/Snow p.o.v/

Al vroeg in de ochtend sta ik op omdat ik gewoon niet meer kan slapen, elke minuut, elke seconde spookt Alec door mijn hoofd. Ik weet dat ik hem uit mijn hoofd moet zetten, dat ik mezelf alleen maar pijnig met het denken aan hem en zijn aanraking. Lana heeft me ook vertelt dat onze liefde eigenlijk onmogelijk is, hij is een duistere, ik ben een afstammeling van een Medici prinses, de enige van die bloedlijn waarvan het zeker is dat ze nog leeft. Ze heeft me ook uitgelegd wat voor problemen het met zich mee zou kunnen brengen, al helemaal voor Alec. Zijn vader zal immers furieus zijn als hij erachter zal komen dat wij een bond hebben en dat we van elkaar houden, hij zal Alec ervoor straffen. Maar het brengt ook gevaren mee voor Lana en de rebellen, als ik de aandacht van de koning te veel op me vestig zal dat hen ook in gevaar kunnen brengen, iets dat ik absoluut niet wil. Onze liefde lijkt haast wel onmogelijk, we horen niet bij elkaar te horen maar toch heeft de maangodin ertoe besloten om ons met elkaar te koppelen, iets wreeds als je het mij vraagt. Maar ze zal er haar redenen wel voor hebben, de maangodin bepaalt nou eenmaal ons lot. Ik zou iedereen ook wel willen beschermen en niet van hem willen houden, maar het gaat gewoon niet, Alec is dan misschien wel een duistere maar hij heeft iets goeds in zich en ik geef met heel mijn hart om hem, nooit van me leven zou ik op deze wereld willen zijn zonder hem. Het gaat niet. Elke keer als ik denk voel ik hoe onze bond me lichtelijk pijnigd omdat we niet bij elkaar zijn, het is vreselijk. "Snow, kom je eten?" hoor ik Lana zachtjes en voorzichtig vragen. Met een zuchtje knik ik en ik draai me naar haar om, "ik weet dat het niet zou moeten maar ik mis hem Lana, ik kan hem niet vergeten," fluister ik zacht terwijl ik haar aankijk met een blik die alles zegt. Heel lichtjes zie ik haar glimlachen bij die woorden "het komt goed Snow, het duurt even, maar je went er wel aan en als dat niet gaat dan zul jij moeten vechten voor jullie liefde net als je vader en moeder hebben gedaan. Zij waren ook de slachtoffers van een verboden liefde, maar kijk eens hoe ver ze zijn gekomen, ze hebben een fantastische dochter gekregen," zegt ze terwijl ze me in een knuffel trekt. "Ik heb ze nooit gekend, hoe waren ze eigenlijk en leven ze eigenlijk nog wel?" vraag ik zacht terwijl ik haar vragend en afwachtend aankijk. Het zou zomaar zo kunnen zijn dat ze er niet meer zijn, dat ze zijn gestorven in de strijd voor hun liefde. "Je moet weten dat ze zielsveel van je houden Snow. Je vader zit opgesloten in een kerker in het koninklijk paleis, de koning heeft hem meteen gevangen laten nemen toen hij erachter kwam wie Jace, jouw vader, was. Ik weet niet of hij nog in leven is, maar ik kan je wel zeggen dat hij zich niet gevangen heeft laten nemen zonder een gevecht. Hij heeft eerlijk gezegd zelfs mijn leven gered die ene dag in de hoop dat ik je zou vinden en helpen,". Zwijgzaam luister ik naar haar verhaal "hij klinkt als een zorgzame, lieve en dappere man," zeg ik. "Dat was hij zeker," antwoordt Lana glimlachend, "je lijkt op hem in dat opzicht,". "En mijn moeder?" vraag ik voorzichtig. "Jouw moeder was een verhaal apart, ze heeft een hele tijd geleefd als mens voordat ze ontdekte wat ze was, maar haar liefde voor Jace bestond al die tijd al. Ze was de koningin der vampieren, de machtigste Medici. Ze bleek al uitgehuwelijkt ze zijn door haar ouders aan de vampierenkoning Meliorn, maar ze verzette zich hier hevig tegen en ze heeft gestreden om bij Jace te kunnen blijven en Meliorn maakte haar dat niet al te makkelijk, maar ze is erin geslaagd en Meliorn heeft het opgegeven, hij zag in dat hij haar liefde nooit voor zich zou winnen. Ze heeft jou in veiligheid gebracht nadat ze in oorlog kwamen met de duisteren en precies op die dag is ze ook verdwenen, niemand weet waar ze is,". "Wow," breng ik uit, ik had nooit geweten dat mijn ouders zo'n geschiedenis hadden. Maar als zij hebben volgehouden dan kan ik dat ook, ik hoef Alec niet op te geven. Ik zal alleen zijn vader moeten overwinnen en ervoor moeten zorgen dat hij het land kan besturen. Alec zou een goede koning zijn met wat sturing, hij is niet echt slecht dat geloof ik niet. Hij kan niet zoals zijn vader zijn. "Kom, de anderen wachten op je en willen je graag ontmoeten, ze zijn benieuwd naar hun nieuwe bondgenoot," zegt ze waarna we naar beneden lopen waar een lange tafel staat waar al allemaal mensen aan zitten die opkijken zodra wij binnen komen lopen. "Is dat haar?" hoor ik iemand vragen, "ik had haar ouder ingeschat,". Zachtjes lach ik om die woorden, "ik ben het ja, en ik kan ook wel begrijpen dat je iemand anders had verwacht, ik lijk in niks op mijn ouders zo ver ik verhalen heb gehoord, ik moet nog veel leren maar ik wil jullie helpen om jullie doel te bereiken. Ik zal de koning doden en de vrede en welvaart weer terugbrengen dat beloof ik jullie," zeg ik terwijl ik lichtelijk ongemakkelijk word van de blikken die op mij zijn gericht. "En je bent meer dan welkom bij ons Snow," hoor ik Lana erna zeggen, woorden die me meteen laten ontspannen. Deze mensen hebben dezelfde droom en samen kunnen we hem waar gaan maken. Ondertussen neem ik plaats aan de tafel en begin ik aan het heerlijke en uitgebreide ontbijt, mijn maag rammelde vreselijk. "Bezit je een gave prinses?" vraagt nog een vrij jong meisje. Vriendelijk glimlach ik naar haar "noem me alsjeblieft gewoon Snow, ik ben nooit een prinses geweest, maar ja ik heb gaves. Ik kan dingen helen, dingen tot leven brengen en in de toekomst kijken," antwoord ik naar waarheid, "en ik kan een wolvengedaante aannemen, al gaat dat nog niet heel soepel," geef ik toe. Iedereen aan de tafel is stil geworden maar dan beginnen ze te juichen en te proosten, "eindelijk hoop op een overwinning," roepen er een paar. "U bent nog machtiger dan uw ouders prinses, met wat training zal u een goede kans maken tegen de Duistere koning," mompelt een oude man die me hoopvol aankijkt. "Ik zal doen wat ik kan," zeg ik terwijl ik hem blozend aankijk. "Aankomende nacht gaan we wat wachters van de koning beroven, we hebben geld nodig voor wapens en eten, en bovendien schakelen we zo zijn soldaten langzaam maar zeker uit,". Die woorden laten me even nadenken, als ik mee ga vannacht ben ik een echte rebel, hetgene waar ik altijd van heb gedroomd maar om de één of andere reden maakt het me ook wel angstig en geeft het me het gevoel dat ik Alec alleen nog maar meer verraad. Ooit zullen we elkaar nog tegenkomen tijdens een strijd, en de goden mogen weten wat er dan gebeurt. Ik zal hem alleen nooit verwonden en ik zou mijn leven geven voor het zijne. "Ik ga mee," zeg ik vastbesloten waarna we met zijn allen verder eten en drinken als één groep. De rebellen.