Elke week mag een gastschrijver een verhaal schrijven over het thema van die week. Deze week is Woordentovenaar aan de beurt.

Het meisje vroeg wie ik was, ik zei dat ze me niet kende, ze zei dat ze onzeker over de situatie was, ik zei dat ze me kon vertrouwen. 

Enkele minuten verstreken.

Ze was zenuwachtig en aarzelend. Ik stelde haar gerust. Ik zei lieve woordjes en gaf haar complimentjes. Ik zei dat er niets kon gebeuren, dat ze veilig bij me was. 

Ze moest me gelijk geven, ik was ook gewoon ongevaarlijk. Van buiten. 

Toch deed ze het. Ik wilde haar zoenen. Ik wilde haar aanraken. Haar bedanken voor dat ze het deed. Op de foto stond haar complete lichaam. Naakt. Ik genoot er van.

Ik bedankte haar nogmaals en stuurde haar kusjes. Ik denk dat ze inmiddels wel zeker van haar zaak was en zich redelijk veilig voelde.

Maar haar gevoel zat verkeerd.

Ik had al lang op een andere knop gedrukt. Een knop die voor mij 'geluk' en voor haar 'onheil' betekende. 

Het gesprek was klaar. Ik blokkeerde haar en ze zou nooit meer iets van me te horen krijgen.

Het spel was begonnen.

Enkele maanden later, ik was haar al bijna vergeten, zag ik het in de krant.

Haar naam.

Ze was dood, ze was er niet meer.

Zelfmoord was het. 

Vrienden, kennissen, vreemdelingen. Allemaal zagen ze haar blote lichaam. Dat werd haar dood. Ze besefte dat er niets anders op zat. 

Ik lachte en legde de krant weg.

Mijn taak is gedaan.

Game over.