{hi!Ελπιζω να σας αρέσει το κεφάλαιο,αν φτάσουμε 80 σχόλια θα ανεβάσω και αύριο!Σας ευχαριστώ για όλα}

Yvaine

Έχω μείνει ακίνητη στην θέση μου προσπαθώντας να συνηθίσω την παρουσία του Thunder στον ίδιο χώρο με εμένα.Η μαμά μου φαίνεται κατενθουσιασμένη μαζί του και τον έχει πνίξει στις ερωτήσεις,ενώ εγώ απλώς κάθομαι στην άκρη,δίχως να μιλάω.

«...και ο Marcus της Yvaine..»,ακούω την μαμά μου να λέει και ξυπνάω.

«Συγγνώμη τι;»,λέω και το πρόσωπο μου στραβώνει που η μαμά μου αναφέρει για μια ακόμη φορά τον Marcus.

Εκείνη μου ρίχνει ένα βλέμμα να χαλαρώσω το πρόσωπο μου και ο Thunder πνιγεί ένα γελιο.

«Λέω αγάπη μου,πως και το αγορι σου,ο Marcus,έχει αύριο αγώνες σερφ,όπως και ο Thunder.Το ξέρετε πως η Yvaine έχει βρει το άλλο της μισό από τα δεκαέξι της;»,περηφανεύεται η μαμά μου και στριφογυριζω τα μάτια μου.
Αν είναι ένα σιγουρο είναι πως δεν θέλω να κάτσω άλλο εδώ.

Η Miranda παίρνει ένα ύφος έκπληξης και ένα χαμογελο απλώνεται στο πρόσωπο της.

«Yvaine αυτό είναι συναρπαστικό!Εισαι πολύ τυχερή για αυτό,οι περισσότεροι κάνουν χρόνια για να τον βρουν.Μακαρι να ήταν έτσι τυχερός και ο Thunder.»,λέει και τον κοιτάζει λυπημένα.

«Τι σημάδι έχει ο Thunder;»,ρωτάει η μαμά μου γεμάτη περιέργεια.
Θεε μου,λες και η γυναίκα αυτή δεν μπορούσε να γίνει ακόμη πιο κουτσομπόλα.

«Ο Thunder βασικά-«,πάει να πει η Miranda,αλλά ο Thunder καθαρίζει τον λαιμο του και την διακόπτει.

«Μητέρα,θα προτιμούσα αυτές οι πληροφορίες να είναι περισσότερο-«,κάνει μια παύση και κοιτάζει την μαμά μου με ένα αχνό χαμογελο στο πρόσωπο του.
«Ιδιωτικές.»,λέει και κουνάει το κεφάλι του.

Η μαμά μου σηκώνει τα φρύδια της λες και είναι κάποια μέγαιρα και προσπαθεί να κρύψει την ντροπή της.Θελω τόσο πολύ να αρχίσω να γελαω που ο Thunder την έβαλε στην θέση της,αλλά από την άλλη είναι ο πρώτος ανθρωπος που γνωρίζω και δεν θέλει να ξέρει ο κόσμος το σημάδι του.
Μάλιστα,εξαιτίας των υπερβολικών τατουάζ που έχει δεν μπορώ να το εξακριβώσω και μόνη μου ή δεν μπορώ να ξέρω σε ποιο σημείο το έχει.

«Μα φυσικα.Miranda,τι λες να σου δείξω τον αγαπημένο μου πίνακα και να αφησω τα παιδιά μας να τα βρουν μεταξύ τους.Η Yvaine ειδικά χρειάζεται λίγη παρέα,μιας και το μόνο άτομο που έχει μιλήσει την τελευταία ώρα είναι το άψυχο γλυπτό του πατέρα της.»,λέει ειρωνικά η μαμά μου και ξεφυσαω.

Ελπίζω η Miranda να αρνηθεί,να βρει κάποια δικαιολογία πως πρέπει να φύγουν νωρίς για να μην καταλήξω πάλι μόνη με τον Thunder,κάτι που τελευταία συμβαίνει πολύ.
Αντιθέτως η Miranda ενθουσιάζεται και ακολουθεί την μαμά μου.

«Συγγνώμη για την μαμά μου είναι κάπως-«,πάω να πω αλλά πραγματικά δεν βρίσκω λόγια να περιγράψω αυτή την γυναίκα.

«Περιεργη να μάθει τα πάντα;»,με συμπληρώνει ο Thunder και χαμογελάω,δίχως να τον κοιτάζω.

«Μπορείς να το πεις και έτσι.Λοιπον,πως και από εδώ.»,τον ρωτάω για να σπάσω τον πάγο.Νομιζω πως βελτιώνω τις ικανότητες μου στην ψιλοκουβεντα.

«Ήξερα πως θα σε έβρισκα εδώ.»,λέει και με πιάνει απροετοίμαστη.
Εκείνος καταλαβαίνει την ωμότητα των λέξεων του και σπεύδει να εξηγήσει.«Εννοώ πως όταν μου είπε η μαμά μου για την έκθεση,ήξερα πως δεν θα βαριόμουν γιατί θα είχα παρέα.»

Γνέφω καταφατικά και πλησιάζω προς το μπαλκονι του κτηρίου που στέγαζε την έκθεση.Ηταν πέτρινο και πραγματικά πανεμορφο.Ομως,αυτό που ξεχώριζε ήταν η θεα της Santa Monica.Ο ουρανός γινόταν ένα με την θάλασσα,ενώ τα φώτα της πόλης τρεμοπαίζουν σαν χριστουγεννιάτικα φωτάκια.
Ο Thunder με ακολουθεί και στέκεται στην άκρη του μπαλκονιού μαζί μου.Κοιταζει και εκείνος την θεα και στην συνέχεια εμένα.

«Γιατί μου ξανασυστηθηκες;»,τον ρωτάω,δίχως να τον κοιτάζω.

«Γιατι βαριέμαι να εξηγώ στην μαμά μου από που σε ξέρω.»,λέει απλά και για λίγο η καρδιά μου σφίγγεται που του περνάω τόσο αδιάφορη,ώστε να βαριέται να μιλήσει για εμένα.

Με κοιτάζει για λίγο και παρατηρεί αμέσως την απογοήτευση στο πρόσωπο μου.Γελαει και αμέσως γυρίζω να τον κοιτάξω.

«Τι είναι τόσο αστείο;»,τον ρωτάω ελαφρά εκνευρισμένη.

«Εσυ.»,λέει απλά και συνεχίζει να με κοιτάει.Γλυφει το κάτω χείλος του και νιώθω την καρδιά μου να πεταριζει.

«Αύριο αγωνίζεσαι και εσυ;»,τον ρωτάω και προσπαθώ να αλλάξω θέμα,γιατί αν συνεχίσω να κοιτάζω τα χείλη του λίγο ακόμη δεν ξέρω πως θα καταληξει.

Γνέφει καταφατικά και βγάζει από την τσέπη του σακακιού του το κινητό του.

«Αγωνίζομαι δέκατος πέμπτος.»,λέει και θυμάμαι πως ο Marcus είναι έβδομος.Πολυ πιθανόν να μην κάτσω παραπάνω.

«Μια χαρά,ελπίζω να τα πας καλά.»,λέω ειλικρινά και εκείνος σμίγει τα φρύδια του.

«Γιατί Yvaine;Δεν θα μείνεις να με δεις;»,ρωτάει ελαφρά απογοητευμένα λες και περίμενε κάτι διαφορετικό.

Για μια στιγμή αισθάνομαι άσχημα.Φυσικα και θέλω να κάτσω να τον δω,για την ακρίβεια θα ήταν ένας κύριος λόγος να πάω να δω αγώνα σερφ.

«Δεν ξέρω,θες να μείνω;»,ρωτάω και για μερικά δευτερόλεπτα αγχωνομαι για την απάντηση που θα μου δώσει.
Η σαμπάνια που είχα πιει πριν λίγο μου έχει ανεβάσει διάθεση για φλερτ και ο Thunder είναι το μόνο άτομο μέσα σε αυτό το δωμάτιο με το οποίο νιώθω τέτοια έντονη έλξη.
Τα μάτια του Thunder γυαλίζουν και χαμογελάει.

«Θέλω πολύ να μείνεις και να δεις το αγορι σου να χάνει.»,λέει με ένα πονηρό βλέμμα και τον σκουντάω στο μπράτσο του.

«Δύσκολα χάνει στο σερφ ο Marcus.»,λέω και αυτή είναι η αλήθεια.Κανει σερφ από πέντε χρόνων και δεν έχει χάσει ούτε έναν αγώνα την φετινή σεζόν.

«Ποιος μίλησε για σερφ;»,ρωτάει ο Thunder γεματος υπονοούμενο και τα μάγουλα μου καίνε.
Η καρδιά μου πέφτει στο στομάχι μου.

«Ξέρεις με ενοχλεί αυτό που κανείς.»,παραδέχομαι και σταυρωνω τα χέρια στο στήθος μου.

Ο Thunder με κοιτάζει με απορία και γυρίζει στο πλάι ακουμπώντας τον αγκώνα του στο μπαλκονι.Ενα ζευγάρι έρχεται έξω στο μπαλόνι και κάθονται λίγο πιο πέρα.

«Αυτό που κανείς.Ολο αυτό το "Yvaine δεν είσαι ο τύπος μου" αλλά ταυτόχρονα "Yvaine είσαι όμορφη σαν έργο τέχνης".»,λέω πιο σιγά και εκείνος κουνάει το κεφάλι του αποδοκιμαστικά.

«Έχεις αγορι Yvaine.Εχεις βρει το άλλο σου μισό.Παρεπιπτοντως τι σημάδι έχετε;»,ρωτάει διχως να μου απαντησει σε τίποτα από ότι τον ρώτησα,ενω ταυτόχρονα αισθάνομαι πως ξέρει ήδη την απάντηση.

Του δείχνω το αστέρι στον καρπό μου νευριάσμενα.

«Και ο Marcus το έχει αυτό;»,με ρωτάει και σμίγει τα φρύδια του,λες και δεν το πιστεύει.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα.Μα καλά δεν ξέρει πως λειτουργεί το σύστημα;

«Προφανως Thunder;Για να είμαστε μαζί σημαίνει πως έχουμε ίδιο σημάδι.»,εξηγώ το προφανέστατο.

Τα φρύδια του σηκώνονται και πιέζει τα χείλη του σε μια γραμμη λες και σκέφτεται.

«Είσαι σίγουρη πως για αυτό είστε μαζί;»,με ρωτάει μια ακόμη φορά,αλλά πλέον έχω νευριασει και γυρνάω την πλάτη μου για να φύγω μακριά του.

Με κούρασε.