/Snow p.o.v/

Door een kloppende hoofdpijn kom ik langzaam weer tot mijn zinnen en ik brom zachtjes van de pijn als ik overeind ga zitten. Waar komt die pijn in hemelsnaam vandaan? Rustig omdat het nog duizelt in mijn hoofd loop ik naar de badkamer, maar tot mijn verbazing zit deze niet op de plek waar hij normaal zit in mijn kamer. Als ik de kamer rondkijk begrijp ik waarom, dit is niet mijn kamer. In mijn kamer staan minder meubels en al helemaal geen enorme boekenkast. Uiteindelijk besluit ik toch maar om de badkamer binnen te gaan en wat water in mijn gezicht te gooien, hopelijk herinner ik me dan wat er gebeurd is, waarom ik me zo verzwakt voel. Ik zet de kraan aan en laat wat water op mijn handen lopen waarna ik het recht in mijn gezicht gooi, maar het enige effect dat het heeft is dat ik water uit sta te proesten. Als ik mijn ogen weer open en in de spiegel kijk voel ik mijn hele lichaam verstijven. Ooh goden, zeg me niet dat ik...., nee. De spiegel is gevuld met het beeld van een veld waar meerdere dode lichamen op liggen, hun keel aan stukken gereten, mensen die geschokt kijken naar het schouwspel, kinderen die huilen en zich verstoppen achter hun moeders. Ik voel de tranen branden in mijn ogen, nee, dit kan ik niet zijn geweest. Ik zou zoiets nooit doen. "Monster!" hoor ik iemand roepen waarna het woord begint te weergalmen in mijn hoofd. "Monster! monster! Je bent een monster,". "NEE, stop ermee, i..ik ben geen monster!" roep ik snikkend uit terwijl ik tegen de spiegel aansla die meteen in honderduizend stukjes uiteenspat. Als een zoutzak zak ik ineen op de grond en ik verberg mijn gezicht in mijn handen. Ik wil dit niet gedaan hebben, ik zou niemand moeten doden. De enige die ik zou moeten doden is die tiranische koning. Door mijn gepeins heb ik niet eens door dat de badkamer deur word geopend en voordat ik iets kan doen zit hij naast me en word ik door hem omhelsd. "Ssst, je hebt het goede gedaan ook al lijkt het nu misschien niet zo. Zij hadden je anders gedood of ervoor gezorgd dat je een zeer pijnlijke dood zou sterven door de hand van de koning," fluistert hij geruststellend in mijn oor. "I..ik zou niemand moeten doden Alec, ik wil vrede brengen," fluister ik nog na snikkend tegen hem waarop hij me nog steviger omhelst. "Soms is het nodig, als zij je hadden gedood had jij nooit kunnen slagen in je missie en dat had ik nooit toegestaan, dan had ik ze wel gedood,". Met een heel klein glimlachje kijk ik hem aan, "ik weet niet of ik dat lief of eng moet vinden," plaag ik hem een beetje. Zachtjes hoor ik hem grinniken. "Wij zullen je er niet voor veroordelen, wij hebben ook mensen moeten doden in ons leven Snow. We snappen heel goed hoe het voelt, en ik wil dat je weet dat ik en de rest er voor je zijn,". Met die woorden weet hij mijn hart een beetje te ontdooien en ik pak zijn hand zacht vast waarna ik me naar hem toebuig en hem teder op zijn lippen kus. Vrijwel meteen trekt er een tinteling door me heen. Als ik me terugtrek voel ik mijn wangen hevig rood kleuren, "eehm, sorry, dat had ik niet moeten doen," stamel ik tegen hem terwijl ik op wil staan om weg te lopen, maar ik word meteen weer teruggetrokken waarna hij mijn gezicht vastpakt tussen zijn handen en zijn lippen op de mijne drukt, deze keer wat hongeriger dan daarnet. Vol passie zoen ik hem terug en ik leg mijn handen in zijn hals terwijl ik met zijn haar speel. Na een tijdje verbreken we de zoen en nadat ik weer op adem ben gekomen kijk ik hem met een speels glimlachje aan, "dankje," zeg ik alleen maar. Hij heeft mijn hoofd leeg weten te maken. Ik zie hem heus wel terug glimlachen, waarna hij zijn hand naar me uitsteekt "kom, je bent drie dagen buiten bewustzijn geweest, je moet wat eten en drinken,". Met lichte tegenzin pak ik zijn hand vast en ga ik rechtop staan, ik had gehoopt dat dit moment iets langer had kunnen duren. "Wat eten we?" vraag ik. Mysterieus glimlachend kijkt Alec me aan, "tja, wat zal het zijn," plaagt hij. Hij heeft echter wel antwoord als ik hem in zijn zij por, "oké, oké, we eten pannenkoeken,". Zodra ik dat hoor begint mijn maag hard te knorren, wat ervoor zorgt dat Alec en ik in een lachbui uitbarsten. Samen lopen we de keuken in waar de rest van de jongens al zit, "Eindelijk, de schone slaapster is wakker!" roept Bruce iets te opgewekt. Lachend kijk ik hem aan, "ik heb jullie ook gemist hoor," grinnik ik terwijl ik aan de tafel plaatsneem. "Het was serieus saai zonder jou die nietsnutten snappen niks van mijn boeken," grapt James terwijl hij zijn boek even neerlegt op de tafel om mij aan te kijken. "Ik ben blij om te zien dat je zo goed hersteld bent, toen Alec je naar binnendroeg was je zo wit als een lijk," mompelt Klaus, vrijwel meteen kijken de jongens hem waarschuwend aan, ze verbergen weer iets voor me. "Pannenkoeken!" roept Alec even later als hij met een grote schaal de kamer inloopt en deze neerzet op de tafel. Ik begin al te watertanden als ik de stapel van eten zie. "Wel goed eten hè, lieverd," fluistert hij in mijn oor waarna ik weer zo rood als een tomaat word, iets wat de jongens wel grappig lijken te vinden. Zogenaamd dodelijk kijk ik ze aan waarna ik een pannenkoek pak, hem oprol en ervan begin te eten. Ik ga ze niet het plezier van een antwoord geven.