Το μάθημα άρχιζε στις 9 το πρωί αλλά η Μυρτώ ήταν στο αμφιθέατρο 40 λεπτά νωρίτερα. Μόλις μπήκε, είδε ήδη κάποια άτομα να κάθονται στις μπροστινές θέσεις. Πόσο νωρίς έρχονται;

Βρήκε μία θέση στην τέταρτη σειρά και έβαλε την τσάντα της στην διπλανή για να καθίσει ο Κοσμάς. Χάζευε τους συμφοιτητές της όταν ακούστηκε ο ήχος μηνύματος από το κινητό της. Χαμογέλασε όταν είδε ότι είναι από τον Άκη.

"Καλημέρα στην πιο όμορφη ξαδέλφη του κόσμου. Πες μου τι ώρα θέλεις να περάσω να σε πάρω από την σχολή για καφέ. Ευκαιρία να γνωρίσω καλύτερα τον Κοσμά."

"Στις 2 τελειώνω. Ανυπομονώ να σε δω!" απάντησε και το χαμόγελο δεν έφυγε από τα χείλη της. 

<Και τι δεν θα έδινα να μάθω το λόγω που χαμογελάς.> άκουσε μία φωνή δίπλα από το αυτί της και χωρίς να το θέλει ανατρίχιασε. Γύρισε απότομα δίπλα της και μετά κατάλαβε ότι δεν ήταν και πολύ έξυπνη η κίνηση της. 

<Φύγε.> είπε ήρεμα αλλά τα μάτια της πέταγαν φωτιές. Δεν έκανε καμία κίνηση να απομακρυνθεί από τον Άρη και ας είχε βρεθεί κατά λάθος λίγα εκατοστά μακριά από τα χείλη του. Δεν ήθελε να δείξει αδυναμία και η κίνηση της να μείνει σταθερή στη θέση της εκείνη την ώρα της φάνηκε σωστή.

<Και αν δεν θέλω;> είπε ο Άρης και μείωσε ακόμα πιο πολύ την απόσταση μεταξύ τους με το βλέμμα του να μην φεύγει εκατοστό από το δικό της. Εκείνη ξεροκατάπιε και τελικά απομακρύνθηκε από κοντά του. 

<Η θέση είναι κρατημένη για τον Κοσμά. Φύγε.> είπε ήρεμα χωρίς να τον κοιτάει. 

<Ο Κοσμάς να φανταστώ είναι αυτός που σας είδα εχτές στην καφετέρια;> την ρώτησε όσο πιο αδιάφορα μπορούσε.

<Ναι αυτός είναι. Είμαστε μαζί.> του απάντησε εκείνη τυπικά.

<Μάλιστα. Και ξέρει ότι τραβιέσαι και με άλλον;> της είπε με κακία και ζήλια. Δεν μπορούσε να ελέγξει τον εαυτό του.

<Δεν ξέρεις τι λες. Παραλογίζεσαι.> είπε η Μυρτώ μη μπορώντας να πιστέψει τα λόγια του.

<Παραλογίζομαι; Τότε αυτός που αγκάλιασες εχτές έξω από το σπίτι σου ποιος είναι;> την ρώτησε και την έπιασε από το μπράτσο για να την κάνει να τον κοιτάξει. Η Μυρτώ είδε στα μάτια του πόνο αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει τον λόγο. Το βλέμμα του την έκανε αδύναμη και ήθελε να φύγει από δίπλα του.

<Πρέπει να φύγω.> είπε βιαστικά και με γρήγορες κινήσεις έφυγε από την αίθουσα κάνοντας τον Άρη ακόμα πιο έξαλλο. Μάζεψε τα πράγματα τους και την ακολούθησε. Χωρίς να μιλήσει την έπιασε άγαρμπα από το χέρι και την πήγε μέχρι το αυτοκίνητο του αγνοώντας τις φωνές της. Την έβαλε με το ζόρι μέσα και ξεκίνησε για το σπίτι του.

<Είσαι τρελός; Που πάμε; Έχουμε μάθημα.> του φώναξε αλλά εκείνος σε όλη τη διαδρομή κοιτούσε τον δρόμο. Μετά από λίγη ώρα, το αυτοκίνητο σταμάτησε έξω από το πατρικό σπίτι της κοπέλας και κατέβηκαν και οι δύο από το αμάξι. 

<Άνοιξε να μπούμε. Στο σπίτι μου θα είναι η μάνα μου. Εδώ θα έχουμε ησυχία.> της είπε και εκείνη άνοιξε την πόρτα αφού του έριξε πρώτα ένα δολοφονικό βλέμμα.  Μπήκαν μέσα και η Μυρτώ ξεκίνησε να ανεβαίνει τις σκάλες για το δωμάτιο της. Πίστευε ότι θα ένοιωθε περισσότερη ασφάλεια σε έναν χώρο αποκλειστικά δικό της.

Ο Άρης την ακολούθησε και μόλις μπήκε στο δωμάτιο έμεινε να κοιτάζει τον τοίχο με τις φωτογραφίες. Εντόπισε αμέσως εκείνη που είχαν βγάλει στην εκδρομή και του φάνηκε παράξενο που την είχε κρατήσει μετά από όλα αυτά που πέρασε. Γύρισε να την κοιτάξει και την είδε να έχει την πλάτη της γυρισμένη σε εκείνον. Κοιτούσε έξω από το παράθυρο τον καθαρό ουρανό και προσπαθούσε να ηρεμήσει την θύελλα συναισθημάτων που της προκαλεί αυτός ο άνθρωπος.

<Μυρτώ...> άκουσε την φωνή του αλλά το βλέμμα της έμεινε να κοιτάζει τα λιγοστά σύννεφα που υπήρχαν. <Συγγνώμη.> είπε και πραγματικά την εννοούσε. Η Μυρτώ έκλεισε σφικτά τα μάτια της για να εμποδίσει τα δάκρυα να κυλήσουν.

<Γιατί έπρεπε να έρθουμε εδώ; Ο Κοσμάς θα με ψάχνει.> του είπε σκληρά και προσπάθησε να αγνοήσει την προηγούμενη λέξη που βγήκε από το στόμα του. Ο Άρης δεν σταμάτησε λεπτό να κοιτάει την πλάτης. Μπορεί να τον πόνεσε η αναφορά στον Κοσμά αλλά δεν είχε κανένα δικαίωμα να ζηλεύει. Τουλάχιστον όχι ακόμα.

<Θέλω να μιλήσουμε για τότε.> της είπε ειλικρινά.

<Δεν νομίζω να έχουμε κάτι να πούμε.> είπε εκείνη να γύρισε να τον κοιτάξει. Το βλέμμα της σκληρό αλλά μέσα του υπήρχε η προσμονή και η ελπίδα αλλά και ο έρωτας. <Έχω προχωρήσει τη ζωή μου και όλα τα υπόλοιπα ανήκουν στο παρελθόν.> 

<Όλα; Δεν νομίζω. Ο αγαπητικός σου ξέρει ότι είσαι και με τον άλλον;> την ρώτησε με ένα μείγμα συναισθημάτων.

<Δεν καταλαβαίνω τι λες.> του είπε.

<Δεν καταλαβαίνεις; Με τον άλλο από εχτές λέω. Είναι ο ίδιος που τα είχατε τότε στο Γυμνάσιο.> της είπε και μόλις η Μυρτώ άκουσε την τελευταία του φράση ξέσπασε σε γέλια. <Γιατί γελάς;> την ρώτησε άγρια αφού τον εκνεύριζε τη αντίδραση της.

<Νόμιζες ότι με τον Άκη ήμασταν μαζί;> τον ρώτησε όταν κατάφερε να σταματήσει να γελάει.

<Ναι.> της απάντησε λες και ήταν η μόνη σωστή απάντηση.

<Ο Άκης είναι ξάδελφος μου.> του είπε και εκείνος έμεινε να την κοιτά σοκαρισμένος. <Δεν νομίζω να είχα δώσει την εντύπωση για κάτι άλλο.> 

<Μα, σας είχα δει να αγκαλιάζεστε.> προσπάθησε να δικαιολογήσει τον εαυτό του.

<Και τι σημαίνει αυτό;> τον ρώτησε ρητορικά. <Ο Άκης μου έχει σταθεί περισσότερο από τον οποιοδήποτε. Τον αγαπάω μπορεί και περισσότερο από τον ίδιο μου τον εαυτό και πάντα όταν είναι δίπλα μου αισθάνομαι ασφάλεια. Με υπερασπιζόταν ακόμα και μπροστά στην αδελφή του. Η Χριστίνα πάντα θα έλεγε κάτι για να με μειώσει αλλά ο Άκης μου έφτιαχνε αμέσως την ψυχολογία.> είπε και τον κοιτούσε στα μάτια.

<Η Χριστίνα;> ρώτησε εκείνος ακόμα πιο πολύ μπερδεμένος.

<Ναι η Χριστίνα. Ξέρεις, η γνωστή.> του είπε με λίγο περισσότερο θυμό από ότι θα έπρεπε.

<Όχι...> είπε και πισωπάτησε. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι όλα αυτά τα χρόνια είχε λάθος εντύπωση για την Μυρτώ. Αν δεν είχε εμφανιστεί η Χριστίνα, τώρα μπορεί να ήταν μαζί της και ευτυχισμένος. 

<Όλα καλά;> τον ρώτησε η κοπέλα αφού είδε ότι είχε ασπρίσει σαν το χαρτί.

<Πρέπει να φύγω.> είπε σιγανά και έφυγε σαν κυνηγημένος από το σπίτι. Η Μυρτώ έμεινε λίγο ακόμα εκεί με την απορία για την συμπεριφορά του ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της.