Tegenwoordig wordt het ons zo makkelijk gemaakt om een berichtje te sturen. Dat is aan de ene kant prachtig, want wie had nou durven dromen dat we een bericht sturen aan iemand in Canada en diegene het op datzelfde moment ontvangt. Vroeger moest ik brieven schrijven aan mijn vakantievriendinnen, wachtte ik twee weken op antwoord, en nu stuur ik gewoon een appje en krijg ik binnen tien minuten een reactie. Echter hebben de grootste dingen, vaak ook de grootste schaduwen. Want met die optie om snel leuke berichtjes te sturen naar een Nigeriaanse Prins, hebben wij ook de optie om één of ander passief-agressie berichtje te sturen als we chagrijnig zijn. Met een klik op enter kunnen wij iemand in Canada een slecht gevoel bezorgen. Met een klik op enter kunnen wij iemand in China laten huilen. Mensen die wij anders nooit tegen waren gekomen kunnen wij nu leren kennen, maar heel toevallig ook breken. Ik weet nog dat ik op de basisschool zat en dat een jongen uit mijn klas mij een trut noemde. Dat deed hij achter mijn rug om, maar iedereen wist dat hij degene was die het had gezegd. Ik kon hem vervolgens confronteren en wij konden het vervolgens oplossen (ik dreigde hem te slaan, hij zei sorry). Maar nu? Nu heb je een probleem met iemand en maak je anoniem een Twitter account aan om leugens in de wereld te gooien. Nu kunnen we anoniem zeggen dat mensen een trut zijn. We hoeven tegenwoordig niet eens meer uit ons bed te komen om ruzie te zoeken. En eigenlijk is dat gek, toch? Vroeger zochten we ruzie op het schoolplein en als we echt heel boos waren, stonden we vlak naast het schoolplein iemand op te wachten. Maar nu gaan we rustig naar huis, doen we alsof alles helemaal Gucci is en zetten we onze laptop aan. Dan breekt de hel los. Op het moment dat iedereen op de plek is waar ze zich veilig moeten voelen, begint de oorlog. Gemene reacties op foto's stromen binnen, toetsenbord-ridders springen op hun digitale paard met hun zwaarden voor zich uit, bewerkte foto's worden gedeeld en kinderen worden belachelijk gemaakt. En dat alles terwijl we in onze eenhoornpyjama's, met een kopje thee en twee vlechtjes in ons haar naar het beeldscherm staren. Het recht van de sterkste heeft in de wereld van sociale media ineens een andere betekenis gekregen en dat is voor iemand die altijd de sterkste was, een heel gek iets. Want ineens zijn het de mensen met de meeste volgers die de meeste schade aanrichten. De mensen die het meest actief zijn op sociale media. Ineens zijn het deze mensen die het sterkste schild en het scherpste zwaard hebben. En de rest blijft achter. Het internet is zo'n mooie plek. Waar eindeloze kennis voor ons ligt, waar we het nieuws over een dorpje in Nicaragua kunnen volgen, waar we te weten komen dat een hond ergens burgermeester is geworden. En toch zijn er zo veel meer risico's ineens. Het ergste dat mij kon overkomen vroeger als ik een keer beschikking had over de computer, was per ongeluk een pornosite bezoeken. Als ik kattenplaatjes wilde zoeken en keek op poesjes.nl of pussy.nl, zonder de dubbele betekenis te krijgen. Maar nu hebben we allemaal al het risico om nog voor we ons bed uit zijn uitgescholden te zijn omdat we onze mening hebben gegeven. Zelfs op wattpad gebeurt het. Dat we voor de lunch al een "waarom vermoord jij jezelf niet gewoon?" naar ons hebben toegeworpen. Terwijl we gewoon rustig een broodje pindakaas en hagelslag naar binnenwerken, kunnen we door één of andere gekke Amerikaan als een hoer genoemd worden. Terwijl we rustig Modern Family kijken, kunnen we door één of andere hondsdolle pvv-er al een landverrader genoemd worden omdat we asielzoekers niet in een gaskamer willen gooien. En hoewel het internet een prachtig gegeven is en ik echt niet kan leven zonder mijn dagelijkse dosis kattenfilmpjes en foto's van huilende peuters, zou ik geen moeite hebben met een dikke vinger opsteken naar sociale media. Want ik geniet van mijn Facebook en ik geniet van mijn Wattpad, maar ik zou zonder de scheldende mensen die ik anders nooit had leren kennen, kunnen. Want ja, met dat hele internet is toch wel een beetje onze filter weggevallen. En ineens is het oké om: "Ik word zo hard van je, kom neuken" te sturen zonder rood te worden. Ineens krijgen we geen blauw oog of strafregels meer als we een ander uitschelden. En ja: persoonlijk vind ik het toch een beetje jammer dat het internet nog geen virtuele fysieke klappen kan overbrengen. De mentale klappen deelt het namelijk al perfect uit. Nu de rechtse hoek nog.