In de duisternis klonken plots kleine voetstapjes. Was ze hier dan niet alleen? Hoewel Lily bang was besloot ze het geluid te volgen, want het klonk zo lieflijk en onschuldig. Na een tijdje zag ze licht in de duisternis. Voor dat licht bewogen drie kleine silhouetjes, waggelend, en wankelend. 

'Knibbel, knabbel, knuisje!' slaakte Lily opgelucht uit. 'Oh, ik weet niet of ik blij moet zijn om jullie hier te zien! Waar hebben jullie leren lopen?' Om eerlijk te zijn was ze hen helemaal vergeten. Al die tijd waren ze braaf in Allawin's broekzak blijven zitten en ongezien onder het winkelpoortje door geglipt. 

Lily vervolgde haar weg naar het licht, met knibbel's handje in de ene hand, knabbels handje in de ander, en knuisje waggelde achter hen aan. Hoe dichter bij ze kwam, hoe meer ze zich begon af te vragen waarom het licht fel wit was, en niet warm geel, zoals ze zou verwachten in een sprookjesachtige wondergrot blinkend vol goud. 

Toen voelde ze plots haar hart in haar keel. Ze zou niet verleid worden met juwelen en goud, maar met snoepgoed en ijs. Haar ogen gleden naar de drie peuters. 'Nee!' snakte ze. Verslagen sloeg ze haar hand voor mond en besefte gelijk dat ze knabbel had losgelaten. Hij rende vooruit, alsof hij het snoepgoed kon ruiken. 'Knabbel, stop!' schreeuwde ze, maar knabbel luisterde niet. 

Haastig griste knibbel en knuisje van de grond en holde achter hem aan. Met Knibbel en knuisje tussen haar arme geklemd zag Lily geen andere optie dan knabbel met haar voet te tackelen en met zijn neus landde hij voor een schap vol aardbeien, die gelukkig net te veel rotte plekken hadden om knabbel over de streep te trekken. 

'Luister Knabbel, we komen hier voor de lamp. Verder blijf je overal vanaf. Onthoud, kijken met de oogjes! Duidelijk?!'   als antwoord rijkte knabbel naar de tomaten. Lily was er van overtuigd dat knabbel niet van tomaten hield, dit ging om autoriteit. 'Afblijven knabbel, of we gaan allemaal dood!' snauwde Lily nu terwijl ze zijn hand vast greep. Tranen welde op in knabbels ogen. Oké, de boodschap was duidelijk. Braaf sjokte hij achter  haar aan terwijl Lily op zoek ging naar de lamp. 

Terwijl ze de kant en klaar maaltijden en het brood passeerde dacht Lily terug aan wat ze zojuist had gedaan. Ze hand een peuter getackeld en hem afgesnauwd. Haar moeder had haar altijd gezegd dat ze gewenst had om een kindje dat zo mooi was als een woestijnvos en zo schattig als een axolotl. Maar had ze ooit om een liefdevol kind gewenst? Had ze wel schoonheid van binnen en buiten? Iedereen merkte haar uiterlijke schoonheid direct op wanneer ze haar zagen, maar werd ze werkelijk geliefd om wie ze was?

Nog voor ze antwoord kon vinden op die vragen zag ze iets blinken aan het einde van het pad, of beter gezegd, aan het einde van het snoepgoed pad. Nog voor ze euforisch het woorden 'de lamp' kon uitspreken werd er woest gesparteld in haar armen, en knibbel en knuisje braken los.