{hi!Ελπιζω να σας αρέσει.Αν φτάσουμε τα 80 σχόλια θα ανεβάσω μέσα σε 24 ώρες,τα γνωστά.It's up to you :) }

Yvaine

Μένω ακίνητη για μερικά δευτερόλεπτα και το μόνο που αισθάνομαι είναι η ανάσα του Thunder να σκάει πάνω στο πρόσωπο μου και ταυτόχρονα μπορώ να ακουσω τον βαρύ χτυπο της καρδιάς του πάνω στο δικό μου στήθος,ακριβώς πάνω από τον δικό μου παλμό.

Η στιγμή είναι σχεδόν μαγική.Εχουμε έρθει τόσο κοντά και πλέον ανοίγω τα μάτια μου.Τα βλέφαρα μου πεταριζουν μια δυο φορές και κοιτάζω τον Thunder.Το βλέμμα του είναι ήρεμο και όλη η αλαζονεία που κρυβόταν σε αυτό τις τελευταίες δυο ώρες έχει εξαφανιστεί.Αντιθετως υπάρχει μια ηρεμία,μια γαλήνη.

«Είσαι εντάξει;»,με ρωτάει και βάζει μερικές τούφες πίσω από το αυτί μου.

Δεν ξέρω πως να αντιδράσω.Ξεχναω πως να μιλήσω,καθώς αισθάνομαι μουδιασμένη από το άγγιγμα του.Η μόνη εικόνα που έχει κυριεύσει το μυαλό μου αυτή την στιγμή είναι εμάς να φιλιόμαστε.

Μα τι σκέφτομαι;Πως μπορώ να κάνω τέτοιες σκέψεις ενώ ο Marcus πολύ πιθανόν να βρίσκεται εκατό μέτρα μακριά μας;

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ταρακουναω το κεφάλι μου να ξεκολλησω από αυτές τις σκέψεις.Στερεωνω τα χέρια μου δεξιά και αριστερά του Thunder και προσπαθώ να σηκωθώ.Ομως ένα χτύπημα στον αγκώνα μου με κάνει να πέφτω ξανά με δύναμη πάνω του.
Ο Thunder βγάζει ένα μουγκρητό πόνου και έτσι αποφασίζω απλά να γλίστρησω όσο πιο απαλά μπορώ από πάνω του και τελικά πέφτω δίπλα του.

«Έχω χτυπήσει μάλλον τον αγκώνα μου.»,λέω και τον κοιτάζω.
Πράγματι αιμορραγεί,όχι όμως σοβαρά.

Εκείνος προσπαθεί να σηκώσει την πλάτη του και κοιτάζει τον αγκώνα μου με προσοχή.Παρατηρω το πρόσωπο του σε αυτά τα δευτερόλεπτα που μου δίνεται η ευκαιρία και ειδικά τα χείλη του που έχουν πάρει μια έντονη ροζ απόχρωση λες και τα δάγκωνε ώρα.

«Είσαι εντάξει.Νομιζω θα ζήσεις.»,λέει κοροϊδευτικά και τον σκουντάω στον ωμο και βγάζει ξανά μια κραυγή πόνου.

Μπράβο Yvaine.Εισαι πανέξυπνη.

«Μάλλον έβγαλα τον ωμο μου.»,λέει γελώντας μέσα στον πόνο του.

«Χίλια συγγνώμη δεν ήθελα να σε κάνω χειρότερα.»,απαντάω ανήσυχα και τον κοιτάζω με ένα βλέμμα απογοήτευσης.

Εκείνος προσπαθεί να με καθησυχάσει χαμογελώντας και σηκώνεται κρατώντας τον ωμο του με το άλλο του χέρι.

«Δεν είναι τίποτα,το παθαίνω συνέχεια στο σκειτ.»,λέει και τον βλέπω που ξεκινάει να ψηλαφίζει εκείνο το σημείο.
«Ίσως να θες να γυρίσεις από την άλλη.»,λέει και σμιγω τα φρύδια μου.

Τον βλέπω που βάζει τον ωμο του πίσω στην θέση του βγάζοντας μια δυνατή κραυγή και εγώ τον κοιτάζω τρομοκρατημένη και βάζω τα χέρια μου μπροστά από το στόμα μου.

«Αυτή την αντίδραση ήθελα να αποφύγω.»,εξηγεί και πλέον κουνάει κανονικά το χέρι του σαν να μην έγινε τίποτα πριν.

«Μα πως;Δεν χρειάζεται γιατρός για να το κανείς αυτό;»,τον ρωτάω και κοιτάζω το χέρι του.Το καρό του πουκάμισο έχει σκιστεί σε εκείνο το σημείο,ενώ σε γενικές γραμμες έχει γεμίσει με λάσπες και φύλλα.

«Μπα,το έχω συνηθίσει.»,εξηγεί και ξεκινάει να περπατάει δίπλα μου.

«Σε ευχαριστώ.»,ομολογώ και εκείνος γυρνάει να με κοιτάξει με ένα αχνό χαμογελο στο πρόσωπο του.

«Δεν κάνει τίποτα Yvaine.Εξαλλου εγώ έφταιγα.»,εξηγεί εκείνος και ανοίγει το κινητό του.
«Λοιπόν συνεχίζουμε ευθεια για να πάμε στην λίμνη.»

«Όχι,στρίβουμε εδώ δεξιά.Το θυμάμαι.»,λέω και σμιγω τα φρύδια μου.

«Το gps μου δεν κάνει ποτέ λάθος.»,επιμένει και προσπαθώ να διατηρήσω την ψυχραιμία μου.Το να χαθώ σε ένα δάσος σίγουρα είναι το τελευταίο που θέλω να μου συμβει.

«Ναι μόνο που δεν υπάρχει κάποια καταγεγραμμένη διαδρομή για το δάσος.Το θυμάμαι Thunder στρίβουμε εδώ δεξιά.»,λέω και το σώμα μου ξεκινάει να παίρνει μια κλίση.

O Thunder συνεχίζει να περπατάει ευθεια και δεν με ακολουθεί.Οποτε ξεκιναω να ζυγίζω τις επιλογές μου.Προτιμω να χαθώ μόνη μου ή μαζί με κάποιον;

«Περίμενε.»,τελικά ακολουθώ τον δρόμο του και ξεφυσαω.

Αν μπορούσα να δω το πρόσωπο του αυτή την στιγμή θα ορκιζομουν πως θα είχε ένα μισό χαμογελο να το στολίζει.Προχωραω δίπλα του και εκείνος περπατάει αρκετά χαλαρά με τα χέρια του μέσα στις τσέπες του.

«Λοιπόν..»,ξεκιναω να λέω προσπαθώντας να βρω κάτι να συζητήσουμε.

«Και το βραβείο της ψιλόκουβεντας πηγαίνει στην..» κάνει μια παύση και κουνάει τα δάχτυλα του λες και παίζει drums.
«Yvaine..»,ξανά παύση,περιμένει να του πω το επίθετο μου.

«Ellis.»,λέω και εκείνος με κοιτάζει με απορία.

«Ellis.Οπως λέμε Mike Ellis;»,κάνει αναφορά στον μπαμπά μου και γνέφω καταφατικά.

Ένα από τα προβλήματα του να έχεις πατέρα καλλιτέχνη ήταν πως όλοι σε αναγνώριζαν.Και ένα δεύτερο πως κάθε εβδομάδα έπρεπε να βρίσκομαι σε εκθέσεις.Δεν λέω,είμαι λάτρης της τέχνης,απλά η όλη διαδικασία της ετοιμασίας ήταν αρκετά κουραστική.

«Λοιπόν,λογικό να είσαι έτσι όταν ο μπαμπάς σου είναι ο Mike.»,λέει και σηκώνω το ένα μου φρύδι.

«Τι εννοείς με αυτό;»,τον ρωτάω και σκύβω να περάσουμε από κάτι κλαδιά που σίγουρα πριν δεν είχα δει.

«Τίποτα Yvaine.»,λέει εκείνος και παραμένει σκυμμένος εξαιτίας του ύψους του.

Ο Thunder με γρήγορους υπολογισμους αγγίζει περίπου το 1.90.Συγκεκριμενα με περναει υπερβολικά πολύ που για να τον κοιτάζω πρέπει συνεχώς να σηκώνω το κεφάλι μου.

«Νομίζω πως έχουμε χαθεί.»,λέω και πλέον είμαι σίγουρη πως το ξέρει και εκείνος γιατί κοιτάζει γύρω του σαν χαμένος.

«Όχι,ξέρω που είμαστε.»,επιμένει,όμως δεν με πείθει.

Ένας ήχος ακούγεται πίσω μας σαν να σπαει ξύλο και πετάγομαι από την θέση μου.Πλησιαζω προς το μέρος του Thunder και εκείνος με πιάνει από το μπράτσο και με φέρνει κοντά του.

«Τι ήταν αυτό;»,τον ρωτάω ανήσυχα και κοιτάζω δεξιά και αριστερά.

Εκείνος κλείνει τον φακό του για να μην φαινόμαστε και με τραβάει να κρυφτούμε σε κάτι θάμνους.

«Καποιο ελάφι υποθέτω.»,ψιθυρίζει και σηκώνει το κεφάλι του να δει.

«Εμ,Thunder.Συμφωνα με την πανίδα της λίμνης Tahoe,την οποία έχω μελετήσει,δεν έχει ελάφια.»,εξηγώ και παίρνω μια βαθιά ανάσα.

Εκείνος με κοιτάζει και στριφογυρίζει τα μάτια του.

«Είσαι πάντα τόσο φυτό;»,με ρωτάει και συνεχίζει να κοιτάζει πάνω από τον θαμνο.

«Είσαι πάντα τόσο ενοχλητικός;»,απαντάω ειρωνικά και εκείνος μου κάνει νόημα να ησυχάσω.

«Yvaine!Thunder!Κερδίσατε μπορείτε να βγείτε!»,ακούμε δυνατές φωνές.
Τα παιδιά μας βρήκαν.

«Ευτυχώς.»,λέω και βγάζω έναν αναστεναγμό ανακούφισης.
Μόλις πάω να σηκωθώ από την θέση μου για να πάω να τους βρω ο Thunder με κατεβάζει γρήγορα κάτω.

«Πριν φύγουμε και βρούμε τα παιδιά,να σου εξηγήσω τι εννοούσα πριν για τον μπαμπά σου.»,λέει ψιθυριστά και με κοιτάζει μες τα μάτια μου.

Γνέφω καταφατικά.Η αλήθεια είναι πως προσπαθούσα να αποκρυπτογραφησω το σχόλιο του αρκετή ώρα.

«Είσαι όμορφη Yvaine.Σαν τα έργα τέχνης του πατέρα σου.Μην αφήσεις κανέναν να σου πει ποτέ το αντίθετο.»