"De otters zijn zo schattig. Kunnen we er eentje meenemen, alsjeblieft?" Vroeg ik. Papa grinnikte om mijn vraag terwijl we naar het volgende dierenverblijf liepen.

"Is dit je beste verjaardag ooit?" Vroeg Mama me. Ik knikte uitbundig 'ja'. Haar grijns werd breder omdat ik zo gelukkig was. We kwamen aan bij het olifantenverblijf. Ik sprong op en neer.

Ik keek hoe de olifanten met elkaar speelden. Er waren twee baby olifanten in het water aan het spelen, het water spatte alle kanten op. Er waren ook wee grote olifanten aan het eten in de hoek. Ze leken zo gelukkig en lief.

Iemand tikte op mn schouder. Ik draaide me om en zag Papa achter me staan. Hij stak zijn hand naar me uit en ik pakte hem. We wandelde nar een poort met een man ervoor. Papa praatte even met hem tot we naar binnen liepen.

De kamer was donker. Het enige licht kwam van de ramen. We bereikte een smalle kamer.

Daar zat een kleine baby olifant. Ik liep erheen. Het zag me en rende naar me toe. Het leek opgewonden door mijn aanwezigheid. Het was kleiner dan mij en dan de andere olifanten die ik had gezien.

Ik aaide het en het leunde tegen mijn hand aan. Ik hoorde Papa grinniken. Ik draaide me om en knuffelde hem stevig.

"Dankje, Papa." Zong ik.

Papa boog voorover tot we op dezelfde ooglengte zaten en fluisterde. "Jij mag haar een naam geven."

"Echt waar?" Vroeg ik.

Hij knikte met een brede grijns op zijn gezicht. Ik sprong verrukt op en neer. Dit is de beste verjaardag ooit. Ik keek diep in de olifant's groene ogen en zag de vreugde erin.

"Joy." Zei ik. "Haar naam is Joy." Antwoordde ik. Papa glimlachte.

Ik ging terug naar Joy en speelde met haar. We danste voor wat uren leek. Ik aaide haar en speelde met haar slurf. Al snel was het tijd om te vertrekken. Ik greep Papa's hand en we wandelden naar buien. Ik was zo blij.

Ik zag Mama aan een tafeltje zitten, ze glimlachte naar ons met een kop thee in haar hand. Ik grinnikte. Mama dronk altijd thee. We wandelden naar haar toe. Twee grote mannen stonden achter haar. Ik probeerde haar te roepen maar het was al te laat.

Een van hen knoopte een doek over haar mond, de andere hield haar in bedwang. Ze probeerde haarzelf los te wringen maar al snel werd ze slap. Ik gilde. De mannen sleepten haar mee. Ik keek hulpeloos toe hoe de mannen Mama meenamen. Ik merkte dat Papa verdwenen was.

Ik begon te huilen. Ik was bang en alleen. Bang dat ik mijn ouders nooit meer zou zien. Bang wat die mannen met mijn Mama gingen doen. Ik begon hen te zoeken. Ik rende van de ene kant van de dierentuin naar de andere kant. Ze waren nergens.

Ik voelde iemand op mijn schouder tikken. Ik draaide me om. Mijn zicht was wazig. Ik kon amper iemand zien.

"Is alles in orde, meisje?" Hoorde ik een mannelijke stem vragen.

Ik schudde mijn hoofd 'nee' omdat ik niet kon praten. "Waar zijn je ouders?" Vroeg hij me.

"Ik... We...weet...het...ni..et." Antwoord ik tussen het snikken door.

Ik hoorde hem zuchten. "Wil je dat ik je help met zoeken?" Vroeg hij me.

Ik knikte. Ik zag een wazige hand op me afkomen. Ik greep hem. We wandelden naar een gebouw. Ik veegde mijn tranen af zodat ik beter kon kijken. We wandelden naar binnen. De binnenkant leek een normaal kantoor. De man wandelde weg en kwam terug met een vrouw. Ze zakte tot ze op mijn ooghoogte zat.

"Hoe heet je, lieverd?" Vroeg ze me.

"Scarlett Hastings. Ga jij mijn Mama en Papa vinden?" Antwoordde ik.

Haar ogen verzachtte. Ze leken verdrietig. "We zullen het proberen."

De man en de vrouw begonnen te fluisteren. Snel stopten ze. De man liep weg en de vrouw bleef. We gingen op de dichtsbijzijnde stoelen zitten. Het voelde alsof er uren voorbij gingen tot hij terug kwam. Toen hij terug was schudde hij zijn hoofd. De vrouw zuchtte en knikte.

Later kwamen er twee politiemannen binnengewandeld. De vrouw stond op en praatte even met hen. Ik pakte de ketting die Mama me de avond ervoor gegeven had. Ze zei dat het me zou beschermen. Ik wachtte tot ze klaar waren met praten.

"Waar zijn mijn Mama en Papa?" Vroeg ik. Alle aandacht was op mij gericht. De vrouw ging weer zitten.

"Scarlett, ik beloof je dat we je Mama en Papa zullen vinden. Deze hele lieve politieagenten zijn hier om je te helpen. Ze moeten je enkel een paar vragen stellen." Zei ze.

Ik knikte langzaam. Een van de agenten knielde voor me neer. "Weet je waar je woont?" Vroeg hij.

Ik schudde mijn hoofd. Hij zuchtte. "Weet je de naam van je ouders?"

Ik knikte. "Christina en Elliott Hastings." Zei ik zachtjes.

De tweede agent sprak in zijn radio op zijn schouder. De andere glimlachte droef en stond recht? Ik bleef zitten en wachtte.

De agenten begonnen weer te praten met de vrouw en de man. Ik ging verder met naar mijn ketting te kijken. Het werd kouder. Ik was bang maar k wist dat ik dapper moest zijn voor Mama. Ik weet dat ze zou willen dat ik dapper was.

De deur ging open en Papa kwam binnen. Ik was blij om hem te zien maar er was iets mis. Zijn ooit zo liefdevolle ogen waren koud en hopeloos. Hij had gezwollen wangen en vlekken van het huilen. Waarom had hij gehuild? Papa liep naar me toe en kuste me op mn voorhoofd.

"Kunnnen we nu naar huis? Vroeg ik.

"Hij knikte langzaam. "Ga maar wachten in de auto, ik moet nog even met de politie praten." Zei hij.

Ik knikte en wandelde naar buiten. Ik zag dat het al donker was. Ik opende de deur van de auto en gin op de achterbank zitten. Ik keek door het raam en zag Papa met hen praten. Ze leken erg serieus. Ik keek naar mijn ketting, hij voelde nog steeds koud aan. Ik voelde tranen opwellen in mijn ooghoeken. Al snel verliet Papa het gebouw en liep naar de auto. De rit naar huis was stil.

"Papa, waar is Mama?" Vroeg ik.

"Ik zag hem verstijven bij mijn vraag. "Ze is vertrokken... Op vakantie." Zei hij. Zijn stem was hopeloos en zwak. Ik merkte dat hij iets voor m achterhield.

Ik voelde de tranen langs mijn wangen lopen. Ik huilde mezelf stilletjes in slaap.