'Hier naar links!' riep het na een tijdje. Lily rende naar links en al snel zag ze licht tussen de bomen doorkomen. Eindelijk had ze weer hoop dat deze nachtmerrie voorbij zal gaan. Als het al een nachtmerrie was, want Lily begon steeds meer te twijfelen. Ze had nog nooit zo levensecht gedroomd. 

Toen ze de openplek in het bos bereikt had zag ze een klein schattig huisje aan de overkant van een rivier. Het was wat onprofessorisch gemaakt van hout en steen, en stro op het dak en alhoewel het er waarschijnlijk nooit echt prachtig uitgezien had, was het inmiddels ook flink vervallen. 

Voor het huisje stroomde een riviertje. Een bruggetje was naar de overkant van de rivier gebouwd. Het gewicht liet zich van Lily's schouders glijden en even dacht ze dat het een gevoel van opluchting was. Een klein oud verschrompelde mannetje waggelde nu om haar heen en ging voor haar staan. 

Zijn mond viel open, 'Lily? Lily, ben jij dat echt? Ben je eindelijk wakker?!' stotterde hij. 

Lily keek hem verontwaardigt aan. 'Wie ben jij? Hoe ken jij mijn naam? Ik ben helemaal niet wakker!' stotterde Lily terug. 

Het oude mannetje sloot zijn armen om haar benen. 'Eindelijk!' snikte hij. Toen draaide hij zich om en hobbelde richting het huisje. 

'Lily is wakker! Jongens, jongens, Lily is hier!' riep hij. 

Zes andere kleine verschrompelde mannetjes kwamen nu naar buiten hobbelen. 'Lily, sorry! Dit is allemaal mijn schuld!' snikte een van hen. 

'Hoor je dat nou? Maarten geeft het na 100 jaar eindelijk toe!' lachte een ander. 

Lily liep naar hen toe en vol verbazing staarde ze hen aan. 'Maarten, Mik, Nico, Oliver, Otto, Paul, Peter?!'zei ze vragend terwijl ze alle mannetjes met een doordringende blik af ging. Onder hun verschrompelde oogleden zag ze plotseling wat herkenbaars en herinneringen van het slaappartijtje kwamen naar boven. 

 'Na 100 jaar weet ze onze name nog, als dat geen liefde is!' Riep Mik terwijl hij haar in de armen sprong. 

'Honderd jaar?!' riep Lily geschrokken. 'Vertel me als je blieft dat dit een droom is, dit moet toch wel een droom zijn?!' snikte Lily nu wanhopig. 

Peter sloeg een arm om haar heen. 'Sorry Lily, het is allemaal onze schuld. Onze familie komt uit sprookjesland. Onze vader is een magische erwten kweker en was voor mam naar aarde verhuist. Daar zijn wij geboren. Toen jij kwam heeft onze vader een erwt onder je matras gelegd waardoor je niet kon slapen. We dachten het te kunnen oplossen door onze oom je in slaap te laten toveren maar hij toverde je voor 100 jaar in slaap. Vervolgens zijn wij terug gevlucht naar sprookjesland en hebben gewacht tot je wakker werd.' 

Lily liet zich op de grond zakken en barste in tranen uit. 'En mijn ouders dan? Ik wil weer terug naar huis!' snikte ze. De zeven broers kropen allemaal tegen haar aan en knuffelde haar. 'Maak je geen zorgen lieve Lily.' suste Otto 'Wij zullen voor je zorgen.'

De zeven broers brachten haar naar binnen.