Er was eens een arm echtpaar dat droomde van een kindje. Alhoewel het echtpaar het niet breed had wisten ze dat niemand een betere ouder zou kunnen zijn dan zij. Want beiden waren werkloos en zouden zo hun aandacht volledig op hun kindje kunnen richten. Na lang wachten was de dag aangebroken en moeder was zwanger. Wat vermoeid lag ze op een stoel en hoopte dat ze in verwachting was van een meisje dat zo mooi was als woestijnvos en zo onweerstaanbaar schattig als een axolotl.

Bij de bevalling werd al meteen duidelijk dat haar wensen verwezenlijkt waren. Haar baby was de mooiste die ze ooit had gezien, en toen ze in de diepe helder blauwen ogen van het kindje keek, smolt haar hart. 

De baby had de naam Lily gekregen, omdat haar luiers roken naar lelie, en ze net zo mooi was als de bloem zelf. En hoe ouder ze werd, hoe mooier en vrolijker ze werd. Haar ogen werden nog dieper blauw als een zee waarin sirenen zingen, haar zwarte haren glansden als de sterren in de nacht en haar zachte baby wangen hielden onveranderd stand, als een squishy van hoge kwaliteit. Al snel was de dag aangebroken dat geen man haar schoonheid kon weerstaan en opslag verliefd op haar werd. Zo ook de zeven zonen van Graaf Erwtenberg en zo begon dit sprookje.