<Θυμάσαι την πρώτη μέρα που συναντηθήκαμε;> ξεκίνησε να λέει ο Άρης. <Ήταν στον αγιασμό και εσύ κατά λάθος έπεσες πάνω μου. Όταν είδα τα μάτια σου δεν μπορούσα να τα ξεχάσω. Είχαν χαραχτεί στο μυαλό μου και τα σκεφτόμουν πάντα και παντού. Ή μάλλον, για να γίνω πιο συγκεκριμένος, σε σκεφτόμουν πάντα και παντού. Μπορεί να μην μιλάγαμε συχνά αλλά σε κάθε διάλειμμα σε παρακολουθούσα για να βεβαιωθώ ότι ήσουν καλά. Όταν μας ανακοίνωσε εκείνος ο καθηγητής, που έχω σπάσει το κεφάλι μου να μάθω πως τον λένε αλλά δεν μπορώ να το θυμηθώ, μας έβαλε να κάνουμε την εργασία μαζί ένοιωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου τυχερός. Την μέρα που περάσαμε μαζί για την εργασία δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Όταν όμως είδαμε την ξαδέλφη σου στο δρόμο κάτι έγινε. Με κάποιο τρόπο βρήκε το τηλέφωνο μου και στις διακοπές των Χριστουγέννων βγήκαμε δυο-τρεις φορές. Λίγο πριν ανοίξουν τα σχολεία μου ανακοίνωσε ότι θα άλλαζε σχολείο και θα ερχόταν στο δικό μας για να είναι κοντά στο αγόρι της. Είχε βγάλει μόνη της το συμπέρασμα ότι τα είχαμε φτιάξει. Τότε στο σχολείο που την είδες ήταν η πρώτη φορά που με φίλησε αλλά δεν μπορούσα να της φωνάξω μπροστά σε όλο το σχολείο. Της είχα εξηγήσει ότι δεν ήμασταν μαζί αλλά δεν έλεγε να καταλάβει. Όταν άκουσα να σε προσβάλει και εσύ να φεύγεις, μαλώσαμε και μου υποσχέθηκε ότι θα είναι ευγενική μαζί σου αν γινόμασταν ζευγάρι και εγώ δέχτηκα. Στο σχόλασμα σε είδα να τρέχεις στην αγκαλιά κάποιου και ένοιωσα να ανατρέπεται όλος μου ο κόσμος. Ήμουν ερωτευμένος μαζί σου και πόνεσα όταν σε είδα με άλλον. Ρώτησα στη Χριστίνα αν ήξερε κάτι και μου είπε ότι αυτός που ήταν μαζί σου ήταν το αγόρι σου, ο Άκης. Εκνευρίστηκα με εσένα γιατί δεν ένοιωθες τίποτα για εμένα και είχες κάποιον άλλον δίπλα σου. Τώρα μπορώ να καταλάβω πόσο παιδιάστικη ήταν η αντίδραση μου. Αλλά είχα τη Χριστίνα να μου κάνει πλύση εγκεφάλου και τελικά όλο το θυμό που είχα τον ξέσπασα πάνω σου χωρίς να το αξίζεις. Όταν έμαθα ότι έφυγες από την Αθήνα μετάνιωσα για ότι είχα κάνει αλλά ήταν πλέον αργά για να σου ζητήσω συγγνώμη. Και τώρα, μετά από πέντε χρόνια, μπήκες και πάλι στη ζωή μου. Στην αρχή δεν σε αναγνώρισα αν και έλεγα ότι από κάπου σε ήξερα αλλά δεν μπορούσε να πάει το μυαλό μου στην μικρή Μυρτώ που ήξερα τότε. Σε είδα λοιπόν έξω από αυτό το σπίτι και σε γνώρισα αμέσως. Επιτέλους μετά από τόσα χρόνια η τύχη μου χαμογέλασε ξανά σκέφτηκα, μέχρι που εμφανίστηκε ο Άκης και για ακόμα μία φορά όλα ανατράπηκαν. Όταν μου είπες ότι είναι ξάδελφος σου και αδελφός της Χριστίνας ένοιωσα ο πιο ηλίθιος άνθρωπος στον πλανήτη. Άφησα τη ζήλια μου και ένα κορίτσι να με οδηγήσει σε μονοπάτια που εγώ δεν θα διάλεγα ποτέ. Τώρα το μόνο που μου μένει να κάνω είναι να ελπίζω να με συγχωρέσεις και να ξεκινήσουμε τη σχέση μας από την αρχή. Δεν θέλω να φύγεις ξανά από τη ζωή μου.> είπε και όλη τη διάρκεια που μιλούσε την κοιτούσε στα μάτια.

Η Μυρτώ άκουγε προσεκτικά όλα αυτά που της έλεγε και προσπαθούσε να τα αφομοιώσει. Δεν περίμενε να μάθει ότι και εκείνος ένοιωθε κάτι για την ίδια. Όλα αυτά που πέρασε ήταν εξαιτίας της ξαδέλφης της. Πολύ θα ήθελε να την είχε μπροστά της και να άκουγε τη δική της οπτική. Μέχρι τα πέντε τους χρόνια ήταν αχώριστες. Έκαναν συνέχεια παρέα και έπαιζαν με τα παιχνίδια δια τους. Ξαφνικά όμως άρχισε να την σπρώχνει και να παίρνει όλα της τα παιχνίδια. Μεγαλώνοντας ξεκίνησαν και οι προσβολές και έφτασαν στο σημείο η Μυρτώ να γίνεται θύμα bulling στο σχολείο εξαιτίας της Χριστίνας. Τι είχε συμβεί που την έκανε να αλλάξει συμπεριφορά απέναντι της; 

<Πες κάτι σε παρακαλώ.> ακούστηκε η φωνή του Άρη και της έβγαλε από τη μικρή αναδρομή της. Τον κοίταξε στα μπλε του μάτια και μπόρεσε να διακρίνει την επιθυμία και την αγωνία που είχε να ακούσει τη γνώμη της σχετικά με όλα αυτά που έμαθε. 

<Αγγελόπουλος.> είπε και ο Άρης την κοίταξε με απορία. <Ο καθηγητής της ιστορίας. Αγγελόπουλο τον λένε.> του εξήγησε και για μερικά δευτερόλεπτα το αγόρι έμεινε να την κοιτάει χωρίς να κάνει καμία κίνηση. Ξαφνικά όμως πετάχτηκε όρθιος και άρχισε να περπατάει πέρα-δώθε.

<Εγώ σου είπα όλα αυτά και το μόνο που βρήκες να πεις είναι για τον καθηγητή της ιστορίας;> την ρώτησε και σταμάτησε ακριβώς μπροστά της. 

<Άρη, σε έχω συγχωρήσει ήδη. Αν δεν το είχα κάνει δεν θα βρισκόμασταν εδώ αυτή τη στιγμή.> του είπε και αμέσως ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο του. Χωρίς να χάσει άλλη ώρα την αγκάλιασε και της έλεγε συνέχεια "ευχαριστώ". <Άρη, όντως ήσουν ερωτευμένος μαζί μου τότε, ή το είπες για να σε συγχωρήσω πιο εύκολα;> τον ρώτησε μόλις βγήκε από την αγκαλιά του. 

<Αλήθεια είπα. Ποτέ δεν θα έλεγα ένα τέτοιο ψέμα για να κερδίσω κάτι. Μπορεί τότε να μην το είχα καταλάβει 100% αλλά τώρα μπορώ να δω καθαρά τα σημάδια.> της απάντησε.

<Με είχε πληγώσει πολύ η συμπεριφορά σου τότε γιατί και εγώ ήμουν ερωτευμένη μαζί σου. Δεν με πείραζε τόσο να ακούω προσβολές από άλλα άτομα αλλά όταν τις έλεγες εσύ, η καρδιά μου κοβόταν στα δύο.> του αποκάλυψε και τα μάτια της βούρκωσαν.

<Δεν το ήξερα. Συγγνώμη. Συγγνώμη.> είπε και η κοπέλα μπήκε και πάλι στην αγκαλιά του και εκείνος την δέχτηκε με ευχαρίστηση.

<Περασμένα ξεχασμένα.> του είπε η Μυρτώ.

<Μυρτώ, το ξέρω ότι είσαι μαζί με τον Κοσμά, αλλά θέλω να σου πω ότι είμαι ακόμα ερωτευμένος μαζί σου. Βασικά, νομίζω ότι ποτέ δεν σταμάτησα να είμαι.> της εξομολογήθηκε και χωρίς να σκεφτεί τίποτα άλλο, έσκυψε και ένωσε τα χείλη του σε ένα φιλί γεμάτο έρωτα. Μόνο όταν απομακρύνθηκαν η Μυρτώ κατάλαβε τι είχε μόλις συμβεί. Απομακρύνθηκε γρήγορα από κοντά του και του γύρισε την πλάτη. Σκεφτόταν συνέχεια ότι είχε προδώσει το αγόρι της. Πως θα μπορούσε να τον κοιτάξει ξανά στα μάτια και να μην νιώσει τύψεις;

<Μυρτώ...> πήγε να μιλήσει ο Άρης αλλά εκείνη τον διέκοψε αμέσως.

<Φύγε.> του είπε και ο τόνος της φωνής της ήταν τόσο απαιτητικός που δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο. Έφυγε από το σπίτι όμως δεν μετάνιωσε καθόλου για αυτό που έκανε. Αν του δινόταν η ευκαιρία θα το έκανε ξανά και ξανά. 

Η Μυρτώ έμεινε ακόμα λίγο μόνη της και μάζεψε όσο περισσότερο θάρρος μπορούσε για να αντιμετωπίσει τον Κοσμά. Δεν είχε αποφασίσει αν θα του έλεγε την αλήθεια ή αν θα έκανε λες και δεν έδωσε πότε αυτό το υπέροχο φιλί που θα αργούσε να ξεχάσει. Το φιλί που έδωσε με τον Άρη δεν είχε καμία σχέση με αυτό το Κοσμά. Με τον Άρη ήταν λες και έσκαγαν συνέχεια πυροτεχνήματα και η καρδιά της χτύπαγε σε ξέφρενους ρυθμούς. 

Μπήκε στο διαμέρισμα της αλλά κάτι της φαινόταν διαφορετικό. Άκουσε κάτι περίεργους θορύβους από το μέσα δωμάτιο και πήγε να δει τι ήταν. Όταν άνοιξε την πόρτα της κρεβατοκάμαρας έμεινε να κοιτάει σοκαρισμένη το θέαμα μπροστά της και αμέσως οι τύψεις που ένοιωθε για το φιλί εξαφανίστηκαν.

<Κοσμά;> είπε με όση φωνή της είχε απομείνει αλλά ήταν αρκετή για να την ακούσει και να γυρίσει προς το μέρος της.