώ μέχρι την λίμνη και την πινακίδα που βρίσκεται στα πεντακόσια περίπου μέτρα.Αν πηγαίνετε μόνο ευθεια δεν θα χαθεί κανένας.Το έχουμε όλοι;»,ρωτάει ο Marcus και κοιτάζει κυρίως εμένα για να του δώσω την συγκατάθεση μου.

Όσο και αν βαριέμαι να παίξω ένα χαζό παιδικό παιχνίδι αυτή την στιγμή νομίζω πως το χρειάζομαι για να ξεχαστω λιγακι.Κοιταζω το κινητό μου και βλέπω πως έχω αρκετή μπαταρία για να ανάψω τον φακό μου και σημα σε περίπτωση που χαθώ.

Μετά την επιβεβαίωση της ασφαλείας μου που έδωσα κυρίως στον εαυτό μου κοιτάζω τον Marcus και γνέφω καταφατικά.Αφου συμφωνούν και οι υπόλοιποι έξι συγχρονιζουμε τα κινητά μας στο ένα λεπτό και μόλις ο Marcus ξεκινάει να μετράει όλοι σκορπάμε προς διαφορετικές κατευθύνσεις.

Στην αρχή απλά δεν ξέρω που να κρυφτώ.Πισω από δέντρα είναι γελοιο,βέβαια μέσα σε ένα δάσος δεν υπάρχει και κάποια άλλη επιλογή.Ξεφυσαω και συνεχίζω να τρέχω.

«Yvaine!»,ακούω τον ψίθυρο της Maya και κοιτάζω γύρω μου να την βρω.
Πουθενα.

«Εδώ πάνω.»,ξαναλέει και κοιτάζω ψηλά αυτή την φορά.
Βλέπω το κόκκινο φουτερ της να ξεχωρίζει στο σκοτάδι και η Maya βρίσκεται σκαρφαλωμένη στο κλαδί ενός ψηλού δέντρου.

«Τι κανείς εκεί πάνω;»,την ρωτάω και προσπαθώ να κρατήσω το γελιο μου για να μην κάνω φασαρία.

Βάζει το χέρι κοντά στο στόμα της και μου κάνει νοημα να μείνω ήσυχη.

«Λίγο πιο κάτω έχει ένα μεγάλο δέντρο που κάτω από έχει μια μικρή κατηφόρα.Στα δεξιά του δημιουργείται ένα μικρο υπόστεγο.»,κάνει μια παύση.
«Φοράω άσπρο σορτσακι και το φουτερ είναι του αδερφού μου για αυτό δεν μπήκα.Μπες εσυ.»,λέει και συμφωνω,ενώ ξεκιναω να τρέχω προς εκείνη την κατεύθυνση.
Το κινητό μου δονείται και σημαίνει πως το ένα λεπτό έχει τελειώσει.Ο Marcus πιθανόν να έχει ξεκινήσει ήδη να ψάχνει και εγώ θα είμαι μια ξενερωτη χαμένη.

Κοιτάζω γύρω μου και αποφασίζω να σκαρφάλωσω στο πρώτο δέντρο που βρίσκω.Ευτυχως έχει αρκετά σημεία να πιαστώ και τα κλαδιά του καλύπτονται από πυκνά φύλλα άλλων δέντρων.
Ίσως τελικά να νικήσω.

Με ένα χαμογελο στο πρόσωπο μου πηγαίνω να κάτσω στο πρώτο σταθερό κλαδί που βρίσκω,όμως το χαμογελο αυτό σύντομα χάνεται όταν βρίσκω μια σκιά λίγα μέτρα πιο περα από εμένα.

«Με δουλεύεις;»,η μπάσα φωνή του Thunder ηχεί στα αυτιά μου και το αίμα βράζει μέσα μου.

«Όχι εσυ εδώ.»,παραπονιέμαι και ξεφυσαω.

«Μπορείς να φυγεις.Βρηκα αυτή την κρυψώνα πρώτος και θέλω πολύ να κερδίσω.»,λέει αποφεύγοντας να με κοιτάζει.

Αλήθεια αισθάνομαι λες και μιλάω με παιδακι δέκα χρόνων που του έχουν κλέψει το γλειφιτζούρι και απλά παράπονιεται.Κριμα τον είχα για πιο ώριμο.

«Ο Marcus έχει ήδη βγει και μας ψάχνει.Συγγνωμη αλλά δεν θα είμαι η πρώτη που θα χάσει.»,λέω και βολεύομαι καλύτερα στο μεγάλο κλαδί.

«Ωραία τότε κάνε απλά ησυχία μην μας ακούσει το αγορι σου!»,λέει ψυθιριζοντας δυνατά.

«Εγώ δεν-«,πάω να αντιδράσω αλλά το χέρι του κλείνει το στόμα μου γρήγορα και κοιτάζει κάτω μας.

Ο Marcus βρίσκεται ακριβώς κάτω από τα δέντρα και κοιτάζει γύρω του.Τα φύλλα των άλλων δέντρων μας κρύβουν τόσο καλά που ενώ ψάχνει και πάνω στα κλαδιά δεν μας βρίσκει.Η ανάσα μου είναι άτακτη,ενώ ο Thunder νομίζω πως δεν αναπνέει καν,λες και ο Marcus θα άκουγε την αναπνοή.Λιγα δευτερόλεπτα μετά ο Marcus εξαφανίζεται από το πεδίο μας και ο Thunder βγάζει το χέρι του από το στόμα μου αφήνοντας με να ανασάνω πλέον κανονικά.Εκεινος αναστενάζει και αφήνει μια ανάσα που μάλλον κρατούσε αρκετή ώρα.

«Ορίστε,παραλίγο να το χαλάσεις.»,λέει και τον βλέπω που φτιαχνει λίγο τα μαλλιά του.

Είναι τόσο ίσια και γυαλιζουν στο ελάχιστο φως που δίνει το φεγγαρι.Δεν νομίζω πως έχω ξαναδεί αγορι με τόσο ωραία ποιότητα μαλλιών.

«Εγώ;Εσυ κανείς σαν δυο χρόνων που του έκλεψαν την κρυψώνα του!»,παραπονιέμαι και σταυρωνω τα χέρια στο στήθος μου.

Εκείνος κουνάει αρνητικά το κεφάλι του και τον βλέπω που σηκώνεται όρθιος στο δέντρο.Η καρδιά μου τρέμει,καθώς αισθάνομαι πως θα πέσει και η αλήθεια είναι πως βρισκόμαστε σχετικά ψηλά.

«Τι ακριβώς κανείς;»,τον ρωτάω έντρομη και προσπαθώ να πιαστώ από τον κορμό του δέντρου.

«Θα κατέβω δεν κάθομαι άλλο.Εξαλλου έχω και ένα παιχνίδι να κερδίσω Yvaine.»,εξηγεί και όταν ξεκινάει να προχωρά πάνω στο κλαδί εκείνο αρχίζει να κάνει ήχους λες και σπαει.
Ο Thunder με κοιτάζει με το ύφος του "έχω κάνει μαλακια έτσι δεν είναι;" και η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει ακόμη πιο δυνατά.

«Thunder απλά κάτσε ακίνητος.»,λέω και ακούω το κλαδί να σπαει ακόμη περισσότερο.

«Πιασου πάνω μου.»,λέει γρήγορα και τεινει το χέρι του προς το μέρος μου.

«Όχι.»,αρνούμαι κατηγορηματικά.
Αυτή την στιγμή προτιμώ να σπάσω το πόδι μου παρά να κρατησω το χερι του Thunder.

Ο ήχος πλέον ακούγεται όλο και πιο έντονα και το κλαδί αρχίζει να κουνιέται και να γέρνει.

«Yvaine,γαμωτο,μην είσαι ξεροκεφαλη πιάσε το χέρι μου.»,πλέον έχει ανεβάσει τον τόνο της φωνής του και το χέρι του πλησιάζει ακόμη περισσότερο προς το μέρος μου.
Από την άλλη εγώ αρνούμαι να αφησω τον κορμό του δέντρου.

Χωρίς να το καταλάβω το γυμνασμένο χέρι του Thunder τυλίγεται γύρω από την μέση μου την στιγμή που το κλαδί σπαει και εγώ τυλίγω την ώρα που βρισκόμαστε στον αέρα τα χέρια μου γύρω από σώμα του,ενώ αφήνω ένα μικρο ουρλιαχτό.O Thunder μας γυρνάει ανάποδα στον αέρα με αποτέλεσμα να πέσει εκείνος στο έδαφος και εγώ ακριβώς από πάνω του.

Μόλις πέφτουμε αρνούμαι να ανοίξω τα μάτια μου.Φοβαμαι για αυτό που θα αντικρίσω και ειδικά την περίπτωση που εκείνος έχει χτυπήσει.

«Yvaine.Ανοιξε τα μάτια σου.Ειμαι καλά.»,ακούω την ήσυχη φωνή του και αισθάνομαι το χέρι του στο μάγουλο μου να βάζει τα μαλλιά πίσω από το αυτί μου και στην συνέχεια να με χαϊδεύει απαλά στο πρόσωπο.