Lily keek naar de toverlamp in haar handen. 'Hoorde jij wat hij zei? Denk je dat we nog een wens over hebben?' Ze wilde over de lamp wrijven, maar Allawin greep haar hand beet. 'Ik zie die vervelende geest voorlopig liever niet terug. En voor nu, heb ik alles waar ik ooit van gedroomd heb.'

Lily die niet doorhad dat hij hunkerde naar een beetje romantiek keek bedenkelijk om zich heen 'Maar waar moet jij dan heen? We moeten toch op zijn minst een huis voor je kunnen wensen?'

'Ik ben toch lang niet oud genoeg om op mijzelf te kunnen wonen.' Bracht Allawin er tegenin. 'Ik heb eens gehoord dat ene sjaakie een tehuis heeft hier op aarde. Een opvang voor verdwaalde sprookjesfiguren. Hij leek niet de meest pientere van sprookjesland, maar een echte strijder voor de vrede is hij geworden. Men zegt dat hij naar Aarde is gedaald om een einde te maken aan de hongersnood. Wat een held, die Sjaakie Erwtenberg.

'Wacht, wat?' Stamelde Lily. 'Bedoel je graaf Erwtenberg?'

'Allawin?!' klonk het plots zevenstemmig vanuit de deur opening. Miks oog viel op de toverlamp in Lily's handen. 'Wat doen jullie met dat gruzelement, zeg me niet dat jullie hem opgeroepen hebben?!' De jongens keken elkaar aan en fluisterde rumoerig door elkaar heen. Allawin veegde beschaamd zijn haar achter zijn oren. 'Dat zou kunnen.'

'Maar... maar dat betekend chaos voor sprookjesland...' stamelde Peter.

'Maar als hij hier op aarde is... Dan betekend het chaos op aarde!' ging Paul verder.

'Of allebei!' voegde Otto er nog angstiger aan toe.

Een oude boom in de voortuin kwam krakend in beweging. Zijn ogen keken dwars door Lily heen. Dwars door iedereen heen. Zijn ogen keken naar jou. En met een oude, krakerige maar warme stem sprak hij...

Dat lieve kinderen, is weer een heel ander verhaal...