{a/n:σχεδόν double update.Μα ποια είμαι τέλος πάντων;Προσοχή σε όσους δουν αυτό το κεφάλαιο πριν το χθεσινό.Ανεβηκαν σχεδόν μαζί όποτε τσεκάρετε και το προηγούμενο μην χαθείτε.}

Yvaine

Και ξεκινάω να τρέχω με τον Thunder να μου κρατάει το χέρι και να με καθοδηγεί.Στο σπίτι επικρατεί κυριολεκτικά πανικός.Ολοι έχουν σκορπίσει σε διάφορες κατευθύνσεις και έχουν χαθεί μεταξύ τους.

Η Maya.Που είναι η Maya;

Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει πιο δυνατά,καθώς την τελευταία φορά που την είδα ήταν έξω μαζί με τον Noah που δεν έχουν καν ίδιο σημάδι.Οι γονείς της που είναι μέρος της επιτροπής ελέγχου δεν πρόκειται να την αφήσουν να βγει ξανά από το σπίτι αν την πιάσουν με τον Noah.

«Thunder πρέπει να βρουμε την Maya.»,του φωνάζω και εκείνος σταματάει να τρέχει,ενώ μου αφήνει και το χέρι.

«Ο Noah μου έστειλε μήνυμα.Εχουν φύγει.Για αυτό ακολούθησε με να κρυφτούμε.»,μου λέει εκείνος και πάει πάλι να μου πιάσει το χέρι αλλά τραβιέμαι.

«Δεν θα ήταν καλύτερη ιδέα να χωριστουμε;Εννοώ θα ήταν πιο ασφαλές από το να μας πιάσουν μαζί.»,εξηγώ με βάση την λογική μου και ο Thunder φαίνεται να το σκέφτεται λίγο.

«Έχεις δίκιο.Πηγαινε πάνω,τριτη πόρτα αριστερά είναι το δωμάτιο μου.Εγω θα μείνω εδώ μαζί τους να μιλήσω.»,λέει και μένει στην θέση του,ενώ εγώ γνέφω καταφατικά και ξεκινάω να ανεβαίνω τις σκάλες για να βρω το δωμάτιο του.
Ακολουθώ τις οδηγίες του και ανοίγω την πόρτα στα αριστερά μου.Μολις μπαίνω στο δωμάτιο τα φώτα ανάβουν αυτόματα και μένω να παρατηρώ το μινιμαλιστικό δωμάτιο του Thunder.

Κυρίαρχο στοιχείο είναι το ξύλο και το λάδι χρωμα.Στο κέντρο του δωματίου βρίσκεται ένα μεγάλο κρεβάτι και δεξιά από αυτό ένα μικρό καθιστικό με μια τηλεόραση.Κανω μια βόλτα στον χώρο και ξεκινάω να παρατηρώ τις φωτογραφίες που υπάρχουν.

Στις περισσότερες βλέπω τον Thunder με διαφορά κύπελα από αγώνες του σερφ,όμως σε αρκετές από αυτές βρίσκεται δίπλα του μια ξανθιά κοπέλα με ηλιοκαμενο δέρμα και λαμπερό χαμόγελο.Σε κάποιες φωτογραφίες οι δυο τους είναι αγκαλιά και τελικά πιάνω στα χέρια μου μια φωτογραφία που το Thunder έχει τυλίξει το χέρι του γύρω από τους ώμους της,την έχει τραβήξει κοντά του και της δίνει ένα φιλί στο μέτωπο.

«Η πρώην μου.»,ακούω την φωνή του Thunder και τρομάζω.Γυρναω να τον κοιτάξω και στέκεται σχεδόν πίσω μου.
Δεν ξέρω τι να απαντήσω απλά νιώθω άσχημα για την αδιακρισία μου και αφήνω κάτω την κορνίζα,πίσω στην θέση της.

«Πρώην;Δεν έχετε ίδιο σημάδι;»,τον ρωταω και στρέφω την προσοχή μου πάνω του.

Εκείνος γελάει χαλαρά και πιάνει την φωτογραφία στα χέρια του.Την κοιτάζει μερικά δευτερόλεπτα και χωρίς να γυρίσει προς το μέρος μου ξεκινάει να μου εξηγεί.

«Προφανώς και όχι.Απλα ταιριάζαμε.Υπερβολικα πολύ.Και αγαπιομασταν,άλλο τόσο.»

«Και που είναι τώρα;»,τον ρωταω και πιστεύω πως δεν θα αντέξω να ακούσω πάλι κάτι άσχημο για το παρελθόν του.Αυτο το παιδί είναι λες και το έχουν καταραστεί να χάνει όσους αγαπάει.

«Δεν ξέρω.Ρωτα την επιτροπή.Τελευταια φορά που την είδα ήταν πριν τρία χρόνια,ήμασταν σε ένα πάρκο και μερικοί μαυροφορεμένοι άντρες ξεκίνησαν να την σέρνουν μακριά μου.Καποιος μας είχε καρφώσει.»,λέει και αφήνει κάνω την φωτογραφία.

Δεν μπορώ να φανταστώ ποσό μπορεί να πληγώθηκε εκείνη την στιγμή.Ομως δεν τολμάω να του δείξω πως έχω στενοχωρηθεί ,καθώς πάλι θα πιστεύει πως τον λυπάμαι.

«Δεν πειράζει,έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή θα γινόταν αυτό.»,λέει και γυρνάει να με κοιτάξει επιτέλους με ένα χαμόγελο που έκρυβε λύπη.

«Ποιο είναι το σημάδι σου;»,τον ρωταω αυτό που ήθελα να τον ρωτήσω από την πρώτη μέρα που τον είδα.

Εκείνος γελάει ειρωνικά και βγάζει χαλαρά την μπλούζα του.Προσπαθω να μείνω ψύχραιμη και να μην κοιτάζω έντονα,ενώ μέσα μου οι πεταλούδες χορεύουν.

«Μάντεψε.»,λέει χαλαρά και τεντώνει τα χέρια του δεξιά και αριστερά από το σώμα του.

Ασυναίσθητα ξεκινάω να ψάχνω για την αστραπή που έψαχνα από την πρώτη στιγμή που τον είχα δει.Ομως δεν την βρίσκω πουθενά ,καθώς είναι γεμάτος με δεκάδες αλλά τατουάζ.

«Να βοηθήσω;»,με ρωτάει παιχνιδιάρικα και χαμογελάει,καθώς ρίχνει ξανά τα χέρια του κάτω.

Κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου,χωρίς να τον κοιτάζω ενώ συνεχίζω να ψάχνω.

«Πιο αριστερά.»,λέει και κάνω όπως λέει εκείνος.Κοιταω στα πλευρά του αριστερά,όμως πάλι δεν βρίσκω κάτι.

«Πιο πανω.»,λέει και το βλέμμα μου ξεκινάει να περιπλανιέται στο πάνω μέρος του κορμού του.

Πλέον έχω αρχίσει να σκέφτομαι πως ίσως το σημάδι του είναι στους ώμους του που ίσως για αυτό να μην το έβρισκα.

«Λίγο ακόμη πιο πάνω.»,λέει και σηκώνω λίγο ακόμη το βλέμμα μου.

Πριν προλάβω να αντιδράσω τα δάχτυλα του Thunder αγγίζουν το πηγουνι μου και με τραβούν πιο κοντά στο πρόσωπο του.

«Thunder εγώ δεν-«,προσπαθώ να βρω τα λόγια να απαντησω,ενώ η καρδιά μου διανύει μίλια μέσα σε δευτερόλεπτα.

Πριν προλάβω να βρω τα λόγια όμως να απαντήσω τα χείλη του ακουμπούν τα δικά μου ελαφρά,λες και περιμένει να πάρει μια τελευταία έγκριση.
Πλέον το σώμα μου παραδίνεται στα συναισθήματα μου και κλεινω τα μάτια μου,καθώς ενώνουμε αυτά τα ελάχιστα χιλιοστά που μας χώριζαν.

Αισθάνομαι το σώμα μου να παίρνει φωτιά,λες και σκάνε πυροτεχνήματα σε κάθε μου άκρο.Τα χείλη μας κινούνται σε αρμονία,μέχρι που ο Thunder παίρνει λίγο ακόμη θάρρος και ξεκινάει να με φιλάει με περισσότερο πάθος,στο οποίο φυσικά και ανταποδίδω.Λιγα λεπτά μετά αποχωριζόμαστε ο ένας τον άλλο και προσπαθώ να βρω την ανάσα μου.Μερικες τούφες έχουν πέσει στο πρόσωπο μου και o Thunder τις απομακρύνει,ενώ εγώ αφήνω το κεφάλι μου να ακουμπήσει πάνω στην παλάμη του.

Αισθάνομαι λες και βρίσκομαι σπίτι.

«Ο έλεγχος;»,τον ρωταω ξαφνικά τρομαγμένη,καθώς είχα ξέχασει αυτή την σημαντική λεπτομέρεια.

«Yvaine έλεος,μόλις φιληθηκαμε και αυτό είναι το πρώτο πράγμα που έχεις να πεις;»,απαντάει και γελάει ελαφρά.
«Τους έδιωξα.Δεν υπήρχε λόγος να είναι εδώ.Ελεγξαν εμένα και έφυγαν.»,συμπληρώνει και πάει να με πλησιάσει ξανά,όμως τραβιέμαι.

Με κοιτάζει με ένα βλέμμα απορίας,όμως εμένα αυτή την στιγμή οι τύψεις μου με καίνε.

«Συγγνώμη δεν μπορώ.»,απαντάω και φεύγω.