/Snow p.o.v/

Traan na traan heb ik gehuild afgelopen nacht, zelfs Jax zijn zoete woorden en knuffels konden het niet verhelpen. Om eerlijk te zijn wilde ik even helemaal niet meer in zijn buurt zijn, ik snap mijn gevoelens niet meer, ik weet niet meer van wie ik meer houdt en voor wie ik nu moet kiezen. Chaos binnenin mijn ziel, de bonden wringen zich alle kanten op. Nu zit ik gewoon voor me uit te staren naar het eten voor me, ik heb geen honger, ik heb niet eens de tijd om te denken aan eten. Alsof deze dag niet erger kon worden kwam Meliorn me een paar minuten geleden mededelen dat er vandaag weer een executie door de koning gaat plaatsvinden en deze keer is het geen gewone burger, deze keer is het mijn bloedeigen vader, Jace die gedood zal worden. Ook al heb ik hem nooit gekend, ik heb toch het gevoel dat ik er voor hem moet zijn. Redden kan ik hem waarschijnlijk niet meer maar ik wil dat hij me nog ziet voordat het licht in zijn ogen dooft. Even later sta ik dan ook op en ik doe mijn mantel om, mijn hoofd verberg ik onder de cap. Niemand mag me herkennen dan is alles voor niets geweest nog steeds hoor ik bij de rebellen, waar ze ook mogen zijn en nog steeds moet ik mijn missie volbrengen. Hoe ongemakkelijk het dan ook mag worden als ik Alec ooit nog tegenkom. Jax zal voorlopig nog even slapen ik heb hem een slaapmiddeltje gegeven dat ervoor zorgt dat hij pas wakker wordt als ik weg ben. Zijn aanwezigheid maakt me op dit moment van slag en dat is iets dat ik niet kan gebruiken op dit moment, er staat te veel te gebeuren. Er staat te veel op het spel en bovendien zal hij alleen maar voor problemen zorgen in het bijzijn van de koning, de koning waar ik waarschijnlijk mee had moeten trouwen had ik nog mijn oude leven geleid. Een paar minuten later loop ik de kou tegemoet, het begint nu echt winter te worden, nog even en het zal gaan sneeuwen ondertussen trek ik mijn mantel wat beter om me heen en ga ik opweg naar het dorpsplein, daar zal de executie immers plaatsvinden. Wanneer ik al een massa mensen zie staan weet ik dat dit de goede plek moet zijn, hier gaat het straks gebeuren. De houten verhoging staat er al en de bewakers ook samen met Jace in hun armen. Voorzichtig en een beetje terughoudend neem ik hem in me op, ik snap wel waarom Luce ooit verliefd op hem is geworden, hij is wat ouder en erg mager maar hij heeft een vechtersgeest en een enorme drang om te leven en te ontdekken in zich. Zijn ogen zijn gevuld vol met wijsheid en deels ook wat verdriet. Hij heeft deels mijn ogen. Ik loop verder naar voren terwijl ik wat mensen opzij duw en ik stop voor hem terwijl ik hem aan blijf kijken. Het breekt bijna mijn hart om hem zo te zien, ik kan hem niet zomaar aan zijn lot overlaten, toch? Luce zou ook voor hem hebben gevochten en ookal ken ik hem niet, hij is en blijft wel mijn bloedeigen vader. Iemand die mij meer kan leren over het verleden. "Pap," zeg ik zachtjes tegen hem zodat alleen hij het kan horen, ik zie hem langzaam mijn kant op kijken maar hij heeft me nog niet door. "Jace, hier," fluister ik zachtjes en wanneer onze ogen elkaar vinden zie ik ze oplichten en er springen tranen in zijn ogen. Ooh goden, ik mag niet huilen, niet hier. "Ik ga je helpen," zeg ik vastberaden en ik zie hoe hij me bezorgd aankijkt en zijn hoofd licht schud. "Je kunt ze niet aan," vormen zijn lippen, koppig kijk ik hem aan "en of ik ze aankan, ik heb getraind,". Dankbaar zie ik hoe hij me aankijkt. In de verte zie ik al een in het zward gekleed figuur aankomen lopen met een zilveren zwaard in zijn hand, maar het is niet de Duistere heer, het is Alec. Alec gaat mijn vader doden. Hij is gek geworden. Woede begint binnenin me op te borrelen, dit doet hij puur uit wraak om wat er is gebeurd maar ik laat het niet gebeuren. Nooit. Ja ik houd nog van hem maar ik zal het hem nooit vergeven als hij dit echt gaat proberen. "Houd vol," fluister ik nog tegen Jace waarna ik me gewoon gedraag als alle burgers die zich hebben verzameld. Even houd ik mijn adem in als Alec het podium betreed, ik zie hoe iedereen voor hem buigt dus besluit ik dat ook maar te doen. Nog even, nog heel even en dan zal hij kennis maken met mijn ware krachten. Ik heb geleerd dat ik er nog één beheers, een gave die ontwaakte na hevig verdriet en een half gebroken hart. Mijn magie is in staat om de tijd op een bepaalde plek voor even stil te zetten, iets dat ik nu nodig zal hebben, maar ook iets dat me erg veel energie zal kosten, vannacht heeft het me compleet vermoeid achtergelaten. "Dames en Heren, zijne hoogheid de Duistere prins," kondigt een wachter aan terwijl het halve publiek in een luid gejuich uitbarst. "Vandaag zal zijne hoogheid één van de grootste criminelen en verraders in dit rijk executeren, hij zal vandaag boeten voor al zijn daden," klinkt het waarna ik Alec op Jace af zie lopen. Geen enkele emotie op zijn gezicht, hij lijkt er absoluut geen moeite mee te hebben, hij wordt gedreven door duistere krachten, door wraakgevoelens en ergens weet ik dat hij dit heeft gedaan om mij te lokken maar hij weet niet wie ik ben. "Deze verrader zal vandaag zijn laatste adem uitblazen maar de Duistere Heer is hem nog genadig geweest, zijn leven zal genomen worden door het zielenzwaard, hem zal de pijn worden bespaard," spreekt Alec tegen het publiek waarna hij naar de wachters gebaart dat ze Jace beter vast moeten pakken en tot mijn verbazing verzet Jace zich ook nog eens tegen zijn belagers, waarschijnlijk om het wat echter te laten lijken, alleen hij weet dat er iets te gebeuren staat. Zodra Alec het zwaard de lucht in heft en naar beneden stoot gil ik het uit, "Stant omnis," roep ik uit en ik zie hoe het gehele plein als het ware bevriest in de tijd. Vlug ren ik op Jace af en ik ontdoe hem van de spreuk "ga, breng jezelf in veiligheid, alsjeblieft," zeg ik tegen hem terwijl ik zwakjes naar hem glimlach en hem even omhels. Het zwaard had hem bijna doorboord. Na wat getwijfel zie ik hoe Jace uiteindelijk toch wegvlucht en als ik weet dat hij ver weg is laat ik mijn magie wegebben, even duizelt het voor mijn ogen en ik merk dat ik buiten adem ben. Dit kostte me meer energie dan ik had gehoopt. Dan pas heb ik door dat ik nu in het midden van de menigte sta en mijn cap is afgewaaid. Shit. Ik zie hoe Alec me met een duistere blik aankijkt en onheilspellend naar me grijnst, hij is veranderd, dit is niet de Alec die ik ken. Dan voel ik een aanwezigheid achter me en wanneer ik me omdraai weet ik nog net een gil in te houden. Achter mij staat mijn grootste nachtmerrie, mijn grootste angst. De duistere heer. Ik wist gewoon dat dit een valstrik was. "Hallo lieve Snow, eindelijk heb ik je dan gevonden," hoor ik hem in mijn oor fluisteren en ik voel mijn lichaam verstijven, mijn adem stokken. "Ga nou niet moeilijk doen want ik schakel je zo uit," waarschuwt hij terwijl ik al zijn wachters met mijn magie bewusteloos op de grond laat vallen. Daarna richt ik me op hem, laat me los, laat me gaan, commandeer ik hem maar hij lacht alleen maar en verstevigt zijn grip op mijn pols. "Sorry liefste maar ik ben immuun voor je gedachtespelletjes, mijn zoon heeft uitstekend werk geleverd moet ik zeggen, maar nu moet ik dit spelletje toch eindigen," spreekt hij, "sleep well sweetheart,". Na die woorden neemt een ongelooflijk grote slaap bezit van me en ik voel hoe ik ineen zak in zijn armen. Ik ben in de val gelopen.