Lily had haar vader al lang op zijn wang gedag gekust, en na drie pogingen was het haar gelukt de deur van zijn oude Fiat Panda dicht te slaan. Toch stond zijn auto nog altijd voor de schoolpoort terwijl zij richting het schoolgebouw liep. Het zou je niet verbazen dat de gênante verschijning van haar vader voor de schoolpoort en haar veel te grote kersttrui midden in de zomer alle aandacht trok. Maar in plaats van spottend geroddel dat zich normaliter over het plein zou verspreiden werd Lily vol bewondering aangestaard.

'Zo, jij bent al in de kerststemming zeg!' grijnsde plots een jongen, die zijn arm om haar heen geslagen had. Zijn enorme voortanden in zijn brede grijns en zijn twinkelende donkere ogen gaven hem een ondeugende uitstraling. Hij trok zijn telefoon uit zijn broekzak en maakte snel een foto van hen twee. Lily keek hem verbaasd aan, maar hij trok slechts uitdagend zijn wenkbrauw op. 'Voor de kerstman,' antwoord hij droogjes. 'Dan kan ik hem precies laten zien wat ik wil voor kerst.' Nog even beduusd staarde Lily naar haar vaders oude trui. 'Je wilt deze trui voor kerst?' stamelde ze verward. De jongen schaterde het uit en trok haar nog wat dichter tegen zich aan. 'Zo naïef, zo schattig!' snerpte hij door zijn gelach heen.' Ze noemen mij trouwens Nibs. Jij?'

'Uh... Lily,' antwoordde Lily, afwachtend of hij daarop nog meer onverwachte fratsen uit zou halen. 

'Ah, Lily! Onze nieuwe leerling,' glimlachte een mevrouw achter de conciërge balie. 'En jij, wegwezen, Thomas. Ik zie jou hier al veel te vaak! Zorg dat je er vandaag niet uitgestuurd wordt,' bromde ze naar Nibs, waarna ze Lily een knipoog gaf. Nibs haastte zich weg en de conciërge keek zoekend om zich heen. 'James?' 

Een slungelige jongen met warrig blond kwam onder de balie vandaan met een stoffer en blik in zijn hand. Hij zag er geïrriteerd uit maar toen hij Lily zag klaarde hij op. 'James, laat jij Lily haar kluisje zien? Nummer 1001.' Ze krabbelde wat op een papiertje en gaf het aan Lily. 'Je code,' knikte ze.

Lily maakte een kleine buiging uit dankbaarheid en James had zich inmiddels al naast haar vergezeld. 'Tot uw dienst, prinses. Ze noemen mij Slightly!' 

De conciërge zuchtte geïrriteerd. 'Gedraag je nou eens, James. Het is ook altijd hetzelfde met jullie!'

Slightly grijnsde, pakte Lily's hand vast en kuste die, waarna hij een uitdagende blik naar de conciërge wierp. Hij zigzagde tussen de kluisjes door en Lily was er zeker van dat ze al alle kluisjes waren langs gegaan. De bel was inmiddels gegaan en de gangen waren leeg, maar Slightly kletste door alsof hij daar geen oog voor had. 

'Slightly, denk je dat het je vandaag nog gaat lukken mijn kluisje te vinden?' probeerde Lily hem zo beleefd mogelijk te vragen. 

Plots draaide Slightly zich een kwartslag naar haar toe, leunde met een luide klap tegen het  kluisje boven Lily aan en klemde haar met enige afstand tussen hem en de kluisjes in. Hij was minstens drie koppen groter dan zij en met haar hart bonzend in haar keel keek ze naar hem op.

'Sorry,' grijnsde Slightly. 'Ik raakte verdwaald in je ogen.'

Lily slikte angstig en Slightly zette weer een stapje terug. Hij lachte, een tikkeltje verontschuldigend en alsof hij met zijn wenkbrauwen kon wijzen gebaarde hij naar het kluisje waarop hij eerder zijn hand had laten vallen. Lily draaide zich om en keek op. Kluisje 1001, eindelijk.

Toen ze haar lunch in haar kluisje had geplaatst en de deur dicht klapte merkte ze plots twee enorme blauwe ogen op die haar strak aanstaarden. Slightly was het niet, die was als sneeuw voor de zon verdwenen. Deze jongen was een stuk breder en had zwart haar. Hij stond echter nonchalant tegen de kluisjes aangeleund met een zelfde portie zelfvertrouwen in zijn charmante grimas. Geschrokken veegde Lily het zweet van haar voorhoofd.

'Jij bent heet,' zei hij sloom.

'Ik uh... je bedoelt vast "hebt". Ik heb het heet, ja,' wist Lily slechts uit de brengen.

De grijnsde hoofdschuddend. 'Je moet ook geen trui aantrekken in september, slimpie,' zei de jongen die eerder niet in staat geweest was tot het formuleren van een correct Nederlandse zin. Lily was echter te vriendelijk om hem daar op te wijzen.

De jongen trok zijn kluisje open en griste er een sportshirt uit. 'Hier, neem deze,' grijnsde hij. 'Is een stuk luchtiger dan wol.' Hij bestudeerde het label in zijn shirt en wierp haar een uitdagende blik. 'Ik zie het al, 100% boyfriend material.' Hij gooide het shirt op en een zweem met de onmiskenbare geur van jongenskleedkamer kwam haar tegemoet. Hij wees met zijn duim over zijn schouder. 'Wc's zijn daar.'

Dat was erg aardig, bedacht Lily zich. Al stonk het shirt een uur in de wind, nee zeggen was geen optie. 'Bedankt... Uh...' stamelde Lily.

'Tootles.' knipoogde hij. 'En graag gedaan...'

'Lily,' glimlachte ze.

'Graag gedaan, Lily. Zie je later!'

Lily kleedde zich om en stopte de trui in haar tas. Een lekker begin van haar eerste schooldag. Ze had haar halve les scheikunde al gemist, en nu moest ze het lokaal nog maar eens zien te vinden. 

Toen ze de wc uitliep passeerde ze een jongen met rood haar die op het punt stond te toiletteren. 'Pardon?' vroeg ze verlegen. 

De jongen bleef in de deuropening staan. 'Oh, hallo!' glimlachte hij verschrikt. 'Geloof jij in liefde op het eerste gezicht?'

'Wat?' zijn vraag kwam niet eens aan en de jongen leek niet van plan antwoord te geven want met een grijns trok de jongen de wc deur achter zich dicht.  

Lily wilde al verder lopen op zoek naar een ander slachtoffer om de weg te vragen maar de wc deur ging weer open. 'Hoe bevalt het je nu dan?'

Lily haalde diep adem. 'Ik wilde eigenlijk alleen maar weten waar ik het scheikundelokaal kan vinden.'

'Vertel je mij jou naam in ruil?'

'Ik ben Lily.'

'Aangenaam Lily. Ik ben Peter, en uh... Tweede deur rechts,' knipoogde hij terwijl hij naar het einde van de gang wees.

Beschaamd stapte Lily het scheikunde lokaal binnen. Leerlingen waren al druk bezig met het invullen van werkbladen en een chagrijnige, oude dame die haar de indruk gaf dat ze zojuist een les toverdranken was binnengestapt in plaats van scheikunde keek haar ijzig aan.

'Ah, kinderen, pauzeer even. Zo te zien heeft mevrouw Andersen besloten ons toch te vereren met haar aanwezigheid. Als je besluit halverwege de middelbareschooltijd in te stromen, waarom dan ook niet tijdens de les?' grijnsde ze spottend. Haar klasgenoten fluisterden en met slecht een nijdige blik maande de vrouw de hele klas weer tot stilte. 'Ga zitten en zorg dat je de les af hebt als de bel gaat!'

Lily nam snel plaats op het enige lege plekje in de klas. Een jongen met donkerbruine krullen en een bril was zo ijverig aan het werk dat hij haar bij binnenkomst niet eens had opgemerkt. Zwijgzaam vulde Lily haar werkblad in. Toen de jongen zijn potlood had neergelegd schrok hij plots iemand naast hem te zien zitten. 'Wow, jij ben zeker gemaakt van Koper en Telluur, want jij bent CuTe!' Hij stootte haar aan. 'Snap je hem, Koper Cu en Telluur Te.'

Lily lachte schaapachtig. Eigenlijk snapte ze er niets van, maar wat dat betreft was ze precies bij het goede adres, want de jongen die kennelijk Marmaduke heette vulde haar werkblad even ijverig in als het zijne. Als dank moest ze beloven de volgende les weer naast hem te gaan zitten en hoewel hij misschien een tikje eigenaardig was, deed hij niet af voor alle andere schoolgenoten die ze had ontmoet.

Toen Lily haar Engelse les binnenstapte en zag dat ze deze les niet met haar stamgroep zou volgen was ze dan ook maar wat blij een bekend gezicht in de klas te zien zitten waar ze zonder ongemakkelijkheid naast kon plaatsnemen. Althans, dat dacht ze tenminste.

'Nou, dan is mijn schuld bij deze afgelost,' glimlachte ze naar Marmaduke terwijl ze haar stoel aanschoof. 'Ik ben best goed in Engels, misschien kan ik jou nu wel helpen.'

Hij keek haar wazig aan. Lily fronste haar wenkbrauwen. Wellicht had hij te hard aan het bleekmiddel gesnoven, ze had hem nog zo gezegd eerst hard te wuiven en dan zacht te nuiven. Of misschien een logischere verklaring, hij had zijn bril niet op, bedacht ze zich. Lily wiebelde ongemakkelijk op haar stoel terwijl hij haar doordringend aan bleef staren. 'Ik ben het Lily, weet je nog, we hebben scheikunde samen? Twee uur geleden.'

'Wij, scheikunde samen?' stamelde hij. 'Je bedoelt zeker chemie, want dat hebben we zeker. 'Hij knipoogde. 'Binky is de naam en ik vermoed dat je scheikunde hebt met mijn broer, Marmaduke. We zijn eeneiige tweeling, maar er kan er maar een de beste zijn.' Met zijn duim wees hij tweemaal naar zichzelf terwijl zijn wenkbrauwen meebewogen op het ritme. Lily glimlachte ongemakkelijk terug.

Toen de pauze eindelijk aanbrak verlangde Lily maar naar één plek: de meisjes wc. Zo hard als ze kon rende ze het Engels lokaal uit alsof ze op het punt stond in haar broek te plassen. De veel te grote ballerina's die ze van haar buurvrouw had gekregen flapperden onder haar hakken op en neer alsof ze zo in staat zou zijn te vliegen, maar hoewel Lily gek was op sprookjes, geloofde ze niet dat ze kon vliegen. En die wetenschap komt niet goed van pas wanneer zwaartekracht besluit dat het tijd is voor een duikvlucht vanaf de bovenste tree van de trap.

Haar armen deden nog een poging, maar uiteindelijk bereidde ze zich voor op een harde landing, die reuze meeviel. Ze landde in twee stevige armen en stuiterde zo weer overeind door een dikke buik die veerde als een trampoline. 'Hemeltje lief! Kom jij net uit de hemel gevallen?' reageerde de eigenaar van de trampoline geschrokken terwijl hij haar beide bovenarmen beetpakte. Zijn handen voelden bezweet en zijn lichtbruine haar plakte tegen voorhoofd.

'Sorry, ik was onhandig. Heb ik je pijn gedaan?' stamelde Lily verontschuldigend.

'Natuurlijk niet!' glimlachte hij. 'Ben jij in orde? Ze noemen mij trouwens Cubby. Ik ben zo sterk als een beer. En jij?'

Lily knikte. 'Ik ben Lily, zo lomp als een kat met kater. Dankzij jou kwam ik toch op mijn pootjes terecht.' Ze maakte een kleine buiging als teken van dankbaarheid en wilde weer naar de meisjes-wc vluchten.

'Wacht, je vergeet wat!' riep Cubby, en hield haar schoen op. Toen Lily hem aan wilde pakken wees hij met zijn vinger naar de onleesbaar geworden lettertjes in haar schoen. 'Als ik het niet dacht, made in heaven.'

Lily veinsde de glimlach die ze vandaag al te vaak geveinsd had en bedankte hem nogmaals vluchtig voor ze de meisjes wc in verdween. Wat een dag!