11 jaar later...

Ik was het ontbijt aan het klaarmaken voor Stephanie en Olivia. Ik probeerde het perfect te krijgen. Olivia was de vorige nacht tot laat uit geweest en had een mega kater. Stephanie naar beneden op de trap. Ze wandelde de keuken in en zwierde met haar haren.

"Waar zijn mijn eieren?" Vroeg ze.

Ik legde ze op een bord en zette ze op het kooikeiland. Ze ging zitten en begon te eten. Ik ging verder met Olivia's eten. Ik hoorde Olivia's belletje rinkelen terwijl ik haar etene op een bord legde. Ik wandelde rustig de trap op en klopte op de deur. Ik hoorde een kleine "Kom binnen." Ik deed de deur open en liep naar binnen.

"Zet mijn eten op het nachtkastje." Zei ze

De kamer was donker en bedekt met gordijnen. Olivia lag nog steeds in bed. Haar kamer was een grote mesthoop met kleren overal. Ik deed wat ze zei en zette haar eten op het nachtkastje. Daarna wandelde ik de kamer uit en deed de deur zachtjes dicht. Ik draaide me om en wandelde door de gang.

Ik liep de keuken in. Stephanie was er niet. Goed. Ik zag haar lege bord op het eiland liggen. Ik pakte het op en begon de vaatwasser in te laden. Ik zette alles er voorzichtig in. Maar toen verloor ik mijn grip op een van de borden. Het kwakte op de grond. Nee!

"Heb jij dat gebroken?" Vroeg Stephanie.

Haar stem klonk boos. Ik knikte langzaam. Ik werd op de grond geduwd met een harde bonk. Een pijngolf stroomde door mijn hele lichaam. Ik hield mezelf stil omdat ik wist dat als ik enig geluid maakte dat het alleen maar erger zou worden. Ik voelde haar hard in mijn rug stampen. Elke schop was harder dan de vorige.

Na een tijdje, hoorden we getoeter. Stephanie schopte me nog een laatste keer en wandelede naar buiten. Dat was haar taxi naar school. Ik raapte mezelf bijelkaar. Het was hard maar het was gewoon een normale dag. Ik nam het vuilblik en het borsteltje en ik begon mijn rommel op te ruimen.

Mijn lichaam voelde zwak maar ik moest mezelf erdoorheen slepen. Tranen verzamelde zich in mn ooghoeken. Ik drukte ze weg want het is moeilijker om te werken met een wazig zicht. Ik hoorde de deur opengaan. Ik veegde de laatste stukjes bijeen en gooide ze in de vuilbak. Ik keek op en zag Riley in de gang staan.

"Heeft ze je weer pijn gedaan?" Vroeg hij.

Ik knikte. Hij liep naar me toe en omhelsde me. Ik Omhelsde hem terug. Ik voelde de tranen stromen. Riley was de enige die het wist van Stephanie's agresive gedrag. Hij vertelde me elke dag dat ik het aan iemand moest vertellen maar ik zei hem telkens dat het alles enkel erger zou maken. Ik wist dat Stephanie gewoon door zou gaan. Ik liet Riley los. Hij had telkens als zoiets gebeurde weer diezelfde blik in zijn ogen. Bezorgdheid. Angst. Hulpeloosheid.

"Je weet dat ik niet bij ze weg kan." Zei ik.

Hij knikte omdat hij niet in een zoveelste discussie over dat onderwerp wilde belanden. Hij zuchtte. "Ik zal de rest nog opruimen, ga jij je maar klaarmaken voor school." Stelde hij voor.

Ik knikte en liep naar mijn kamer. Mijn kamer was de kleinste hier in huis.