5 χρόνια πριν

Δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι η αντιπαθητική ξαδέλφη της, ήταν στο ίδιο σχολείο με την ίδια. Η Χριστίνα δεν άφηνε το ιδιωτικό για τίποτα και κανέναν. Τι άλλαξε και τώρα βρίσκονταν στο ίδιο προαύλιο;

<Είμαι στην ευχάριστη θέση να σου ανακοινώσω ότι από εδώ και πέρα θα είμαι στο ίδιο σχολείο με εσένα γλυκιά μου.> της είπε με ύφος.

<Αυτό το κατάλαβα. Αυτό που δεν μπορώ όμως να καταλάβω είναι πως εσύ άφησες το ιδιωτικό και ήρθες στο δημόσιο.> είπε με προσποιητή ηρεμία. Μέσα της γινόταν χαμός. Ήθελε να την πετάξει έξω από το σχολείο και αν γινόταν και από τη ζωή της. Πολλοί μαθητές είχαν μαζευτεί γύρω τους αφού τα νέα της καινούριας μαθήτριας είχαν ήδη διαδοθεί.

<Μα δεν θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβεις τον λόγο. Ήθελα να είμαι κοντά στην υπέροχη ξαδέλφη μου...> είπε με την ειρωνεία να είναι εμφανή στον τόνο της, <και φυσικά στο αγόρι μου.> συνέχισε αφήνοντας άφωνη τη Μυρτώ. Δεν είχε ιδέα ότι η ξαδέλφη της είχε αγόρι και ήθελε πολύ να γνωρίσει τον άτυχο που έπεσε στα χέρια της.

<Και ποιος είναι το αγόρι σου;> την ρώτησε αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν έτοιμη ψυχολογικά για την απάντηση της.

<Μα φυσικά ο Άρης.> είπε και γύρισε στα δεξιά της που καθόταν το αγόρι και τον φίλησε στο στόμα. Η Μυρτώ δεν είχε δει ότι ο Άρης καθόταν δίπλα της και βλέποντας αυτό το θέαμα ήθελε να φύγει όσο πιο γρήγορα μπορούσε από εκεί. Ένοιωσε ότι μόλις δέχτηκε μία μαχαιριά στην καρδιά από την ίδια της την οικογένεια. Ήθελε να κλάψει αλλά με τα χίλια ζόρια συγκρατήθηκε. <Και τώρα φυτό, μπορείς να φύγεις από μπροστά μας. Μας χαλάς την αισθητική.> της είπε η Χριστίνα μόλις απομακρύνθηκε από τον Άρη, ο οποίος την κοιτούσε σαν να της ζητάει συγγνώμη και αυτό ήταν κάτι που την έκανε να νιώσει καλύτερα. Τα λόγια της ξαδέλφης της, την ξάφνιασαν. Ποτέ δεν της είχε μιλήσει τόσο σκληρά. Πάντα την έλεγε κατώτερη αλλά είχε την ελπίδα ότι δεν τα εννοούσε στην πραγματικότητα. Άλλη μία ελπίδα που τσαλαπατήθηκε εκείνη την ημέρα.

Έφυγε χωρίς να πει τίποτα άλλο και πήγε μόνη της σε μία άκρη. Δεν ήθελε να μιλήσει σε κανέναν και αυτό η μοναδική της φίλη το σεβάστηκε. Απλά κάθισε δίπλα της και την αγκάλιασε. Ήθελε να της δώσει κουράγιο γιατί κατάλαβε ότι από εδώ και πέρα δεν θα είναι εύκολη η σχολική χρονιά για τη Μυρτώ. 

Οι επτά ώρες σχολείου πέρασαν βασανιστικά αργά για την κοπέλα. Σε κάθε διάλειμμα, τα μάτια της ήταν κολλημένα πάνω στην ξαδέλφη και στο αγόρι των ονείρων της. Ήθελε να τελειώσει η μέρα όσο πιο γρήγορα μπορούσε αλλά τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα δεν ήταν με το μέρος της. Στο σχόλασμα την περίμενε μία ακόμα έκπληξη αλλά αυτή τη φορά ευχάριστη. Μόλις βγήκε από το σχολείο, είδε να την περιμένει στο απέναντι πεζοδρόμιο ο Άκης. Χάρηκε πάρα πολύ όταν τον είδε και έπεσε με φόρα στην αγκαλιά του. Είχε ανάγκη την αγκαλιά του και εκείνος της την έδωσε απλόχερα. Ήξερε ότι η αδελφή του άλλαξε σχολείο για κάποιο λόγο και θα μάθαινε σύντομα ποιος ήταν αυτός. 

Την ώρα που η Μυρτώ ήταν στην αγκαλιά του Άκη, ο Άρης και η Χριστίνα πέρναγαν την έξοδο του σχολείου με την κοπέλα να κρατάει γερά το χέρι του αγοριού. Όταν ο Άρης είδε την Μυρτώ στην αγκαλιά ενός αγνώστου, σταμάτησε το βήμα του και το βλέμμα του έμεινε πάνω τους. Η Χριστίνα το παρατήρησε και έγινε έξαλλη. Είχε μία κοπέλα σαν εκείνη δίπλα του και κοίταγε μία άλλη πιο άσχημη;

<Ααα να και το ζευγαράκι μας.> είπε αόριστα η κοπέλα και ο Άρης γύρισε να την κοιτάξει με απορία. <Δεν το ήξερες; Η Μυρτώ τα έχει με τον Άκη. Καλό παιδί είναι αλλά δεν πιστεύω ότι του αξίζει. Μα κοίτα την. Δεν έχει τίποτα ωραίο πάνω της.> σχολίασε.

Το αγόρι όσο και να ήθελε να την διαψεύσει και να την απαριθμήσει τα θετικά που είχε η Μυρτώ, δεν το έκανε και απλά συμφώνησε μαζί της. Η εικόνα που έβλεπε μπροστά του, τον πονούσε αλλά δεν ήθελε να δείξει αδυναμία. Ήταν ένα όμορφο αγόρι στην εφηβεία και δεν έπρεπε να δίνει σημασία σε κορίτσια σαν τη Μυρτώ.

Την επόμενη μέρα, η Μυρτώ αποφάσισε να μιλήσει με τον Άρη για την εργασία αφού σε δύο μέρες έπρεπε να την παραδώσουν. Πήγε στο παγκάκι που καθόταν με την παρέα του, και δυστυχώς την ξαδέλφη της, και τους καλημέρισε όλους πριν απευθυνθεί στον ίδιο.

<Άρη, θέλεις να συναντηθούμε το απόγευμα για την εργασία;> τον ρώτησε κοιτώντας μόνο αυτές τις υπέροχες μπλε θάλασσες. 

<Δεν την έχω κάνει και δεν με ενδιαφέρει. Αν είναι κάν' την μόνη σου ζαβό.> της είπε και εκείνη γούρλωσε τα μάτια της ενώ η Χριστίνα ήθελε να πηδήξει από την χαρά της.  Ζαβό; 

<Άρη τι λες;> τον ρώτησε αφού αδυνατούσε να πιστέψει ότι άκουσε αυτά τα λόγια από εκείνον.

<Είσαι και κουφή εκτός από μπάζο;> της είπε και μέσα του πονούσε αλλά αν της μιλούσε καλά έδειχνε αδυναμία, τουλάχιστον έτσι τον έκανε να πιστεύει η Χριστίνα.

<Μάλιστα. Εγώ θα κάνω την εργασία αλλά μην περιμένεις να σε καλύψω στον καθηγητή. Ας σε βαθμολογήσει για τις προσβολές σου. Δεν με ενδιαφέρει.> του είπε σχετικά ήρεμα και έφυγε με γρήγορα βήματα από κοντά τους. Κλείστηκε στις τουαλέτες και έκλαψε μέχρι να ακουστεί το κουδούνι. Όταν βγήκε από την τουαλέτα που είχε κλειστεί είδε την ξαδέλφη της να την περιμένει, με σταυρωμένα χέρια, μπροστά από την πόρτα. 

<Νόμιζες ποτέ ότι θα γύρναγε ένα αγόρι σαν τον Άρη ΜΟΥ να σε κοιτάξει;> είπε με κακία και γέλασε σαν την κακιά μάγισσα. <Καλώς ήρθες στην κόλαση Μυρτούλα.> της είπε και βγήκε έξω με ύφος νικήτριας. 

Και όντως, οι μήνες που ακολούθησαν ήταν χειρότεροι και από την κόλαση. Τα περισσότερα παιδιά, αν όχι όλα, του σχολείου την κορόιδευαν για τα πάντα. Όπου και αν πήγαινε θα άκουγε προσβλητικά σχόλια για την εμφάνιση και τον χαρακτήρα της. Είχε μείνει μόνη της. Η Κωνσταντίνα, αν και στην αρχή είχε μείνει δίπλα της, όταν άρχισαν να πιάνουν και εκείνη οι προσβολές, απομακρύνθηκε από την Μυρτώ και εντάχθηκε στην παρέα της Χριστίνας. Τελικά η ξαδέλφη της είχε καταφέρει τον σκοπό της. Ένοιωθε πιο χάλια από ποτέ ψυχολογικά. Δεν μίλησε ποτέ σε κανέναν για όλα αυτά που γίνονταν στο σχολείο και τα περνούσε ολομόναχη. 

Η μόνη της ελπίδα ήταν αυτή η πιθανή προαγωγή του πατέρα της, που θα αναγκάζονταν να φύγουν από την Αθήνα και να μετακομίσουν στη Θεσσαλονίκη. Μπορεί πριν μερικούς μήνες να ήταν αρνητική στην μετακόμιση, αλλά την δεδομένη στιγμή δεν μπορούσε να σκεφτεί κάτι καλύτερο.