'Lekker tukken voor een poosje, slaap nu maar als Doornroosje,' prevelde de oude man. 

Meteen vielen de ogen van Lily dicht en trots klom de oude man naar beneden. Daar stonden zeven jongens met hun armen in hun zij op hem te wachten. 

'Doornroosje?!' riepen ze allen kwaad. 

Merlijn knikte tevreden, 'Die zal voorlopig wel lekker slapen.' 

Nog voor de jongens iets konden zeggen was Merlijn al weer uit het raam gesprongen en verdwenen.

Verslagen plofte de jongens neer. 'Die doet voor de volgende honderd jaar haar ogen dus niet meer open,' jammerde Peter. 

'Dit is allemaal jou schuld, Slightly!' gromde Marmaduke. 

'Mijn schuld?!' riep Slightly beledigd 'Tootles heeft hem opgebeld.' 

'Cubby vond het anders een goed idee,' verdedigde Tootles. 

'Maak jullie niet zo druk,' suste Slightly. 'Ik geef haar gewoon een kus en dan wordt ze weer wakker, daar hoeft ze heus geen honderd jaar op te wachten.' 

'Ik vind dat wel een goed idee,' knikte Peter. 'Wie haar wakker kust mag haar hebben.' 

Alle broers knikte instemmend en na enig geruzie en geworstel over de volgorde klommen ze een voor een het bed op. Maar nadat alle broers haar een kus gegeven hadden sliep Lily nog heerlijk verder. 

'We zijn maar graven, geen prinsen,' zuchtte Binky. 

'En wat nu?' piekerde Tootles. 

'We leggen onze matrassen terug op bed, doen het gastenvertrek op slot, spoelen de sleutel door, vertellen papa en mama dat ze vroeg weg gegaan is omdat ze nog wat moest doen.' Slightly rolde zijn ogen. 

'Alsof niemand ooit het gastenverblijf meer in komt. En denk je niet dat het gaat opvallen als Lily in een keer verdwenen is?' 

'Heb jij soms een beter idee?' Slightly haalde zijn schouders op.

'In het ergste geval haalt vader nog wel wat maggi uit de kast,' zuchtte Tootles. 

De jongens knikte instemmend en dus deden alle broers wat Slightly bedacht had.

De volgende ochtend vroeg Graaf Erwtenberg zoals verwacht waar Lily was gebleven. Cubby vertelde hem dat ze haast had en nog wat moest doen, en toen vader het gastenvernlijf in wilde om de kamer op te ruimen zei Tootles dat hij dat al gedaan had maar de sleutel was kwijtgeraakt.

Zonder vreemde vermoedens leefden Graaf en Gravin Erwtenberg verder. Ze waren al lang blij van de ruzie verlost te zijn. Maar voor Lily's ouders ging het leven niet als gewoonlijk verder. Ze had haar ouders überhaupt niet verteld dat ze bij de familie Erwtenberg was gaan logeren, want haar overdreven beschermende vader zou dat nooit goed gevonden hebben. 

Lily had haar ouders verteld dat ze bij een vriendin ging logeren, maar welke vriendin dat was, dat wisten haar ouders ook niet. Nadat ze de volgende avond nog niet thuis was begon het bloed van vader dus wel te koken.

Driftig bleef vader op de knop van de afstandsbediening drukken, alhoewel het zaterdagavond was en er ontzettend veel leuks op tv was stopte vader bij niet een programma. Moeder maakte zich nog niet echt druk, zij dacht dat het gewoon erg gezellig was bij Lily's vriendin en was blij dat Lily het waarschijnlijk naar haar zin had. 

Na tien keer zenders een tot en met dertig af te zijn gegaan stond vader op en legde met een klap de afstandsbediening op tafel. 'Ik ga de politie bellen!' riep hij. 

'Bel je dochter nou eerst maar,' suste moeder. Vader greep de telefoon en belde Lily op. Een vrolijk deuntje vulde de kamer en vader keek geïrriteerd naar een schuddend en knipperend mobieltje naast de tv. Zijn blik verschoof naar die van moeder en hij keek haar smekend aan.

 'Oké, doe maar weer dramatisch, bel de politie maar,' en  ging verder met de vaat, die ze in geen 10 jaar meer gedaan had. Vader plofte op de bank neer, als ze er om twaalf uur nog niet is bel ik de politie bromde hij.' Precies om klokslag twaalf uur stond hij met de telefoon in zijn handen.

De politie ging er achteraan, maar meer informatie dan dat ze op 7 juli om 6 uur voor het laatst gezien was, en dat ze naar een vriendin gegaan was waarvan niemand de naam wist konden ze niet geven. 

Er werden onderzoeken gedaan en interessante tips gegeven, en mensen opgepakt, je weet hoe dat gaat. En als je daar meer over had willen horen had je niet moeten beginnen aan een sprookjesboek maar een detective. Alles wat ik kan vertellen is dat ze lang zochten, de Familie Erwtenberg er geen woord over zei, in verband met hun familiegeheim en de hoop na een paar jaar opgegeven werd.

THE END

Grapje... lekker flauw... Ik hou niet verhalen met een ongelukkig einde >.< Dat betekend niet dat ik geen bewondering heb voor de mensen die ze schrijven. Maar ik heb toch echt closure nodig voor mijn eigen verhalen, Happy closure!  Of is dat een spoiler? #Spoileralert! >.<