Yvaine

Τα χέρια μου αγκαλιάζουν το σώμα μου λες και ξαφνικά κρυώνω.Τα λόγια του Thunder παίζουν σαν χαλασμένη κασέτα στο μυαλό μου ξανά και ξανά.
Δεν γίνεται να έχει δίκιο.Δεν γίνεται να έκανε κάτι τόσο εγωιστικό ο Marcus και με έκανε να χαραμίσω τόσα χρόνια από την ζωή μου πιστεύοντας πως έχω βρει το άλλο μου μισό.Βγάζω το κινητό από την τσέπη μου και γρήγορα πληκτρολογώ τον αριθμό της Maya που ξέρω απ'εξω και ανακατωτά.

«Τέλος η βόλτα;»,με ρωτάει παιχνιδιάρικα και την φαντάζομαι να γελάει από την άλλη άκρη του τηλεφώνου,μη έχοντας την παραμικρή ιδέα για την ψυχοσύνθεση μου αυτή την στιγμή και πως εύχομαι να τσιμπούσα τον εαυτό μου και ξύπναγα από αυτόν τον κακό εφιάλτη.
Γιατί έχω αμφιβολίες για το άλλο μου μισό;Αν ήμουν σίγουρη δεν θα πίστευα λέξη από όσα μου έλεγε ο Thunder.

«Κοιτά Maya πρέπει να πάω σπίτι.»,της λέω με όσο πιο ψύχραιμο τόνο μπορώ και ακούω μια καρέκλα από την άλλη γραμμή του τηλεφώνου να σέρνεται.Προφανώς η κολλητή μου έχει καταλάβει πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά και επιλέγει,ευτυχώς,να απομακρυνθεί από την παρέα.

«Τι συνέβη πάνω στην ρόδα με τον Thunder;»,δεν χάνει ευκαιρία να με ρωτήσει και κοιτάζω δεξιά και αριστερά μου να βεβαιωθώ πως δεν βρίσκεται πουθενά γύρω μου να με καταδιώκει.

«Τίποτα,απλά ένιωσα μια αδιαθεσία.Θα μιλήσουμε αύριο αν είναι.»,προσπαθώ με μεγάλη αποτυχία να την καθησυχάσω,καθώς την ακούω που ξεφυσάει.

«Yvaine,έρχομαι να σε βρω.Γυρνάμε μαζί.»,λέει και μου το κλείνει.

Κατεβάζω το ακουστικό από το αυτί μου και νιώθω ξανά μια έντονη ζαλάδα.Όλη η φασαρία και τα φώτα του λούνα παρκ έχουν αρχίσει να με αποσυντονιζουν σε έντονο βαθμό που αν δεν απομακρυνθώ από το πλήθος θα χάσω τις αισθήσεις μου.
Πάω να κάνω ένα βήμα και νιώθω δυο χέρια να κρατάνε το σώμα μου από μια πολύ κακή πτώση.

«Έλα εδώ σε κρατάω εγώ.»,η φωνή του με ανακατεύει ακόμη περισσότερο.
Τούφες μαλλιών έχουν πέσει μέσα στο πρόσωπο μου και προσπαθώ να φτιάξω τις ανάσες μου,καθώς στρέφω το σώμα μου προς το μέρος του.Η ανησυχία είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του και ασυναίσθητα κοιτάζω το αστέρι που βρίσκεται στον καρπό του χεριού του.Φαίνεται ξεθωριασμένο,όπως τις περισσότερες φορές που δεν έδινα σημασία,όμως αυτή την φορά δίνω και πιάνω το χέρι του δίχως να μιλάω.

Εκείνος με κοιτάζει ανήσυχα,τα χείλη μου είναι μισάνοιχτα προσπαθώ να αρθρώσω τις λέξεις να τον ρωτήσω τι συμβαίνει.

«Marcus!»,ακούω μια δυνατή φωνή και είναι το τελευταίο που θυμάμαι μαζί με μια θολή εικόνα της Maya να με κοιτάζει με τρόμο.

[...]

Ανοίγω τα μάτια μου και συνειδητοποιώ πως βρίσκομαι στο δωμάτιο του Marcus.Πετάγομαι γρήγορα από την θέση μου με έναν πονοκέφαλο να συνοδεύει την κάθε μου κίνηση.

«Ναι απλά έπεσε.Όχι Maya που να ξέρω τις τελευταίες εξετάσεις της.Όχι δεν μου είχε πει κάτι για χαμηλό σίδηρο.»,ακούω έξω από την πόρτα την φωνή του Marcus και νιώθω για ακόμη μια φορά άθλια.Κοιτάζω γύρω μου πρέπει με κάποιον τρόπο να φύγω από εδώ μέσα,δεν είμαι έτοιμη να τον αντιμετωπίσω αυτή την στιγμή.

Προσπαθώ να σηκωθώ στα πόδια μου τα οποία νιώθω μουδιασμένα και τελικά καταφέρνω να κάνω μερικά βήματα.Κοιτάζω έξω από το παράθυρο και δεν είμαι τόσο ψηλα για να κάνω μια απόπειρα να πηδήξω.Το ανοίγω ήσυχα και την στιγμή που είμαι η μισή από έξω η πόρτα του δωματίου ανοίγει.

«Τι στο διάολο Yvaine;!»,πρακτικα ουρλιάζει ο Marcus και τα χέρια του τυλίγονται γύρω από το σώμα μου τραβώντας με προς τα πίσω.

Πέφτουμε και οι δυο πίσω εγώ πάνω στο στήθος του και εκείνος στο ξύλινο πάτωμα.Προσπαθώ να σηκωθώ και στηρίζομαι πάνω του.

«Θες να μου πεις τι στο καλό σου συμβαίνει;Χάνεις τις αισθήσεις σου σε άκυρες στιγμές,χωρίς να έχεις πιει,εξαφανίζεσαι συνεχώς από μπροστά μου για ώρες και τώρα σε φέρνω σπίτι μου να βεβαιωθώ πως θα είσαι καλά για να μην ακούσεις κήρυγμα από τους δικούς σου και θες να πηδήξεις από το παράθυρο;»,ρωτάει με τον τόνο της φωνής του ανεβασμένο περισσότερο από κάθε άλλη φορά που έχουμε τσακωθεί.

Καθόλη την διάρκεια βέβαια που μιλάμε εγώ δεν έχω σταματήσει να κοιτάζω το χέρι του που ανεβοκατεβαίνει όσο μιλάει και συγκεκριμένα το αστέρι στον καρπό του.Είναι στην ίδια θέση με χθες,στο ίδιο χρωμα με χθες,προχθές και κάθε άλλη μέρα.

Δίχως να πω τίποτα πέφτω στην αγκαλιά του.Εκείνος μάλλον δεν το περιμένει και μένει ακίνητος για μερικά δευτερόλεπτα,καθώς δεν το περίμενε.Οι παλμοί της καρδιάς του είναι ανεβασμένοι και η ανάσα του άτακτη.Λίγα δευτερόλεπτα μετά τα χέρια του τυλίγονται γύρω από το σώμα μου και μου φιλάει απαλά το κεφάλι.

«Πήρες κάποιο χάπι χθες;Επειδή ξέρω ότι κυκλοφορούσαν διαφορα.Μήπως σου έριξε κάποιος κάτι στο ποτό σου;»,ρωτάει ανήσυχα λίγη ώρα μετά που έχει πιάσει το κεφάλι μου ανάμεσα στα δυο του χέρια και απλά με κοιτάει μέσα στα μάτια.

«Ναι δεν ξέρω πως μου ήρθε να το κάνω.Πήρα ένα χάπι και ήθελα να ανέβω στην ρόδα να δω πως είναι.Μάλλον ζαλίστηκα παραπάνω και έγινε όλο αυτό μετά.»,λέω ψέματα,χρειάζομαι ακόμη χρόνο να επεξεργαστώ όλο το χθεσινό.
Κυρίως χρειάζομαι χρόνο με τον εαυτό μου.

«Υποσχεσου μου ότι δεν θα το ξανακάνεις ποτέ αυτό.»,λέει και ενώνει τα μέτωπα μας.
Ένα δάκρυ τρέχει από το ματι μου και γρήγορα το σκουπίζω.

«Το υπόσχομαι.»,ψιθυρίζω και μου δίνει ένα απαλό φιλί στα χείλη μου.

«Πήρε ο μπαμπάς σου τηλέφωνο και το σήκωσα κάποια στιγμή.Ανησυχούσε επειδή δεν ειχες απαντήσει και του ειπα πως σε πήρε ο ύπνος σε εμένα.Θα έρθει να σε πάρει σε λίγο λογικά.Προσπάθησε να φερθείς φυσιολογικά να μην καταλάβει κάτι.»,με συμβουλεύει και γελάει ελαφρά,καθώς τρίβει και τον σβέρκο του αμήχανα.

Χαμογελάω,αναγκαστικά,χωρίς να το νιώθω πραγματικά και κοιτάζω το είδωλο μου στον καθρέφτη που υπάρχει πίσω από τον Marcus.Το χρωμα του δέρματος μου είναι ελαφρά χαμένο,είμαι ξεβαμμένη και το αποδίδω στον Marcus,όπως και το γεγονός πως φοράω μια αντρική γκρι φόρμα και ένα λευκό φούτερ.
Βγάζω ένα λαστιχάκι από το χέρι μου και πιάνω τα μαλλιά μου σε έναν κότσο να φαίνονται λίγο πιο περιποιημένα.

Το κινητό μου χτυπάει και χωρίς να δώσω σημασια στο ποιος με παίρνει το κλεινω αυτόματα και φιλάω τον Marcus πριν φύγω,καθώς θα είναι ο μπαμπάς μου που θα με περιμένει κάτω.

«Yvaine!Τι ευχάριστη έκπληξη.»,ακούω μια φωνή πίσω μου,καθώς κατεβαίνω τις σκάλες.

«Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο.»,απαντάω μέσα από τα δόντια μου και γυρνάω να δω την αδερφή του Marcus να με κοιτάζει με τα χέρια σταυρωμένα και ένα πονηρό χαμόγελο στο πρόσωπο της.

«Πως πέρασες χθες;»,με ρωτάει και κατεβαίνει μερικά σκαλιά.

«Μέτρια,με πείραξε λίγο το ποτό και-«

«Και ο Thunder πάνω στον τροχό.»,με διακόπτει και μένω να την κοιτάζω παγωμένη στην θέση μου.
«Ναι σας είδα.Αλλά δεν θα το πω στον Marcus αυτή την φορά.Στο χαρίζω μέχρι την επόμενη άτυχη σου στιγμή.»,προσθέτει και στριφογυριζω τα μάτια μου,βάζοντας την κουκούλα από το φούτερ.Αποφασίζω να την αγνοήσω απλά και έτσι γυρνάω την πλάτη μου και φεύγω.

Ανοίγω την πόρτα του σπιτιού του Marcus αλλά το αυτοκίνητο του μπαμπά μου δεν βρίσκεται πουθενά γύρω.Αντιθέτως το μαύρο τζιπ του Thunder βρίσκεται με αλάρμ στο τέλος του τετραγώνου.
Κοιτάζω το κινητό μου και συνειδητοποιώ πως η αναπάντητη δεν ήταν από τον μπαμπά μου αλλά από εκείνον.Κάτω από την κλήση του βρίσκω ένα αδιάβαστο μήνυμα του μπαμπά μου.

«Yvaine,έπαθα λάστιχο και τύχαινε να περνάει ο Thunder από εδώ.Έρχεται να σε πάρει να σε φέρει σπίτι.»

Κλεινω τα μάτια μου και εύχομαι να ανοίξει η γη να με καταπιεί αλλά δεν προλαβαίνω να απολαύσω αυτή την στιγμή μη ηρεμίας μου καθώς ο Thunder με έχει δει και αρχίζει να κορνάρει.