5 Χρόνια πριν

Είχε την κόκκινη τσάντα στον ώμο και πέρασε τη μεγάλη κίτρινη καγκελόπορτα του Γυμνασίου. Δεν ήταν πολύ διαφορετικό από το Δημοτικό αλλά τώρα ήταν πλέον μεγάλη. Πάντα ήταν καλή μαθήτρια και το Γυμνάσιο το έβλεπε σαν ένα βήμα πιο κοντά στον στόχο της, την Ιατρική. 

Χάζευε το κτήριο και τα παιδιά και χωρίς να το καταλάβει έπεσε πάνω σε ένα γυμνασμένο σώμα. Πήγε να πέσει στο πάτωμα από τη σύγκρουση και να γίνει ρεζίλι από την πρώτη μέρα, αλλά δύο χέρια την αγκάλιασαν και την έσωσαν από την πτώση της. Σήκωσε τα μάτια της για να δει τον σωτήρα της και μόλις τον αντίκρισε κράτησε την ανάσα της. Ήταν το πιο όμορφο αγόρι που είχε δει ποτέ. Αυτό που την τράβηξε πιο πολύ από όλα ήταν τα μάτια του. Δύο μεγάλες γαλάζιες θάλασσες που άνετα μπορούσε να πνιγεί μέσα τους. 

<Είσαι καλά;> την ρώτησε και ακόμα και η φωνή του ήταν υπέροχη. Είχε διαβάσει σε βιβλία για τον έρωτα με την πρώτη ματιά αλλά δεν πίστευε ότι υπάρχει και πόσο μάλλον να συμβαίνει στην ίδια. 

<Εεε... ναι καλά είμαι. Συγγνώμη που έπεσα πάνω σου.> δικαιολογήθηκε και προσπάθησε να κρύψει τα συναισθήματα που της προκαλούσε αυτός ο άνθρωπος. 

<Μάλλον εγώ έπεσα πάνω σε εσένα. Είμαι ο Άρης.> της συστήθηκε. Φαινόταν πολύ καλό και ευγενικό παιδί.

<Χαίρω πολύ Άρη. Εμένα να λένε Μυρτώ.> του είπε εκείνη και έκαναν την τυπική χειραψία. Μόλις το χέρι του άγγιξε το δικό της, ένοιωσε μια ζεστασιά να την κατακλύζει. Είχε μαγευτεί από αυτό το αγόρι. Μπορεί να ήταν έφηβος ακόμα, αλλά φαινόταν ότι θα γίνει ένας πολύ όμορφος και ψηλός νεαρός.

Χτύπησε το κουδούνι και η Μυρτώ πήγε να σταθεί στην σειρά με όλα τα παιδιά της πρώτης Γυμνασίου. Με χαρά διαπίστωσε ότι και ο Άρης ήταν στην ίδια σειρά με εκείνη. Οπότε υπάρχει μια πιθανότητα να είναι στο ίδιο τμήμα. Καθώς περίμενε άκουσε μια κοπέλα να την ρωτάει κάτι.

<Συγγνώμη. Εδώ είναι τα παιδιά για την πρώτη Γυμνάσιου;> την ρώτησε. Ήταν πολύ όμορφη. Πιο ψηλή από την Μυρτώ, αδύνατη και με πράσινα μάτια. Σίγουρα δεν περνούσε απαρατήρητη αυτή η κοπέλα πάρα το μικρό της ηλικίας της.

<Ναι, εδώ περιμένουμε.> της απάντησε ευγενικά.

<Αχ είσαι και εσύ στην πρώτη. Τέλεια. Με λένε Κωνσταντίνα.> της είπε με χαρά η κοπέλα.

<Μυρτώ.> απάντησε και εκείνη την ώρα ακούστηκε η φωνή του διευθυντή από τα μεγάφωνα. Ανακοίνωσε τα τμήματα και μετά τον αγιασμό όλοι οι μαθητές πήγαν στις τάξεις τους.

Η Μυρτώ ήταν στο ίδιο τμήμα με την Κωνσταντίνα αλλά και με τον Άρη. Είχε αρχίσει να πιστεύει ότι η σημερινή μέρα ήταν η τυχερή της. Κάθισε σε ένα από τα μπροστινά θρανία και πίσω της ακριβώς κάθισε η νέα της φίλη. Στα τελευταία θρανία ήταν ο Άρης με την παρέα του.

Πέρασε μία εβδομάδα από την πρώτη μέρα του σχολικού έτους. Η Μυρτώ καθόταν σε ένα παγκάκι στο προαύλιο μαζί με την μοναδική της φίλη, την Κωνσταντίνα. Το βλέμμα της ακολουθούσε τις κινήσεις του Άρη και οι άκρες των χειλιών της ανυψώθηκαν ελαφρώς βλέποντας τον.

<Ωχ το ξέρω αυτό το ύφος.> άκουσε την φωνή της Κωνσταντίνας και βγήκε από τον κόσμο των ονείρων.  

<Ποιο ύφος;> ρώτησε με απορία η Μυρτώ.

<Το ύφος μία ερωτευμένης. Αν ψάξεις στο λεξικό την λέξη ερωτευμένη θα έχει δίπλα τη φωτογραφία σου.> αστειεύτηκε και γέλασε μόνη της. Η Μυρτώ κοκκίνησε ολόκληρη και πήρε τα μάτια της από τα δικά της. Άθελα της εστίασε και πάλι στον Άρη, ο οποίος κατά τύχη γύρισε προς το μέρος της. Της φάνηκε ότι της χαμογέλασε αλλά δεν ήταν 100% σίγουρη γιατί η απόσταση που τους χώριζε ήταν μεγάλη.

<Λες βλακείες.> είπε στην φίλη της αλλά εκείνη δεν το έβαλε κάτω.

<Έλα, αφού ξέρεις ότι έχω δίκιο. Τα μυρίζομαι εγώ αυτά από χιλιόμετρα. Για πες, ποιος είναι ο τυχερός;> ρώτησε με ένα πονηρό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο της. 

<Δεν σου λέω.> της απάντησε και την αμέσως επόμενη στιγμή η Κωνσταντίνα άρχισε να πανηγυρίσει σαν τρελή. <Τι κάνεις παιδάκι μου. Κάτσε κάτω. Μας κοιτάζουν όλοι.> προσπάθησε να την συνετίσει αλλά εκείνη δεν άκουγε κανέναν.

<Ναι! Ήμουν σίγουρη ότι είχα δίκιο.> είπε και έκατσε κουρασμένη από τα χοροπηδητά στο παγκάκι. <Είναι κουραστικό να έχω πάντα δίκιο.> μονολόγησε και ξέφυγε ένα μικρό γελάκι στη Μυρτώ με την τελευταία της πρόταση. <Δεν πειράζει που δεν μου λες ποιος είναι. Θα το ανακαλύψω μόνη μου.> είπε με ένα μεγάλο χαμόγελο να απλώνεται στο πρόσωπο της. Η Μυρτώ αναστέναξε και άλλαξε θέμα συζήτησης.  

Τελευταία ώρα είχαν γυμναστική. Ο καθηγητής σε αυτό το μάθημα ήταν πολύ χαλαρός. Άφηνε τα παιδιά ελεύθερα να παίξουν ότι θέλουν και όσοι δεν ήθελαν να γυμναστούν μπορούσαν να κάτσουν μαζί του να μιλάνε. Στη Μυρτώ ποτέ δεν άρεσε το καθισιό. Μπορεί να είχε κάποια παραπάνω κιλά αλλά ποτέ δεν ήταν τεμπέλα, απλά της άρεσε ένας συγκεκριμένος διάδρομος στο σουπερμάρκετ.

Τα αγόρια πάντα θα έπαιζαν ή μπάσκετ ή ποδόσφαιρο. Το σημερινό πρόγραμμα είχε μπάσκετ. Τα κορίτσια προτιμούσαν το βόλεϊ. Τα δύο γήπεδα ήταν το ένα δίπλα από το άλλο οπότε είχαν όλοι οπτική επαφή με όλους. 

Κάποια στιγμή, η μπάλα του βόλεϊ έφυγε και πήγε στο γήπεδο του μπάσκετ. Η Μυρτώ προθυμοποιήθηκε να πάει να την φέρει αλλά όλα τα αγόρια έτρεχαν σε όλο το γήπεδο κάνοντας την απόκτηση της μπάλας να μοιάζει με άθλο. Με χαρά όμως είδε ότι ένα από τα αγόρια, και συγκεκριμένα ο Άρης, πήρε την μπάλα στα χέρια του και την πλησίασε. Η Μυρτώ άρχισε να νοιώθει μία παράξενη αμηχανία αλλά προσπάθησε να το κρύψει.

<Νομίζω αυτή είναι δική σου.> της είπε με την γνωστή ωραία φωνή του και της έδωσε την μπάλα. 

<Σε ευχαριστώ πολύ!> του είπε εκείνη και του χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο συνοδευόμενο με την θέα από τα σιδεράκια της. Χαμογελάει και αυτός και απομακρύνθηκε από κοντά της χωρίς όμως να πάρει τα μάτια του από τα δικά της. Η Μυρτώ με μεγάλη προσπάθεια γύρισε την πλάτη της και πήγε να συνεχίσει το βόλεϊ.

<Μικρή σουπιά. Ο Άρης είναι.> της είπε χαμηλόφωνα η Κωνσταντίνα αφού είχε δει όλο το σκηνικό με την μπάλα. Η Μυρτώ την κοίταξε κατακόκκινη και αυτό ήταν η απάντηση στη φίλη της η οποία είχε ένα χαμόγελο νίκης χαραγμένο στο πρόσωπο της.