Οι μέρες και τα χρόνια πέρασαν. 

Ο Άκης έμεινε εργένης για αρκετά χρόνια μέχρι που ήρθε στη ζωή του μία ξεχωριστή για εκείνον κοπέλα. Η Κωνσταντίνα, η παλιά συμμαθήτρια και φίλη της Μυρτούς, συναντήθηκε τυχαία στο δρόμο με εκείνη και έτσι άρχισαν ξανά να κάνουν παρέα. Ο έρωτας του Άκη και της Κωνσταντίνας ήταν κεραυνοβόλος. Εκείνος άρχισε από την πρώτη στιγμή να την φλερτάρει και εκείνη δεχόταν ευχάριστα τα κομπλιμέντα του. Μετά από περίπου τρία χρόνια από την ημέρα που έγιναν ζευγάρι, έγινε το μοιραίο "λάθος" που τους ένωσε για πάντα. Ήρθε στον κόσμο ένα πανέμορφο και υγιέστατο αγοράκι που συμπλήρωσε την ευτυχία τους. Επειδή και οι δύο πίστευαν ότι ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα, αποφάσισαν να υπογράψουν απλά ένα σύμφωνο συμβίωσης και να ζήσουν μαζί και ευτυχισμένοι. 

Η Χριστίνα, μετά το ατύχημα στις σκάλες, δυστυχώς έχασε το μωρό αλλά εκείνη δεν έπαθε τίποτα. Κατηγορούσε συνέχεια τον εαυτό της για τον χαμό του παιδιού της και αυτό την οδήγησε στα πρόθυρα κατάθλιψη. Μετά από πολλές προσπάθειες της οικογένειας της αλλά και του Θωμά, ο οποίος έμεινε δίπλα της και την στήριξε σε μεγάλο βαθμό, αποφάσισε να επισκεφτεί έναν ψυχολόγο. Οι επισκέψεις της ήταν εβδομαδιαίες και τελικά κατάφερε να βγει αλώβητη από αυτή την περιπέτεια που πέρασε. Τον ψυχολόγο δεν τον σταμάτησε ποτέ απλά αραίωσε κατά πολύ τις επισκέψεις. Τα τελευταία 5 χρόνια είναι ζευγάρι με τον Θωμά και τώρα είναι έξι μηνών έγκυος στην κόρη τους. Ο γάμος, αν και προδιαγεγραμμένος, έγινε μόλις μάθανε για την εγκυμοσύνη. Όλοι ήταν χαρούμενοι που τελικά η Χριστίνα συνέχισε τη ζωή της. Βέβαια ποτέ δεν θα ξεχάσει τους τρεις μήνες που κουβαλούσε μέσα της το πρώτο της μωρό. Το είχε αγαπήσει τόσο πολύ, που πάντα θα νιώθει ότι κάτι λείπει στη ζωή της. 

Η καρδιά του Άρη παραλίγο να τον προδώσει και να σταματήσει να αγωνίζεται. Τελικά όμως ο ίδιος ήταν πολύ δυνατός και μπορεί και λίγο πεισματάρης για να φύγει από αυτό τον κόσμο αφήνοντας πίσω του την οικογένεια του και την Μυρτώ. Ξύπνησε όταν η Χριστίνα έπεσε από τις σκάλες. Δεν ήταν όμως όλα τόσο ρόδινα όσο πίστευαν μερικοί. 

Πρώτοι μπήκαν οι γονείς του στο δωμάτιο και αμέσως η μητέρα του τον έκλεισε προσεκτικά στην αγκαλιά του. Έκατσαν αρκετή ώρα αφού τους είχε λείψει απίστευτα πολύ και δεν ήθελαν να τον αποχωριστούν σύντομα. Όταν ο πατέρας του βρήκε έξω για να μπει η Μυρτώ, εκείνη ήταν έτοιμη να κλάψει από την σκέψη ότι θα δει και πάλι τα όμορφα μάτια του. Χτύπησε ελαφρά την πόρτα, την άνοιξε και τότε τον είδε. Φαινόταν πολύ ταλαιπωρημένος αλλά ήταν γενναίος και θα έβγαινε γρήγορα από το άψυχο και γεμάτο στεναχώριες νοσοκομείο. 

<Γεια σου Άρη. Τι κάνεις;> τον ρώτησε καθώς προχωρούσε προς το μέρος του. Η μητέρα του είχε κάτσει σε μία καρέκλα και προσπαθούσε να είναι όσο πιο διακριτική μπορούσε. 

<Γεια καλά είμαι. Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.> της απάντησε εκείνος ευγενικά. 

<Ανησύχησα πάρα πολύ. Μην τολμήσεις να ξανακάνεις κάτι τέτοιο άλλη φορά. Καλύτερα να πεθάνω εγώ παρά εσύ.> του είπε και δεν κατάφερε να συγκρατήσει κάποια δάκρυα με αποτέλεσμα να κυλίσουν στα μάγουλα της. 

<Μην λες τέτοια πράγματα κορίτσι μου. Κανείς σας δεν θα πάθει τίποτα.> είπε η μητέρα του. Δεν ήθελε να περάσει ποτέ ξανά το μαρτύριο των τελευταίων ημερών.

<Απλά σε αγαπάω τόσο πολύ που έπρεπε να γίνουν όλα αυτά για να το παραδεχτώ. Άρη σε αγαπάω, είμαι ερωτευμένη μαζί σου.> του είπε και του έπιασε τρυφερά το χέρι. Φοβόταν να τον αγκαλιάσει μήπως και τον πονέσει. 

<Εμ... Συγγνώμη, αλλά ποια είσαι;> ρώτησε ο Άρης. Η Μυρτώ ταράχτηκε πάρα πολύ. Δεν την θυμόταν. Μόλις δέχτηκε την μεγαλύτερη απόρριψη από εκείνον. Μάλλον αυτή ήταν η τιμωρία της για όσα του είχε κάνει.

<Δεν... Δεν με θυμάσαι;> τον ρώτησε και τα δάκρυα της άρχισαν να κυλάνε και πάλι.

<Λυπάμαι αλλά όχι.> της απάντησε αναστατωμένος αφού προσπαθούσε να θυμηθεί το όνομα της και δεν μπορούσε με τίποτα. Η Μυρτώ κοίταξε την μητέρα του με μία δόση απελπισίας. Η καρδιά της βούλιαζε όλο και περισσότερο. 

<Πάω να φωνάξω τον γιατρό να έρθει να σε εξετάσει. Εντάξει αγόρι μου;> είπε η μαμά του και αφού της είπε ότι ήταν καλά εκείνη έφυγε.

<Δεν θα μου πεις πως σε λένε;> την ρώτησε μόλις έμειναν οι δυο τους.

<Μυρτώ. Με λένε Μυρτώ.> του απάντησε με πόνο στην καρδιά. 

<Ωραίο όνομα.> της είπε και της χάρισε ένα από τα γνωστά του αστραφτερά χαμόγελα.

Ο γιατρός μπήκε μέσα και η διάγνωση ήταν προσωρινή αμνησία από το χτύπημα στο κεφάλι. Η μνήμη του θα επανερχόταν σύντομα αλλά δεν μπορούσε να προσδιορίσει ακριβώς το πότε. 

Μετά από λίγες μέρες, ο Άρης βγήκε από το νοσοκομείο και επέστρεψε επιτέλους στο σπίτι του. Η Μυρτώ έκανε υπεράνθρωπες προσπάθειες να μην κλάψει μπροστά του και τα κατάφερνε. Όταν όμως γύριζε στο σπίτι της έκλεγε μέχρι να την πάρει ο ύπνος από την κούραση. Δεν άντεχε άλλο αυτή την ψυχολογική πτώση και αποφάσισε να πάει για λίγο καιρό στους γονείς της στην Θεσσαλονίκη. Πέρασε ένας μήνας αλλά δεν βρήκε ποτέ το κουράγιο να επιστρέψει πίσω στην Αθήνα. Η σχολή είχε πάει πολύ πίσω αλλά δεν την ενδιέφερε καθόλου. Ώσπου μία μέρα όλα άλλαξαν. 

Καθόταν στο σαλόνι και έβλεπε μία κωμωδία μήπως καταφέρει να γελάσει με κάτι, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Προς το τέλος της ταινίας, ακούστηκε το κουδούνι και υπέθεσε ότι θα είχε γυρίσει η μαμά της από το σούπερ μάρκετ και δεν θα μπορεί να ανοίξει την πόρτα με τα πράγματα που κουβαλούσε. Πήγε να ανοίξει την πόρτα και καθώς περνούσε από τον διάδρομο έριξε μία ματιά στον εαυτό της μέσα από τον καθρέπτη που βρισκόταν εκεί. Τα μαλλιά της ήταν πιασμένα σε έναν πρόχειρο κότσο, τα μάτια της ήταν κόκκινα από το κλάμα που ρίχνει κάθε μέρα και φορούσε ακόμα τις πιτζάμες της. Δεν την αφορούσε η εμφάνιση της. Έτσι και αλλιώς μόνο οι γονείς της την έβλεπαν. Όταν όμως θα άνοιγε την πόρτα θα μετάνιωνε.

Η έκφραση της όταν τον είδε είχε πολύ πλάκα. Είχε μείνει με τα μάτια γουρλωμένα και το στόμα ανοιχτό και απλά τον κοιτούσε. Αναρωτιόταν αν τον έβλεπε στα αλήθεια ή ήταν ακόμα ένα απόκομμα της φαντασίας της όπως τα όνειρα που έβλεπε με εκείνον πρωταγωνιστή. 

<Μπορώ να περάσω;> άκουσε μετά από έναν μήνα τη φωνή του και ήταν ο πιο ωραίος ήχος. Δεν του απάντησε. Και να ήθελε να μιλήσει, η φωνή της δεν έβγαινε από την έκπληξη και το σοκ. Έκανε απλά στην άκρη και τον άφησε να περάσει μέσα στο σπίτι. Δεν πήρε όμως λεπτό τα μάτια της από πάνω του. Πως γίνεται να είχε ομορφύνει τόσο πολύ μέσα σε ένα μήνα;

<Άρη...> έκανε να πει αλλά αμέσως σταμάτησε. Δεν μπορούσε τίποτα να βρει για να του πει.

<Μυρτώ.> της είπε εκείνος και τα μάτια της έλαμψαν.

<Με θυμάσαι;> ρώτησε με την ελπίδα να γεννιέται και πάλι μέσα της. 

<Φυσικά και σε θυμάμαι. Δεν ξέρω πως μπόρεσα να σε ξεχάσω. Είσαι τα πάντα για εμένα.> της είπε και την πλησίασε υπερβολικά πολύ. Η καρδιά της χτυπούσε σε ξέφρενους ρυθμούς. Τα θυμόταν όλα. Την θυμόταν. <Σ' αγαπώ!> της είπε και τα χείλη τους απείχαν μόνο μερικά χιλιοστά. 

<Σ' αγαπώ!> του είπε και εκείνη και τα χείλη τους ενώθηκαν.

Μετά από 8 χρόνια σχέση, ζουν πλέον στο ίδιο σπίτι και ετοιμάζουν παρέα τον γάμο των ονείρων τους. Πέρασαν πολλά αλλά τελικά η αγάπη και ο έρωτας τους ήταν δυνατός και κατάφεραν να νικήσουν. 

Τ Ε Λ Ο Σ

Η ιστορία της Μυρτούς και του Άρη μόλις έφτασε στο τέλος της. 

Ευχαριστώ όλους εσάς που την διαβάσατε και την αγαπήσατε. Μπορεί να το έχω ξαναπεί, αλλά τα αστεράκια και τα σχόλια σας μου δίνουν την δύναμη να συνεχίσω να γράφω. Θέλω να ευχαριστήσω επίσης και τους αναγνώστες "φάντασμα" γιατί ξέρω ότι υπάρχουν και ας μην δίνουν το παρόν πατώντας αστεράκι. Κάθε φορά που έβλεπα τις αναγνώσεις να ανεβαίνουν ένα χαμόγελο εμφανιζόταν στο πρόσωπο μου.

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Μπορεί το ταξίδι του Like Before? να τελείωσε αλλά αρχίζει ένα άλλο. Για την ακρίβεια άλλα δύο. 

Στο προφίλ μου έχει ανέβει μία νέα ιστορία με τίτλο "Από Άλλον Πλανήτη". Δεν είναι μία ιστορία αποκλειστικά ρομαντική. Έχει περιπέτεια, φαντασία και κέφι για να την γράψω. 

Σε μία βδομάδα από τώρα περίπου θα ανέβει άλλη μία ιστορία που εγώ προσωπικά έχω αγαπήσει και δεν έχω βαρεθεί να γράφω νέα κεφάλαια. Λέγεται "Problems in paradise". Έχει ανέβει ένας πρόλογος για αυτή αλλά σύντομα θα είναι κοντά σας το πρώτο κεφάλαιο.

Ελπίζω να σας δω και εκεί και να διαβάσω και τα σχόλια σας!

Τα λέμε ξανά σύντομα  ❤